το λεξικό του 2020

μάσκα, κορωναϊός, lockdown, διασωληνωμένοι, τηλεδιάσκεψη, καραντίνα, αντισηπτικό, υποκείμενα νοσήματα, click away, διασπορά, εμβόλιο, covid-19, ευπαθείς ομάδες, τηλεκπαίδευση, πανδημία, λοιμωξιολόγοι, ατομική ευθύνη, βεβαίωση μετακίνησης

μπορεί τελκά το 2020 να ήταν μόνο ένας προάγγελος. ένας προάγγελος της ζωής όπως θα είναι τα επόμενα χρόνια. το σίγουρο είναι πως όσα μας έφερε αυτή η χρονιά δε θα φύγουν μαζί της.

οι πιο πολλοί αγωνίζονται να διατηρήσουν μια κάποια κανονικότητα. όμως η ζωή άλλαξε. μαζί και οι προτεραιότητες και οι συνήθειες.

....

και αντίδοτο σ'αυτό, βρίσκω μόνο σε σκέψεις αλλοτινές....σε γραφές αλλοτινές, που μοιάζουν πια να μην έχουν θέση ...

παρ'όλα αυτά

.....

"Πήρε να χειμωνιάζει. Πλήθυναν οι άδειες καρέκλες γύρω μου. Έχω πιάσει γωνιά και πίνω καφέδες, φουμέρνοντας αντίκρυ στο πέλαγος. Θα μπορούσα να περάσω έτσι μια ζωή ολόκληρη, αν δεν την έχω κιόλας περάσει. Ανάμεσα σε μια παλιά ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη απ΄τον ήλιο κι ένα κλωναράκι γιασεμιού τρεμάμενο, που έτσι και συμβεί να μου λείψουν μια μέρα, η ανθρωπότητα όλη θα μου φανεί άχρηστη.

...

Το καίριο στη ζωή αυτή κείται πέραν του ατόμου. Με τη διαφορά ότι, αν δεν ολοκληρωθεί κανείς σαν άτομο - κι όλα συνωμοτούν στην εποχή μας γι' αυτό - αδυνατεί να το υπερβεί.

Σ' αυτό το σημείο σταύρωσης βρισκόμαστε σήμερα, που οι περισσότεροι αδυνατούν, επί παραδείγματι, να εκτιμήσουν την υγεία επειδή δεν έτυχε ν'αρρωστήσουν, ή επειδή - το χειρότερο - θεώρησαν "καίριο" την αρρώστια. 

...

Φτάνω τώρα στον μαντρότοιχο απ'όπου ξεπροβέλνουν τα κεφάλια τους, λες και σηκώνονται στις μύτες των ποδιών τους, οι μανταρινιές, οι πορτοκαλιές, οι νεραντζιές. Λάμπουν και γυαλίζουν, με φρεσκοπλυμένο μάγουλο απ'τη βροχή. Παράξενο μου φαίνεται, κάθε φορά που το συλλογίζομαι, ότι δε γνώριζαν οι  Ίωνες τα εσπεριδοειδή - τόσο πολύ, πιστεύω, η σκέψη τους αναδίδει τη σπιρτάδα των κίτρων.

.... "

Τα δημόσια και τα ιδιωτικά, Οδυσσέας Ελύτης

Ο Δεκέμβρης του '20

Χτες στη βόλτα μου άκουσα έναν κοκκινολαίμη. Ευθύς ακινητοποιήθηκα και έψαξα να τον βρω ανάμεσα στα πυκνά κλαδιά του δέντρου. Ήταν εκεί ανάμεσα στα κλαδιά και τα σκασμένα ρόδια.

Χάρηκα. Μια από τις ελάχιστες μικρές χαρές. Και κατάλαβα γιατί δεν έρχεται στην αυλή μου. Δεν έχω ρόδια να τον κεράσω.

....

Αλλά οι μέρες είναι δύσκολες. Κι ο κόσμος, η ζωή που ζούμε γίνεται όλο και πιο παράξενη.

Ο covid άλλαξε τελικά την ισορροπία του κόσμου. Αν θεωρήσουμε ότι η ζωή που ζούσαμε υπάκουε σε μια κάποιας μορφής ισορροπία. Πάντως υπήρχε μία ρουτίνα - ειδικά για τους πιο ευάλωτους, τους πιο αδύναμους -  που χάθηκε. Και τώρα μας απειλούν με ένα εμβόλιο του οποίου τις παρενέργειες κανείς δε γνωρίζει, που όμως αν δεν το κάνεις θα σε αποκόψουν από κάθε μορφή κοινωνικής ζωής, ίσως κι από την εργασία.

....

Αλλά αυτό που πιο πολύ με θλίβει αυτές τις μέρες είναι η κακία των ανθρώπων. Δε νομίζω πως περίμεναν τον covid για να τη φανερώσουν, αλλά θεωρώ πως ο covid τη μεγέθυνε. Αναφέρομαι σε αυτό το είδος των υπανθρώπων, που δεν έχει καμία θέση στον πλανήτη μας και που ψάχνει αφορμή για να δείξει την τερατώδη φύση του ανθρώπινου είδους. 

Να υπήρχε ένας μηχανισμός που θα επενέβαινε άμεσα σε κάθε αδικία και θα τιμωρούσε με το ίδιο νόμισμα ! Αυτό που λέμε  "θεία δίκη". Είναι η πιο μεγάλη μου ευχή για τα φετινά Χριστούγεννα για κάθε Χριστούγεννα.

Λοκντάουν

 Μ'αρέσει η απογευματινή ώρα που βγαίνω για μια μικρή βόλτα στα ήσυχα δρομάκια της γειτονιάς μου. Το σκοτάδι  έχει ήδη πέσει τώρα που οι μέρες είναι μικρές. Κάποια σπίτια είναι στολισμένα, το φύλλωμα των δέντρων λαμπυρίζει όμορφα κάτω από τα φώτα των δρόμων. Οι γάτες είναι σχεδόν τα μοναδικά πλάσματα που συναντώ σ'αυτές τις βόλτες. Μόνο ο κοκκινολαίμης μου δεν ήρθε ακόμη. Άραγε θα έρθει και φέτος ;

Λίγο πριν τον χειμώνα

 Διαβάζοντας παλιά μου κείμενα βλέπω πόσα πράγματα θυμόμουν, πόσα πράγματα ξεχνώ και αυτό είναι κάτι που το είχα διαισθανθεί από την πρώτη στιγμή που άρχισα να γράφω εδώ μέσα, ότι αυτά τα μπλογκ θα γίνουν τελικά η μνήμη μου, καλύτερα κι από φωτογραφίες, γιατί οι φωτογραφίες έχουν κάτι το στατικό, είναι μόνο εικόνες, δεν βλέπεις τις σκέψεις, συχνά ούτε και τα συναισθήματα.

Κι ακόμη εδώ μπορείς να γράφεις, να, λίγο σαν και τώρα, δίχως αυστηρούς κανόνες, μόνο όπως σου κατεβαίνουν οι σκέψεις, σαν να μιλάς σε κάποιον, κι ας είσαι εσύ αυτός στον οποίο μιλάς.

Και ο καιρός περνάει. Με covid. Και με κανόνες καινούργιους και συνήθειες καινούργιες. Και πάνω που λες : τίποτα πια δε θα με εκπλήξει, έρχεται κάτι και σε εκπλήσσει.

........

Ο κοκκινολαίμης δεν ήρθε ακόμη φέτος. Ίσως γιατί ο καιρός είναι ακόμη μαλακός. Ελπίζω να έρθει. Ήταν η πιο ωραία συντροφιά τον περσινό δύσκολο χειμώνα.

Εχτές βέβαια σε ένα τελείως αδιάφορο σημείο είδα μία καρακάξα. Και σκέφτηκα πως σ'εκείνο το μέρος δεν κοιτούσα σχεδόν ποτέ ψηλά. Τελικά πρέπει πάντα να κοιτάμε ψηλά.

μέρες του Οκτώβρη

 Μπαίνω στον ληγμένο πια λογαριασμό της καλοκαιρινής μου φοίτησης και σκέφτομαι τι κρίμα! να μην έχεις να περιμένεις κάτι. Είχε τις μικρές του προκλήσεις εκείνο το σεμινάριο και τις μεγάλες του προσδοκίες. Αυτές οι προσδοκίες....

Άραγε θα μπορέσω ποτέ να κάνω κάτι αντάξιο; 

//

Τελευταία άλλαξα πάλι μερικές από τις συνήθειές μου.

Ενώ επί χρόνια ήμουν πολύ σταθερή σε κάποια "τελετουργικά" που είχαν σχέση με το πρωινό μου ξύπνημα ή άλλες συνήθειες, τον τελευταίο καιρό τις αλλάζω προσαρμοζόμενη στις εκάστοτε ανάγκες, επιθυμίες ή απλά επειδή "έτσι βολεύει καλύτερα".

//

Κάποτε σκέφτομαι πως τα πράγματα "μπορεί και να αλλάξουν" τρέφοντας ακόμη μικρές ελπίδες , ίσως γιατί αν πάψουν κι αυτές, δε μένει τίποτ' άλλο παρά ο θάνατος.

Αλλαγή εποχής

 Μέσα του Οκτώβρη. Και οι μέρες μικραίνουν. Μάζεψα σήμερα τα πολύ καλοκαιρινά. Εκείνα που είναι συνυφασμένα - κυριολεκτικά συνυφασμένα- με όλες εκείνες τις στιγμές της ευτυχίας, της χαράς, της ανεμελιάς, του σύντομου συναισθήματος μιας μεγαλειώδους ελευθερίας.

Ήταν ένα ωραίο καλοκαίρι φέτος. Δε γίνανε πράγματα τρομερά. Δεν ταξίδεψα σε μέρη μακρινά από αυτά που παλιά ονειρευόμουν. Μα εκτίμησα περισσότερο από κάθε άλλη φορά τον χρόνο που πέρασα με ό,τι περισσότερο αγαπώ.

Κάθε στιγμή, κάθε ανάσα ήξερα πως ήταν και ένα μικρό δώρο. Κάθε ζεστή ακτίνα του ήλιου.

Όταν χάνεις όλες σου τις βεβαιότητες επιστρέφεις στα βασικά και τα μόνα ουσιαστικά.

.......

Αγαπημένη σκηνή από την ίσως πιο αγαπημένη μου ταινία "Ο θρύλος του 1900"

Γ. Σεφέρης

 

"Ταξίδεψα κουράστηκα κι έγραψα λίγομα συλλογίστηκα πολύ το γυρισμό, σαράντα χρόνια·σ’ όλες τις ηλικίες ο άνθρωπος είναι ένα βρέφος,η τρυφερότητα κι η κτηνωδία της κούνιας·
τ’ άλλα τ’ αποτελειώνει η θάλασσα σαν τ’ ακρογιάλι,την αγκαλιά μας και τον ήχο της φωνής μας."
Γιώργος Σεφέρης  

«Σκέφτηκα κάπως βαθύτερα, όμως, αυτό που λες για το πέρασμα του καιρού, θα προφτάσουμε, δεν θα προφτάσουμε να χαρούμε το σπίτι. Στις καλές μου στιγμές, θέλω να πω όταν δεν είμαι τσακισμένος από την κούραση, λέω πως είναι κακό σύστημα να παίζεις με τον καιρό, αυτόν τον λωποδυτάκο που δεν ζητάει συγνώμη, κατά που ‘λεγε εκείνος ο μικρός που μετέφρασα και σκοτώθηκε στην Αλγερία (σ.σ.: ο άγγλος ποιητής Σίντνεϊ Κις, 1922-1943). Δεν είναι σωστό, είναι αμαρτία στη ζωή να λογαριάζεις το πέρασμα της ζωής σα να έχεις ένα ταξίμετρο που δουλεύει έξω από την πόρτα σου. Το τώρα έχει σημασία, είναι παράξενο να το λέω αυτό εγώ που έχω μια δουλειά που μ’ αναγκάζει να λογαριάζω τόσο πολύ. Αν άρχιζα να λέω «μα θα μείνω 3, 4, 5, 20 χρόνια σ’ αυτό το σπίτι» θα τρελαινόμουν ή θα το αντιπαθούσα – ας γίνει ό,τι είναι να γίνει. Το σπουδαίο είναι που γίνεται αυτό τώρα κι έχω τη Μαντζουράνα (σ.σ.: έτσι αποκαλούσε χαϊδευτικά τη Μαρώ) που μου γράφει πως τη συγκινεί αυτό το πράγμα που μεγαλώνει, καλότυχο να ‘ναι. Δε μπόρεσα να τα πω κατά πώς ήθελα, αν το προσπαθούσα δε θα ‘γραφα». Γ. Σεφέρης

13 Μαρτίου 1900 - 20 Σεπτεμβρίου 1971

η γλύκα του Σεπτέμβρη με τις μεγάλες σκιές

 Η Ο. μού είναι αδιάφορη μέσα στο μαύρο της φόρεμα. Όλοι μου είναι αδιάφοροι. Δεν προσέχω πια τις λεπτομέρειες του είναι τους.

Μόνο οι μεγάλες σκιές του Σεπτέμβρη δε μου είναι αδιάφορες. Αυτές και το παιχνίδισμα του ήλιου στο μπαλκόνι και το ευεργετικό αεράκι και η σκέψη πως όλα αυτά είναι χρόνος.

Χρόνος και φως.

φθινοπωριάζει

 Σε κάθε καλοκαιρινό μπλουζάκι που μαζεύω, μαζεύω κι ένα κομμάτι ελευθερίας και ανεμελιάς και χαράς και στο τέλος όταν τα έχω μαζέψει όλα, έχουν κρυφτεί εκεί μέσα όλα αυτά τα συναισθήματα.

σε ό,τι αγάπησα

 Αυτό που πιο πολύ με στεναχωρεί από το φετινό καλοκαίρι είναι ό,τι άφησα πίσω μου. Η καρδιά μου , η ψυχή μου είναι εκεί.

....

Άντε πάλι τα ίδια...

Σεπτέμβρη όμορφο δε θα ζήσω. Το 'γραψα και παλιά .Νόμιζα πέρσι...μα πάνε δυο χρόνια -αυτό το πέρασμα του χρόνου γίνεται όλο και πιο γρήγορο- και ίσως να υπήρχε περισσότερη ελπίδα τότε. Το πρόσεξα στο ρήμα. Τα ρήματα σ'αυτό  το μπλογκ ήταν πάντα πολύ μαρτυριάρικα.

Από τα καλοκαίρια μου μένει η ανάμνηση της αναμονής σε μια στάση με τον ήλιο να καίει κι ένα ελαφρύ αεράκι να δροσίζει. Κρατώ μια μικρή σακούλα με πράγματα φτηνά και ίσως άχρηστα.

....

Όμως γυρίσαμε. Γυρίσαμε όλοι σε αυτό που εγώ λέω κολαστήριο. 

Η Ο. είναι όμορφη μέσα στο μαύρο της φόρεμα. Ακόμη και οι ρυτίδες της πάνε. Σε αντίθεση με μένα που γερνώ άσχημα. Έχει μια ηρεμία η Ο. Δεν ξέρω αν την είχε πάντοτε, αλλά εδώ και χρόνια παρά τις απώλειές της δείχνει τόσο αξιοζήλευτα ισορροπημένη.

Η Μ μοιάζει για κάποιον λόγο θυμωμένη. Δε μ'ενοχλεί. Ήταν αυτή που έφερε όλη την ανακατωσούρα και τη σημερινή δυσάρεστη κατάσταση.

....

Το απόγευμα τακτοποιώ τα μονά φλιτζάνια. Μαζί με τις μονές σκέψεις. Κι όμως κάποτε μπορεί να βρεις ηρεμία ακόμη και σ'αυτές

Τα όμορφα καλοκαιρινά μου ρούχα γερνούν αφόρετα στις ντουλάπες μου. Όμοια με τη διάθεσή μου. 

Σε μια αλλη ζωή θα έχω γεννηθεί στην Καραϊβική ή στον Μαυρίκιο και θα φοράω διαρκώς καλοκαιρινά. Σε μια άλλη ζωή δε θα κρυώνω ποτέ. Σε μια άλλη ζωή θα κάνω κάτι που αγαπάω και η δουλειά μου θα βρίσκει αντίκρισμα. Σε μια άλλη ζωή θα βρίσκομαι κοντά σε ό,τι και σε όσους μου είναι σημαντικοί.

Τα βιβλία μου θα ενωθούν και θα πάψω κι εγώ να είμαι αποσπασματική.

.....

Τον ουρανό διασχίζουν χελιδόνια. Και τα στάχυα δεν τα μάζεψε φέτος κανείς.

Μια μαύρη γάτα παίζει διαρκώς ανάμεσα τους. Είναι μικρούλα, περίεργη για τα πάντα και απίστευτα ζωηρή. Η συντροφιά μου εξ αποστάσεως.

Εξ αποστάσεως: οι λέξεις που καθορίζουν την κάθε μας μέρα.

Καλοκαίρι '20 σε εικόνες και ήχους

 Η κ Ρ κάθεται κάθε μέρα στο μπαλκόνι και τραγουδά : "Γύρισε, σε περιμένω γύρισε...έλα, έλα, έλα". Κάθε μέρα. Μετά λέει τη 'Σαμιώτισσα". Μερικές φορές κλαίει. Μερικές φορές μονολογεί. 

Μια μέρα την επισκέπτεται ο εγγονός της. Λέει πως θα παντρευτεί. Εκείνη αναρωτιέται. Του υπόσχεται δώρο. Τις επόμενες μέρες μονολογεί : "Να του δώσω στο χέρι 100  ή να τα κρεμάσω. Θα τα κρεμάσω. "

Κάθε μέρα "Έλα, έλα, έλα" "Θα κρεμάσω τα 100" "Πότε θα πας στη Σάμο, Σαμιώτισσα ;"

Μ'αυτή τη σειρά. Ή ανάποδα. Αλλά κυρίως : "Γύρισε , σε περιμένω γύρισε..."

....

Ο Χ επίσης μονολογεί. Περπατάει και μιλάει σε κάποιον φανταστικό συνομιλητή. Τα βράδια ακούει ποδόσφαιρο από ένα τραντζιστοράκι. Τα δέντρα γύρω από το  σπίτι του θέριεψαν. Από κάπου άκουσα πως δεν έχει ρεύμα. Είναι φτωχός. Το μόνο του εισόδημα προέρχεται από τα καντήλια που ανάβει στα μνήματα. 

....

Ένα σχεδόν κατάλευκο γατάκι ακολουθεί τη σχεδόν κατάμαυρη μανούλα του με την κομμένη ουρά. Ευτυχώς όχι ολόκληρη. 

....

Δυο άλλα γατάκια πολεμούν να επιβιώσουν. 

.....

Για μερικούς η ζωή μοιάζει να μένει στάσιμη, αν και ποτέ δεν είναι. Άλλοι ζουν το πιο ευτυχισμένο καλοκαίρι της ζωής τους. Η πανδημία δεν τους αγγίζει.

....

Κοιτώ ψηλά στον ουρανό. Σ'αυτή την πόλη έχει κυρίως χελιδόνια. Κοτσύφια, κανένα.

....

το δικαίωμα στην τεμπελιά

 νομίζω πως ένα από τα πιο θεραπευτικά μέσα από τις κακουχίες είναι ακριβώς το παραπάνω.

να ξυπνάς χωρίς ξυπνητήρι, να περνάς τη μέρα σου χωρίς πρόγραμμα και υποχρεώσεις, να νιώθεις έστω και για λίγο πως ο χρόνος σου ανήκει και να μη θέλεις να κάνεις τίποτα πιεστικά ή επειδή πρέπει.

ήχοι του καλοκαιριού

Νομίζω πως ο πιο καλοκαιρινός ήχος είναι αυτός των τζιτζικιών.

Μέσα στην ησυχία των αυγουστιάτικων ημερών τα ακούω σε ένα αδιάλειπτο τραγούδι.

Και όταν για λίγο σιωπούν μοιάζει η σιωπή που ακολουθεί σαν κάτι αφύσικο.

Την αφουγκράζομαι. 

Μέχρι να αρχίσουν και πάλι οι μικροί τραγουδιστές να υμνούν τον ήλιο και τη ζέστη.

(μπήκα σήμερα στον Blogger και πάλι αλλαγές...τι τις θέλουνε; ...αυτοματισμοί που αντί να διευκολύνουν, τα κάνουυν όλα πιο περίπλοκα)

άλλοτε και τώρα

Στα τέλη του Ιούνη και πρίν φύγουμε για διακοπές, συνήθως με επισκεπτόταν η Μ. μαζί με τη Λ. Η Λ ήταν τότε, στις πρώτες επισκέψεις, 4-5 χρονών. Ολόγλυκια και το πιο έξυπνο παιδί που είχα γνωρίσει. Πίστευα τότε πως κάτι πολύ χαρισματικό θα γινόταν σα μεγάλωνε. Προσδοκούσα μάλιστα με μια σχετική αγωνία τι θα μπορούσε να ήταν αυτό.
Τελικά .... δεν αρκεί το μυαλό και τα γονίδια. Τελικά το περιβάλλον είναι αυτό που αποφασίζει αν καλλιεργήσεις το χάρισμά σου ή αν θα γίνεις μια αδιάφορη μετριότητα προσανατολισμένη σ'ένα υπερμεγέθες εγώ. Η Ελλάδα και η εποχή μας διαθέτουν το κατάλληλο λίπασμα για το τελευταίο.
....
Στην απέναντι πολυκατοικία ανακάλυψα τη συμπαθητική γριούλα του λεωφορείου. Είναι ωραία η μορφή της.
Δεν ήταν όμως εκεί τα προηγούμενα χρόνια, θα την είχα προσέξει

Αλλαγές

Μεγαλώνοντας έχω διαπιστώσει ότι μισώ τις αλλαγές που δεν είναι δική μου επιλογή. Ίσως γιατί καμία τους εδώ και χρόνια δε μου βγήκε σε καλό. Ίσως πάλι να μην τις συμπαθώ επειδή γερνάω.

Τα τελευταία χρόνια  έχουν άλλαξει πολλά πράγματα σχεδόν παντού....και δε θυμάμαι τίποτα που να ήταν για καλό. Ούτε μία θετική αλλαγή στη δουλειά, αντίθετα μια πληθώρα από αρνητικές. Ούτε μία θετική αλλαγή στο σπίτι που μένω, στη γειτονιά, στις μικρές εξυπηρετήσεις που έχω χάσει, στην απαράδεκτη συγκοινωνία.
Ό,τι αλλάζει γύρω μου γίνεται για να χαλάσει λίγο. Ή πολύ.

Καλοκαίρι πάλι

Βγαίνω στο μπαλκόνι κι ακούω τις αναγνωρίσιμες φωνές τους. Είναι οι πράσινοι παπαγάλοι. Δεν μπορώ να τους δω, γιατί δεν είναι τόσο κοντά, αλλά ξέρω πως είναι αυτοί.
Σκέφτομαι πως φέτος, στις πιο στενόχωρές μου μέρες ήταν πάντα κάποιο φτερωτό πλάσμα που με το κελαηδητό του, διάνθιζε την γκρίζα καθημερινότητα. Ένας κοκκινολαίμης, τα φλύαρα σπουργιτάκια, τα υπέροχα κοτσύφια, το σμήνος των πράσινων παπαγάλων που δεν ξέρω κι εγώ πώς βρέθηκε στην περιοχή μας.

Μπαινοβγαίνω στο μπαλκόνι, όπως μου αρέσει πάντα να κάνω αυτήν την εποχή, την εποχή που ο καιρός είναι τόσο γλυκός και τώρα πια μπορω να διακρίνω κι από μέσα την κορυφή της μανόλιας που ψήλωσε.
Το "δεντράκι" μου...ή πιο σωστά το "δεντράκι της μητέρας μου".
Κι ευτυχώς που δεν πέθανε η γέρικη ελιά από την άλλη μεριά που τόσο άγρια είχαν κουτσουρέψει.
Ξαναφούντωσε και μισοκρύβει πάλι το απαίσιο τερατούργημα που στις σύγχρονες πόλεις αποτελεί τον τόπο διαμονής των περισσοτέρων

Τα στάχυα απέναντι είναι χρυσά και μόνο ο σκελετός από το γυμνό, κακομοίρικο δέντρο είναι τελείως αταίριαστος. Κι όμως πριν λίγα χρόνια το δέντρο αυτό ήταν ολάνθιστο. Τι το σκότωσε ; Ποιος; Δεν ξέρω.

Σε μια βδομάδα θα έχουμε πάλι την πιο μεγάλη μέρα του χρόνου και είναι παράξενο πώς περνάμε τόσο γρήγορα στο μίκραιμα της μέρας, πριν καλά καλά νιώσουμε το καλοκαίρι.
Πότε φτάσαμε μέσα Ιουνίου.... ούτε που το κατάλαβα.

Τις νύχτες που δεν κοιμάμαι...

Μπήκαμε και στον Ιούνιο πια, μ'έναν καιρό που το σκέφτεται ακόμη, αν επιθυμεί να δείξει πρόσωπο καλοκαιρινό ή να παραμείνει σε αυτό της άνοιξης.
Είναι μια περίεργη χρονιά φέτος. Μια χρονιά που αγγίζω διαρκώς κάποια προσωπικά μου όρια αντοχής και συχνά με κάνουν να αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω για πιο πέρα.
Τώρα έχω πάλι ένα μικρό διάλειμμα, να αναλάβω δυνάμεις, αλλά νιώθω αδύναμη, εξαιρετικά αδύναμη.
Χτες σκεφτόμουν πάλι ....όλα αυτά τα πριν.
Τη ζωή μου χωρισμένη σε κομμάτια που τη διαμόρφωσαν.
.....
5-6 συνολικά διαφορετικές βιωματικές φάσεις.
- Τα παιδικά χρόνια που ήταν και δεν ήταν ανέμελα. Γιατί ενώ λάμβαναν χώρα σε ένα "πολύ φιλικό για ένα παιδί περιβάλλον, σχεδόν ιδανικό" είχαν και τα γκρίζα συννεφάκια τους. Ένα αυταρχικό δεύτερο υποχρεωτικό σχολείο κι έναν πολύ αυστηρό πατέρα "παλιάς κοπής". Για να μην τον αδικήσω, δεν άσκησε ποτέ σωματική βία, αλλά ήταν ένας πατέρας κάπως απόμακρος, δεν ήξερε την τρυφερότητα που δείχνουν οι σύγχρονοι πατεράδες και επέμενε στις αυστηρές αρχές διαπαιδαγώγησης της εποχής του.
 Όλα αυτά με διαμόρφωσαν. Και νομίζω πως μέρος της έμφυτης δειλίας μου όπως και της επιθυμίας μου να είμαι πάντα τυπικά ακέραιη, οφείλονται σ'εκείνη τη διαπαιδαγώγηση.
Πόσο διαφορετικές αναμνήσεις θα κουβαλούσα αν δεν υπήρχε στο μυαλό μου το βάρος εκείνου του υποχρεωτικού δεύτερου σχολείου κι αν αντί της αυστηρής μορφής του πατέρα, και του δασκάλου κυριαρχούσαν μορφές πιο τρυφερές, πιο γλυκές.

- Η περίοδος της εφηβίας 11-18 ήταν η πιο άχαρη, αδιάφορη, απογοητευτική....ό,τι επίθετο και να αναζητήσω, χαρά δε θα κουβαλάει.
Ήταν μια περίοδος που εξαιτίας μιας υποχρεωτικής μετακόμισης στην πιο άχαρη ίσως πόλη της Ελλάδας, φαντάζει στο μυαλό μου γκρίζα. Ήταν λίγο.... σαν να με μετέφεραν από την παιδική χαρά σε ένα μουντό σκοτεινό κτίριο. Η ζωή μου γέμισε από ακατανόητα πρέπει, ψεύτικες συμπεριφορές, κανόνες δίχως ουσία και νόημα, παπαγαλίστικη μάθηση. Η πολύχρωμη ζωή των παιδικών μου χρόνων, παρά τις κάποιες φοβίες που περιέγραψα πιο πάνω, έγινε γκρίζα. Αδιάφορη.Υπερβολικά τυπική. Και χωρίς όραμα. Αυτό το τελευταίο το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα, μεγαλώνοντας, γιατί ως παιδί δεν έχεις κρίση. Έχεις μόνο βιώματα. Θετικά ή αρνητικά. Από αυτά που σε προάγουν ή από εκείνα που σε αφήνουν στάσιμο.

