Μέσα του Οκτώβρη. Και οι μέρες μικραίνουν. Μάζεψα σήμερα τα πολύ καλοκαιρινά. Εκείνα που είναι συνυφασμένα - κυριολεκτικά συνυφασμένα- με όλες εκείνες τις στιγμές της ευτυχίας, της χαράς, της ανεμελιάς, του σύντομου συναισθήματος μιας μεγαλειώδους ελευθερίας.
Ήταν ένα ωραίο καλοκαίρι φέτος. Δε γίνανε πράγματα τρομερά. Δεν ταξίδεψα σε μέρη μακρινά από αυτά που παλιά ονειρευόμουν. Μα εκτίμησα περισσότερο από κάθε άλλη φορά τον χρόνο που πέρασα με ό,τι περισσότερο αγαπώ.
Κάθε στιγμή, κάθε ανάσα ήξερα πως ήταν και ένα μικρό δώρο. Κάθε ζεστή ακτίνα του ήλιου.
Όταν χάνεις όλες σου τις βεβαιότητες επιστρέφεις στα βασικά και τα μόνα ουσιαστικά.
.......
Αγαπημένη σκηνή από την ίσως πιο αγαπημένη μου ταινία "Ο θρύλος του 1900"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου