summer dream

- Αφήστε με εκεί, είπα. Κάτω από τη σκιά μιας γέρικης ελιάς, να κρησάρει το φως, στο γυμνό σταροχώραφο, Ιούνη μήνα.

Και τα μποστάνια δίπλα. Και ο αχός της θάλασσας.

covid

 Όσοι επιβιώσουν αυτά τα χρόνια θα λένε ότι ζήσανε την εποχή της μεγάλης πανδημίας.

Και σαν όλες τις αρρώστιες κάποιοι θα κουβαλάνε τα σημάδια της μέχρι να πεθάνουν.

Δεν θέλω να σκέφτομαι τον covid, αλλά είναι διαρκώς εδώ. Να με κρατά μακριά από τους αγαπημένους μου, να με καθιστά ανήμπορη και αδύναμη, να γεμίζει τις νύχτες μου με εφιάλτες.

Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σχεδόν φυσιολογικά. Αλλά δεν ανήκω σε αυτούς.

ζέστη

 Χτες ένιωσα ένα άγχος, μα ένα άγχος...

Αλλά σήμερα λιαζόμουν σαν τους χιονοδρόμους του Σαιν Μόριτζ σε κείνες τις ωραίες ταράτσες.

Για μισή ώρα, όχι για πολύ. Έκανα πέντε ανόητες κουβέντες. Μα πιο πολύ απολάμβανα τη ζέστη.

Ψεύτικη άνοιξη

 Είναι ένας θάμνος στην αυλή του σπιτιού μου. Κάθε χρόνο μπουμπούκιαζε στην αρχή της άνοιξης. Κι εγώ εξασκούμουν στο να φωτογραφίζω τα όμορφα μπουμπούκια του.

Φέτος μ' αυτόν τον τρελό καιρό, και με κείνες τις αφύσικες ζέστες μετά την πρωτοχρονιά, ο θάμνος ξεγελάστηκε και νόμιζε πως ήρθε η άνοιξη. Έβγαλε τα πανέμορφα μπουμπούκια του ίσα ίσα τις μέρες που ήρθε ο χιονιάς. Και κάηκαν.

Τώρα είμαι δυστυχισμένη. Όχι για τον θάμνο. 

Αλλά για το άδικο, την ασχήμια, το ψέμα, την ανημπόρια, τη μοναξιά, την αρρώστια, το δυσοίωνο μέλλον.

Και για τα μαραμένα μπουμπούκια του θάμνου μου.

 

μια μέρα, ήταν 15 Δεκεμβρίου. πριν πολλά πολλά χρόνια, πήρα ασημένιους κρίκους. τους ήθελα πολύ αυτούς τους κρίκους μετά από μια μεγάλη μόλυνση στα αυτιά.

μερικές φορές πρέπει κάτι να χαρίζουμε στον εαυτό μας. αυτό το τραγούδι, από το τόσο αρχαίο παρελθόν, μου έδωσε χτες μια βαθιά ανάσα. έστω προσωρινή.

Κάποτε

 Κάποτε πηγαίναμε στο σινεμά. Καθόμασταν σε άνετα καθίσματα, ο ένας δίπλα στον άλλον, αφήναμε το dolby stereo surround να μας ξεκουφαίνει και βυθιζόμασταν σιγά σιγά στη μαγεία της ταινίας.

Κάποτε πηγαίναμε σε fancy restaurants και σε γραφικά ταβερνάκια, όπου τα τραπέζια ήταν δίπλα δίπλα και σχεδόν ήμασταν όλοι μια μεγάλη παρέα.

Κάποτε το Πάσχα το γιορτάζαμε οικογενειακά μαζί με τους ηλικιωμένους αγαπημένους μας  και τσουγκρίζαμε τ'αυγά. Και φιλιόμασταν και αγκαλιαζόμασταν.

Κάποτε τα Χριστούγεννα ήταν Χριστούγεννα . Κι έφερναν ελπίδα και χαρά. 

Κάποτε σχεδιάζαμε διακοπές και πηγαίναμε σ'αεροδρόμια. Γνωρίζαμε τον κόσμο και γράφαμε χιλιόμετρα στα παπούτσια μας. Και ξεκουραζόμασταν σε όμορφα cafe και bistrot.