- Κι έτσι έφτασα στην ενηλικίωση χωρίς ουσιαστικά στόχους. Ήθελα φυσικά  να ερωτευτώ και να με ερωτευτούν. Ήθελα να σπουδάσω, αλλά το αντικείμενο των σπουδών μου ήταν κάτι  στο οποίο κανείς δεν μπορούσε να μου δώσει κάποιες σωστές συμβουλές, κάποιες κατευθύνσεις. Ήμουν μόλις 17 όταν έκανα την πρώτη άστοχη επιλογή ελλείψει αντικειμένου που πραγματικά θα με ενδιέφερε. Κι όταν στα 20 βρέθηκε αυτό το αντικείμενο, ήταν πια αργά. Είχαν αλλάξει πολλά βασικά δεδομένα και έπρεπε σύντομα να βρω μια δουλειά για να αποκτήσω επιτέλους οικονομική ανεξαρτησία. Γιατί τουλάχιστον σε αυτό το θέμα διαπαιδαγωγήθηκα σωστά. Έπρεπε, για να είμαι ελεύθερη, και η ελευθερία ήταν πάντοτε πολύ σημαντική στη ζωή μου, να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη.

- Το διάστημα 18-23 λοιπόν, μια εποχή νεότητας, όπου έρωτας, απογοητεύσεις, σπουδές, μετακινήσεις μπλέξανε όλα μαζί. Ήταν μια εποχή ενδιαφέρουσα μεν, αλλά όχι και η καλύτερη της ζωής μου. Θα μπορούσαν να είχαν εξελιχτεί πολύ καλύτερα τα πράγματα σε όλους τους τομείς, αλλά αυτό δεν έγινε. Δεν αρκεί να είσαι νέος, τελικά. Αυτό....μας το δίδαξε μέχρι και ο Χορν, σε μια ταινία που επίσης αργά ανακάλυψα, σε εποχές που μπόρεσα και να την εκτιμήσω.

- Ακολούθησε εκεί γύρω στα 23-24 και μετά μια μεγάλη περίοδος όπου δουλειά και συντροφικότητα μπήκαν σε μια σταθερή τροχιά, με αρκετά όμορφα χρόνια, ειδικά στον προσωπικό τομέα και επίσης αρκετές απογοητεύσεις στην εργασία, όπου πάντα ήλπιζα ότι τα πράγματα θα βελτιώνονταν. Δυστυχώς οι επιθυμητές βελτιώσεις δεν ήρθαν ποτέ, ή μάλλον ήταν από ελάχιστες έως ασήμαντες κι από την εποχή των μνημονίων και μετά τα πράγματα άλλαξαν μόνο προς το χειρότερο.
Ταξίδεψα σε αυτό το διάστημα, το προμνημονιακό, απέκτησα κάποιες όμορφες εμπειρίες και πλούτισα τον εαυτό μου με εικόνες και χρώματα διαφορετικά, πρωτόγνωρα, ενδιαφέροντα. Κανένα βιβλίο δεν μπορεί να σου μεταφέρει τον παλμό μιας άλλης χώρας και των ανθρώπων της. Καμία ταινία.
Αλλά κάποια στιγμή το ταξίδι έχασε το νόημα του. Γιατί πριν από αυτό χάθηκε ο έρωτας. Και η αγάπη.

- Κι έτσι έπρεπε να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Να με βρω. Να αφουγκραστώ τις ανάγκες μου. Να επιλέξω αυτό που ήταν πιο σημαντικό στη ζωή μου.
Δεν είναι όλες οι επιλογές και οι αποφάσεις στη ζωή μας εύκολες, αλλά είναι προτιμότερο να τις έχουμε κάνει εμείς κι όχι άλλοι για εμάς. Ούτε μπορούμε να βλέπουμε τη ζωή να χάνεται κι εμείς να την παρακολουθούμε σα να μη μας αφορά.
Ακολούθησαν χρόνια όμορφα αλλά και δύσκολα. Χρόνια που έχασα πολλές από τις ασφάλειές μου, χρόνια που έπρεπε να εγκαταλείψω τις συνήθειες μιας πιο εύκολης - εύπορης ζωής, μέρες και νύχτες που ένιωθα σα χαμένη και πολύ ανασφαλής, αλλά κουβαλώντας όμορφα όνειρα και μια αφελή και χαριτωμένη αισιοδοξία . Όνειρα, που τα πιο πολλά γκρεμίστηκαν.
Σήμερα πια, όταν πρέπει να ευχηθώ σε ένα νεογέννητο ή σε ένα μικρό παιδί, λέω και το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου "να είναι τυχερό".
Δεν θέλω να παραπονεθώ στη μοίρα, ξέρω πως υπάρχει πολλή δυστυχία στον κόσμο, αλλά σε κάποιες φάσεις της ζωής μου θα μπορούσε να είναι λίγο πιο ευγενική μαζί μου. Θα μπορούσαν κάποια πράγματα να μην είχαν πάει τόσο στραβά κάθε που προσπαθούσα κάτι σημαντικό να αλλάξω.

- Νιώθω πολύ αδύναμη πια. Δεν περιμένω. Ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα που ήθελα και που δεν θα τα κάνω, δεν θα τα μάθω, δεν θα τα γνωρίσω. Δεν θα αλλάξει ο κόσμος προς το καλύτερο.  Όνειρα έχω ελάχιστα και πολύ τετριμμένα.
Οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη, σαν τα κύματα της Γουλφ κι εγώ προσπαθώ να κρατήσω τα λίγα σημαντικά που δίνουν ακόμη νόημα. 

το τέλος της άνοιξης

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος μιας άνοιξης που δεν έμοιαζε με άνοιξη. Ήταν βαθύ καλοκαίρι - έστω για ένα μικρό διάλειμμα- και φθινόπωρο μαζί. Τα στάχυα - απέναντι - που είχανε θεριέψει καταπράσινα τον προηγούμενο καιρό, σε λίγες μέρες χάσανε το πράσινο χρώμα τους και γίνανε όψιμα ξανθά. Τώρα λίγο λίγο αρχίζουν και ξαναπρασινίζουν.

Ήταν μία άνοιξη με φόβο, με αγωνία, με θυμό, με κούραση. Ήταν μία άνοιξη ασφυκτική, χειμωνιάτικη, ανέλπιδη. Ήταν μία άνοιξη χαμένη.

Ακόμη και στο τελείωμά της κουβαλά το κρύο με το οποίο γέμισε τις ψυχές μας, σα να μη θέλει να δώσει τη σκυτάλη στο καλοκαίρι.

...σαν κεραμίδα

Στις 3 Μαΐου πέθανε από κορονοϊό, ο κιμπορντίστας των Stranglers, Dave Greenfield,που έγραψε αυτό το θαυμάσιο τραγούδι.
Πόσες φορές δε με ταξίδεψε αυτή η μελωδία !
Κι επειδή για πολύ καιρό χτυπούσε το κινητό μου με αυτές τις νότες, συχνά δεν ήθελα καν να το σηκώσω.

μια οποιαδήποτε μέρα

Αύριο, λέει, είναι Πρωτομαγιά. Αλλά θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μέρα. Μια οποιαδήποτε Δευτέρα, Τρίτη, Κυριακή, άνοιξη, χειμώνας. Μια οποιαδήποτε μέρα που φορά ακριβώς την ίδια φορεσιά με κάθε μέρα.
Είναι καιρός που αναλογίζομαι πόσο ευάλωτοι είμαστε. Εμείς, ο τρόπος ζωής μας, τα δημοκρατικά μας δικαιώματα.
Όλα, σαν μ' ένα φύσημα του αέρα, ένα φφφουου, χάθηκαν
Ακόμη δεν έχουμε προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Ακόμη δε γνωρίζουμε τη νέα πραγματικότητα.

