Τις νύχτες που δεν κοιμάμαι σκέφτομαι συχνά τον θάνατο τελευταία. Όχι τον δικό μου.
Για τον εαυτό μας νομίζω πως πιο πολύ μας τρομάζει η αρρώστια και όχι ο θάνατος. Γιατί η αρρώστια είναι συνδεδεμένη με πόνο, αδυναμία, εξάρτηση, εξευτελισμό, ντροπή. Χάνεις την αξιοπρέπειά σου, την ανεξαρτησία σου, τη δυνατότητα να παίρνεις αποφάσεις για τον εαυτό σου.
Χάνεις την ομορφιά και την ανεμελιά της ζωής.
...
Ο θάνατος όμως εκείνων που σημαίνουν κάτι για σένα είναι κάτι που δεν μπορείς να ξεπεράσεις Χάνοντας έναν σημαντικό άνθρωπο από τη ζωή σου, χάνεις κι ένα κομμάτι από εσένα. Δε θα είσαι πια ποτέ ολόκληρος.