Κάποτε πηγαίναμε σε βιβλιοπωλεία και παίρνοντας αγκαλιά στα χέρια μας τα βιβλία, καθόμασταν στις βαθιές πολυθρόνες για να τα ξεφυλλίσουμε πριν τα διαλέξουμε.

Κάποτε πηγαίναμε στα μαγαζάκια της γειτονιάς ή και στα πιο μεγάλα εμπορικά για να διαλέξουμε ένα φορεματάκι που θα μας έκανε να νιώσουμε λίγο πιο όμορφα ή ένα φουλάρι, ένα ζευγάρι σκουλαρίκια.

.....

Κάποτε αναπνέαμε ελεύθερα. Και βλέπαμε τα πρόσωπα των άλλων και αν κάποτε, κάπου τους  ακουμπούσαμε κατά λάθος, δε χάλαγε και ο κόσμος.

ημερολόγιο

 Σήμερα πέθανε η Β. Δλδ δεν πέθανε ακριβώς σήμερα, πέθανε πριν λίγες μέρες, αλλά σ'εμένα έφτασε το νέο του θανάτου της σήμερα.

Κι ενώ το περιμέναμε καιρό και μάλιστα άργησε πολύ με όσα άκουγα κατά καιρούς, τελικά όταν το έμαθα ήταν σαν ένα κάστρο να έπεσε.

Έτσι ήταν η Β και ο Ν. Σαν κάστρα θεόρατα. Πανύψηλοι, γεροδεμένοι, όμορφοι. Πέφτουν τα κάστρα ;

Προσωπικά δεν την ήξερα καλά. Την αγαπούσε όμως πολύ ο Ν, όπως κι αυτή τον αγαπούσε. Αν τους έβλεπες μαζί, τότε, στα πολύ νιάτα τους, θα έλεγες πως θα ζήσουνε μαζί τουλάχιστον μέχρι τα 100.

Τελικά η αρρώστια την βρήκε πολύ νωρίς. Η αρρώστια και μια άτυχη γέννα.

Υπάρχουν θάνατοι που έρχονται και μόλις που σε ακουμπάνε και άλλοι που μοιάζουν να συνταράζουν το σύμπαν γιατί διασαλεύουν την τάξη του κόσμου όπως εσύ τον έχεις μέσα στο μυαλό σου.

...

Κι έτσι σήμερα μάζεψα το φωτεινό μου αστέρι, μάζεψα και όλα τα χριστουγεννιάτικα, κουράστηκα να τα βλέπω σε μια γιορτή που δεν ήταν γιορτή

....

**Κρύβω μέσα μου έναν απίστευτο θυμό για τις φαρμακοβιομηχανίες που  στοχεύοντας αποκλειστικά στα υψηλά κέρδη που τους αποφέρουν οι καρκινοπαθείς, έχουν σταματήσει ουσιαστικά τις έρευνες για τη θεραπεία του καρκίνου. Παίρνουν μόνο τα πορίσματα των πανεπιστημίων τα οποία υποχρηματοδοτούνται έτσι κι αλλιώς και οι ίδιες δεν επενδύουν ούτε μισό ευρώ.

 Ένας πλανήτης που γυρίζει γύρω από το κέρδος των εταιριών κολοσσών

Πρώτη

 Οι μέρες μεγαλώνουν. Αργά, αλλά μεγαλώνουν. Η διαφορά θα αρχίσει, βέβαια, να φαίνεται στο τέλος του μήνα. Ο πλάτανος έχει ρίξει πια όλα του τα φύλλα. Μόνο λίγα κατάξερα καφετιά μένουν πεισματικά πάνω στα κλαδιά τους. Μέχρι να τα ρίξει κι αυτά το πρώτο ξεροβόρι. Φέτος χειμώνα δεν έκανε ακόμη.

Στο γύρισμα του χρόνου νιώθω πως όλοι περιμένουμε κάτι. Και κανείς δεν περιμένει τίποτα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά ή μάλλον να το εκφράσω.