το πιο διαφορετικό Πάσχα

Σιγά σιγά μου περνά ο αρχικός τρόμος.
Και σιγά σιγά μου φεύγει και η κούραση πολλών εβδομάδων αδιάκοπης κουραστικής εργασίας.
Σχεδόν με τρόμαζε η εικόνα μου στον καθρέφτη τον τελευταίο καιρό.
Μου πήρε μέρες όμως. Πολλές μέρες.
Μόνο η αϋπνία δε μου περνά με τίποτα. Και το κρύο. Το αιώνιο κρύο.
....
Νιώθω σαν ναρκωμένη αυτήν την εποχή. Κάτι ο εγκλεισμός μέσα, κάτι η μοναξιά, κάτι ο τρόμος του έξω και το αβέβαιο αύριο...
....
Μέσα σε όλον αυτό το χαμό όμως, θέλω να θυμάμαι ότι η Ελλάδα έζησε μια σύντομη θετική περίοδο, λες και είναι μια άλλη χώρα...ξέρω ότι δε θα κρατήσει για πολύ.... ήδη διαφαίνονται αυτοί που θέλουν να εκμεταλλευτούν αυτό το θετικό της πρόσημο και να το μετατρέψουν σε αρνητικό.
Κι ύστερα, το αύριο είναι τόσο απρόβλεπτο, τόσο αβέβαιο.
....
...
Και το άλλο το όμορφο, που με κάνει να κοντοστέκομαι τις λίγες φορές που βγαίνω έξω είναι που
η γειτονιά μου γέμισε πουλιά. Ίσως και άλλοτε να είχε τόσα πουλιά και να μην έτυχε έγω να τα παρατηρήσω, αλλά φέτος που περνώ πολλές ώρες στο σπίτι μου τα χαίρομαι με το παραπάνω. Πράσινοι παπαγάλοι κοπάδι, ζευγάρια καράκαξες, τα λατρευτά μου κοτσύφια, καλόγεροι και γαλαζοπαπαδίτσες, μέχρι μια κίσσα είδα χτες στην πύλη της εισόδου, αλλά μέχρι να πιάσω τη μηχανή κρύφτηκε στο διπλανό δέντρο. Και φυσικά σπουργιτάκια. Παντού και πάντοτε σπουργιτάκια.

η άνοιξη που δεν ήρθε...και η αγάπη που χάνεται στο όνομα μιας πανδημίας

Η Ιταλία πεθαίνει, η Ισπανία πεθαίνει, η Γαλλία πεθαίνει....παντού στη γη οι άνθρωποι πεθαίνουν. Αλλού με πιο τρομαχτικά νούμερα, αλλού με σιγανότερους ρυθμούς
Κι η άνοιξη φέτος έχει πεθάνει. Μέχρι και τα χελιδόνια πεθάνανε στον δρόμο για να τη βρουν.
Καημένα πουλάκια......Πόσο μισώ τον βοριά που τα έβαλε μαζί σας.
 Αυτή την άνοιξη δε θα τη ζήσουμε. Θα είναι το έτος χωρίς άνοιξη.
...
Και τα κοτσύφια κελαηδούν ερήμην μας.
...
Και οι αγκαλιές έχουν πεθάνει. Και η εγγύτητα.Κι όπως πάνε θέλουν να σκοτώσουν και την αγάπη. Όχι δεν την σκοτώνει ο  ιός. Την σκοτώνουν οι κυβερνήσεις σε αυτήν την περίοδο της ιστορίας.
Με έναν αυταρχισμό πρωτόγνωρο.
Και δε θυμάμαι περίοδο στην ιστορία που οι Χριστιανοί να μη γιόρτασαν το Πάσχα.
Αλλά αυτό δεν πειράζει. Πειράζει που  όσοι πεθαίνουν, πεθαίνουν μόνοι τους, δίχως κάποιος αγαπημένος να τους κρατάει το χέρι. Κι αυτό δεν το έχουμε ξαναδεί.
Κι απ'όλα όσα συμβαίνουν, δεν ξέρω τι είναι πιο σοβαρό. Ο θάνατος ή που δε σ'αφήνουν να πεθάνεις όπως θέλεις.

Μέσα στον τρόμο που μας έχουν καλλιεργήσει καταπατούν το πιο ιερό μας δικαίωμα. Αυτό του να αποφασίσουμε για τη ζωή και για το θάνατό μας, όταν η αρρώστια χτυπήσει την πόρτα μας.
Δεν είναι ο ιός που απειλεί αυτή τη στιγμή καίρια τη ζωή μας.
Είναι η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο όνομα μιας πανδημίας.
Στη ζωή και στο θάνατο θα έπρεπε ο καθένας μας να έχει επιλογή, όταν μπορεί.
Δε θα έπρεπε κανείς να απαγορεύει το να βρίσκεται κάποιος κοντά στο αγαπημένο του πρόσωπο, όταν αυτό νοσεί.
....
Διαβάζω ιστορίες ανθρώπων που έχουν χάσει και τους δυο γονείς τους και δεν μπόρεσαν να τους αποχαιρετήσουν.
Θα έπρεπε να τους δοθεί το δικαίωμα να επιλέξουν. Στο κάτω κάτω αν είναι νέοι, μπορεί να μη νοσήσουν  σοβαρά.
Δεν είναι λέπρα αυτός ο ιός. Έχει την επικινδυνότητά του, αλλά δεν είναι λέπρα.

.....
Υπάρχει ο θάνατος, υπάρχει η ζωή. Και υπάρχουν και οι λόγοι για τους οποίους αξίζει να ζει κανείς.
Δεν είναι η ζωή το υπέρτατο αγαθό. Ποτέ δεν ήταν. Είναι η αγάπη.
Υπάρχει ζωή χωρίς αγάπη ;

Ξαπλώνω και σε μια σπάνια  ηρεμία στο μυαλό μου μπερδεύονται φθινοπωρινά φύλλα με την αλμύρα της θάλασσας και το τραγούδι των κοτσυφιών.
Αυτή η άνοιξη θα περάσει έτσι, χωρίς να τη ζήσουμε. Χωρίς να μπούμε σε αεροπλάνα. Χωρίς να μοιράσουμε αγκαλιές. Χωρίς να πούμε Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά.

η ζωή μας μια ταινία

Τελικά ζούμε live πολλές κινηματογραφικές ταινίες μαζί. Ζούμε 'Το πλοίο των καταραμένων", μόνο που οι επιβαίνοντες δεν είναι Εβραίοι και το αμάρτημά τους δεν είναι η θρησκεία τους, αλλά το γεγονός ότι είναι φτωχοί εργάτες. Ζούμε το Contagion και το Outbreak μαζί. Και ίσως από μια μελλοντική σκοπιά να βρούμε ομοιότητες και με το 12 Monkeys.

Αλλά αυτοί πάνω στο πλοίο που έφυγαν από την Τουρκία, έφτασαν στην Ισπανία, ξαναγύρισαν στην Τουρκία και κανείς δεν τους θέλει ...
αυτωνών η μοίρα δείχνει πόσο στάσιμοι μείναμε σε 80 χρόνια εξέλιξης του ανθρώπινου είδους.

Και ξαφνικά οι μέρες γίνανε όλες ίδιες. Μπορείς τη Δευτέρα να τη βαφτίσεις Τετάρτη και την Πέμπτη Παρασκευή και τίποτα δε θα αλλάξει . Γιατί όλες οι μέρες είναι ζοφερά ίδιες.
...
Και λες γιατί ;
Και μία απάντηση είναι ...έτσι, δίχως λόγο...έτυχε
Και μια άλλη απάντηση είναι πως οι ηλικιωμένοι είχαν υπερπληθύνει στον πλανήτη και τα συνταξιοδοτικά καταρρέανε το ένα μετά το άλλο. Φυσικά θα υπάρξουν και μερικές παράπλευρες απώλειες, αλλά αυτές υπάρχουν πάντοτε.
Και μια άλλη απάντηση είναι πως ο πλανήτης, η φύση μας εκδικείται. Με τόσα που της κάναμε θέλησε να μας τιμωρήσει.

Πολεμικό ανακοινωθέν

Στις 6.00 κάθε απόγευμα ακούω το πολεμικό ανακοινωθέν. Πόσοι φύγανε, πόσοι είναι στα χαρακώματα.
Νούμερα. Στην Ιταλία οι άνθρωποι έπαψαν πια να είναι άνθρωποι. Είναι αριθμοί. Έβλεπα την άλλη φορά σε μια gazzetta , ονόματα κι ένα μικρό κείμενο, αλλού με μια φωτογραφία, αλλού χωρίς. Σελίδες ολόκληρες. Μακάβριο θεάμα. Σχεδόν πιο μακάβριο από τα εκατοντάδες, τα χιλιάδες φέρετρα, που θα ταφούν χωρίς τιμές. Ίσως γιατί η εικόνα σου, τ'όνομά σου είναι αυτά που σου δίνανε υπόσταση, ενώ το ξύλινο κουτί.....
...
Βλέπω όλα αυτά τα φέρετρα και θυμάμαι το "Αμαντέους". Τότε που στοιβάζανε ομαδικά τους νεκρούς σ'ένα κάρο και τους πετούσαν σ'έναν μεγάλο λάκκο. Αν το καλοσκεφτείς ποια η διαφορά όταν έχεις 800 νεκρούς τη μέρα ;
Νομίζω πως ζούμε τέτοιες εποχές.
Εποχές που τα Εκατό χρόνια μοναξιάς γίνανε πιο επίκαιρα από ποτέ. Και ο Μαρκές. Κι ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας μαζί με τη ζωή στα χρόνια της χολέρας.

Μόνο τα κοτσύφια μου τραγουδούν ακόμη. Και τα συνεπή μου σπουργίτια.

Και δεν έχουμε καν τενόρους να βγουν στα μπαλκόνια για να τραγουδήσουν το Nessun Dorma



Nessun dorma

Nessun dorma! Nessun dorma!
Tu  pure, oh Principessa
Nella tua fredda stanza
Guardi le stelle che tremano
D'amore e di speranza

Ma il mio mistero e chiuso in me,
il nome mio nessun sapra!
No,no, sulla tua bocca lo diro
guando la luce splendera!
Ed il mio baacio sciogliera il silenzio
che ti fa mia

Il nome suo nessun sapra...
E noi dovrem, ahime, morir, morir!

Dilegua, o notte! Tramontate, stelle!
Tramontate, stelle! All'alba vincero!
Vincero! Vincero!


Κανείς να μην κοιμηθεί

Κανείς να μην κοιμηθεί! Κανείς να μην κοιμηθεί !
Ακόμη κι εσύ, πριγκίπισσα,
στο κρύο σου δωμάτιο
κοίταξε τ'αστέρια
που τρέμουν από αγάπη και ελπίδα...

Μα το μυστήριο μου είναι κλεισμένο μέσα μου
κανείς δε θα μάθει το όνομά μου!
Όχι, όχι, στο στόμα σου θα το πω,
όταν το φως θα λάμπει!
Και το φιλί μου θα λιώσει τη σιωπή
που σε κάνει δικιά μου.

Κανείς δε θα μάθει το όνομά του...
Κι εμείς θα πρέπει, αλίμονο, να πεθάνουμε, να πεθάνουμε!

Φύγε, ω νύχτα! Δύστε αστέρια!
Δύστε Αστέρια! Την αυγή θα νικήσω!
Θα νικήσω! Θα νικήσω!

Τέλος ή αρχή ;

Και ξαφνικά η ζωή μας έγινε ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Σήμερα Παρασκευή, 13 του Μάρτη, τα διεγνωσμένα κρούσματα που φέρουν τον ιό, ανέβηκαν στα 190 από τα 117 που ήταν χτες . Η εξάπλωση του ιού αρχίζει και δείχνει τα δόντια της και σε μια βδομάδα, όπως όλα δείχνουν πιθανόν να περάσουμε τα 1000.
Και μαζί με τα κρούσματα θα αυξάνουν και οι θάνατοι.
Οι πολιτικοί μας δεν μπορούν να μας σώσουν από τη βλακεία μας, γι'αυτήν είμαστε υπεύθυνοι εμείς. Και για ΜΙΑ φόρα εκείνοι δείχνουν πρωτοφανή ωριμότητα, σε αντίθεση με πολλούς συμπολίτες μας.
...
Όλα μοιάζουν τόσο ρευστά ξαφνικά. Η άνοιξη με τα σημάδια της εμφανή - παντού ανθισμένα λουλούδια, κελαηδίσματα πουλιών κι ένας ήλιος ώρες ώρες να καίει - δεν μπορεί να μας μεταδώσει την αισιοδοξία του άλλοτε. Όλα μοιάζουν ρευστά. Σαν τώρα να αρχίζουν. Ή σαν τώρα να τελειώνουν.
Για μας τους κάπως πιο μεγάλους, μοιάζει σαν το τέλος μιας μακράς περιόδου αθωότητας.
....
Προσωπικά απ'όταν μπήκε το '20 έχω μία περίεργη αίσθηση. Ίσως να φταίει κι αυτό το κουαρτέτο των πλανητών. Ίσως ή εύθραυστη υγεία μου.
Αλλά ποτέ δεν επιθύμησα την έλευση του καλοκαιριού περισσότερο.

άλλο ένα αποχαιρετιστήριο

Ξύπνημα στις 4 τα ξημερώματα. Προσπάθεια να ξακανοιμηθώ, αποτυχημένη.
Κατά τις 7 , μετά από πολλά στριφογυρίσματα ανοίγω το κινητό.
Νιώθω άυπνη, κουρασμένη, με περιμένει άλλη μια απαιτητική μέρα , διαβάζω "πέθανε ο Κώστας Βουτσάς"

Δεν ξέρω γιατί αλλά η πρώτη μου σκέψη ήταν ένα κύκλος  Ένας κύκλος ζωής.
Σκεφτόμουν εκείνο το σημείο του κύκλου στο οποίο δεν ξέρουμε ότι βρισκόμαστε. Ή μάλλον σκεφτόμουν εκείνο το σημείο, όπου ο κύκλος κοντεύει να κλείσει.
...
Οι θάνατοι πια...πονάνε. Έχουν αποκτήσει ένα διαφορετικό ειδικό βάρος.
...
Νιώθω σαν η "πανοπλία" μας να γεμίζει τρύπες. Κι αυτό το τρύπιο ομοίωμα αυτού που ήμασταν κάποτε, γίνεται όλο και πιο μοναχικό κι ευάλωτο.
....
....
Είμαστε οι τανίες που είδαμε, είμαστε τα μέρη που πήγαμε, είμαστε τα βιβλία που διαβάσαμε, είμαστε τα αστεία που γελάσαμε, είμαστε όλα όσα ξεχάσαμε.
...
Είμαστε όλα μας τα χαμένα όνειρα.
...
Είμαστε ό,τι αγαπήσαμε ...

never forget

Κάπου διάβασα αυτό :
Never forget who you want to become

κι εκεί που δεν το περιμένεις....

