το πιο διαφορετικό Πάσχα

Σιγά σιγά μου περνά ο αρχικός τρόμος.
Και σιγά σιγά μου φεύγει και η κούραση πολλών εβδομάδων αδιάκοπης κουραστικής εργασίας.
Σχεδόν με τρόμαζε η εικόνα μου στον καθρέφτη τον τελευταίο καιρό.
Μου πήρε μέρες όμως. Πολλές μέρες.
Μόνο η αϋπνία δε μου περνά με τίποτα. Και το κρύο. Το αιώνιο κρύο.
....
Νιώθω σαν ναρκωμένη αυτήν την εποχή. Κάτι ο εγκλεισμός μέσα, κάτι η μοναξιά, κάτι ο τρόμος του έξω και το αβέβαιο αύριο...
....
Μέσα σε όλον αυτό το χαμό όμως, θέλω να θυμάμαι ότι η Ελλάδα έζησε μια σύντομη θετική περίοδο, λες και είναι μια άλλη χώρα...ξέρω ότι δε θα κρατήσει για πολύ.... ήδη διαφαίνονται αυτοί που θέλουν να εκμεταλλευτούν αυτό το θετικό της πρόσημο και να το μετατρέψουν σε αρνητικό.
Κι ύστερα, το αύριο είναι τόσο απρόβλεπτο, τόσο αβέβαιο.
....
...
Και το άλλο το όμορφο, που με κάνει να κοντοστέκομαι τις λίγες φορές που βγαίνω έξω είναι που
η γειτονιά μου γέμισε πουλιά. Ίσως και άλλοτε να είχε τόσα πουλιά και να μην έτυχε έγω να τα παρατηρήσω, αλλά φέτος που περνώ πολλές ώρες στο σπίτι μου τα χαίρομαι με το παραπάνω. Πράσινοι παπαγάλοι κοπάδι, ζευγάρια καράκαξες, τα λατρευτά μου κοτσύφια, καλόγεροι και γαλαζοπαπαδίτσες, μέχρι μια κίσσα είδα χτες στην πύλη της εισόδου, αλλά μέχρι να πιάσω τη μηχανή κρύφτηκε στο διπλανό δέντρο. Και φυσικά σπουργιτάκια. Παντού και πάντοτε σπουργιτάκια.