"The young pope"
Νομίζω πως είναι η καλύτερη σειρά που είδα τα τελευταία 10-20 χρόνια, ίσως και η καλύτερη σειρά που έχω δει γενικά.
Ερωτεύτηκα τη σκηνοθεσία, το σενάριο, τους ευφυείς διαλόγους, τη μουσική, το διάχυτο φως στην εικόνα και φυσικά τον ανεπανάληπτο Jude Law, που είναι άθεος αλλά με την πίστη του μπορεί να κάνει θαύματα. Κάθε επεισόδιο και μία έκπληξη, γεμάτο ανατροπές και καλλιτεχνική δημουργία.  Paolo Sorrentino, ένα όνομα που θα θυμάμαι από εδώ και πέρα.

διαπιστώσεις

Αυτό που συνέβη σε μένα προσωπικά ανάμεσα στο 2009 και το 2019 είναι ότι γέρασα. Όχι τόσο ηλικιακά όσο ψυχικά και πνευματικά.
Παλιότερα δε θα το πίστευα καν ότι θα μπορούσε να μου συμβεί ....αλλά είναι το αποτέλεσμα, ζώντας σε μια χώρα εχθρική και κάνοντας μια δουλειά πλέον μισητή με τους πιο αντιπαθείς συναδέλφους που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.

όταν το κρύο κουράζει

Είναι χειμώνας. Ακόμη. Όχι ότι περίμενα να έρθει η άνοιξη τόσο νωρίς. Ποτέ δεν έρχεται.
Αλλά με κούρασε φέτος πιο πολύ....το κρύο, το σκοτάδι.  Με κούρασε.
Και να φανταστείς πως κάποτε ήταν η πιο αγαπημένη μου εποχή. Τότε που ήμουν άλλη. Κορίτσι.
Τότε που στο γιατρό πηγαίναμε γι'αυτά που ήξερε. Κι ο ύπνος ερχόταν κάθε βράδυ.
Θυμάμαι κάποιες φορές που ήμουν τόσο κουρασμένη που κοιμόμουν βαθιά βαθιά και την άλλη μέρα ήμουν σαν ξαναγεννημένη.
Και υπήρχαν κι εποχές εύκολες και δύσκολες που πάντα είχα μια εικόνα στο μυαλό που την έπαιρνα μαζί στον ύπνο.

Update 15-2 - 2020

Λοιπόν...αυτές τις εικόνες τις έχω χάσει. Δεν έχω πια εικόνες να πάρω μαζί στον ύπνο. Γι'αυτό και συνήθως διαβάζω μέχρι να μην μπορώ να σκεφτώ άλλο, ή σκέφτομαι πράγματα τετριμμένα πολύ.

Μερικές φορές σκέφτομαι πώς έχουν χτίσει τις ζωές τους ο Θ, η Κ πώς τις κάνανε τόσο στέρεες να μην μπορεί τίποτα να τις ταρακουνήσει. Η έμφυτη κακία τελικά ή ο άπειρος εγωκεντρισμός σε ατσαλώνουν. Δυνάμεις της φύσης.

Είναι άλλη μια μουντή μέρα σήμερα.Γκρίζα, ανήλιαγη, χειμωνιάτικη.
Κι εγώ περιμένω μία άνοιξη που αργεί, αργεί.....

σημειώσεις

Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ. Κρατώ μερικές από τις φράσεις - σκέψεις της, τώρα που μετά θάνατον τη γνώρισα .

"Το ποίημα, πρέπει να έχει κάποια πληγή για να ακουμπήσει, ψυχική ή σωματική".

"Ο νέος άνθρωπος και δύναμη παίρνει από τη μοναξιά. Όμως ο πληγωμένος από τον χρόνο, πληγώνεταοι περισσότερο αφού βλέπει να καταδικάζεται σ'αυτή και ο χρόνος που του μένει."

Οι  απαντήσεις της στο  ερωτηματολόγιο του Προυστ, δείχνουν τη θέση των ηλικιωμένων στην ελληνική κοινωνία. Όπου αν δεν έχεις έναν στενό οικογενειακό ιστό για να ακουμπήσεις, είσαι καταδικασμένος. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι αντί να πάρουμε από αυτούς τους ανθρώπους τη γνώση, τη σοφία, την ευγένειά τους, τους απομονώνουμε και τους αφήνουμε να πεθάνουνε μόνοι και συχνά δυστυχισμένοι. Σημειώνω μερικές από τις απαντήσεις της:

Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας; "Φοβάμαι γιατί είμαι μόνη μου, μην πέσω, γιατί αν πέσω, δεν έχω κανέναν να με σηκώσει. "

Τι θεωρείτε ως έσχατο βαθμό δυστυχίας; "Την αρρώστια."

Τι απεχθάνεστε περισσότερο στην εμφάνισή σας; "Δεν ήμουν ποτέ ωραία, αλλά τώρα μισώ τα σημάδια του χρόνου." 

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στον εαυτό σας, τι θα ήταν αυτό; "Την ηλικία μου."

τα συνεπή σπουργίτια μου

- Δεν τον ακούω πια τον κοκκινολαίμη, νομίζω πως έφυγε από τη γειτονιά μου
- Μπα, εκεί θα είναι ακόμη, απλά μπορεί να είναι απασχολημένος με κάτι άλλο. Μπορεί να χτίζει τη φωλιά του.
- Κι αν έφυγε τις μέρες που έριξε τα χιόνια κι έκανε κρύο ; Αν πήγε κάπου πιο ζεστά ;
- Δεν το νομίζω, σε εσάς έχει αρκετά μέρη για να προφυλαχτεί. Αλλά μη νομίζεις ότι τα πουλιά κελαηδάνε συνέχεια. Πρέπει να έχουν κάποιον λόγο.
- Ναι όμως εμένα μου λείπει το κελαηδητό του. Κι άλλωστε η συμφωνία ήταν να μου τραγουδά μέχρι να αρχίσουν το τραγούδι τους τα κοτσύφια. Και τα κοτσύφια αργούν ακόμη.

-  ..........

- Μόνο τα σπουργίτια ακούω τώρα τα πρωινά. Αυτά κάνουν μόνο τσιρπ, τσιρπ, τσιρπ. Αλλά τουλάχιστον δε σταματάνε.
- (μετά από μια στιγμή σιωπής) ....... Ναι.....αυτά είναι πιο συνεπή.
........

........

Τελικά τον κοκκινολαίμη μου τον ξανάκουσα πριν λίγες μέρες και η αλήθεια είναι πως και τα κοτσύφια άρχισαν να ετοιμάζονται για την άνοιξη, αλλά αν ένα επίθετο "έκατσε" στα μυαλό μου είναι αυτό το "συνεπής".
Τα συνεπή μου σπουργίτια, τα "αθόρυβα".