Δε θυμάμαι πότε πρωτοπήγα στο ιατρείο της Σ. ένα μικρό ιατρείο, που δεν ταιριάζει καθόλου στο ύφος της περιοχής. με έναν άσχημο ξύλινο καναπέ αντίκα, μία ασορτί πολυθρόνα.και δυο παλιακές κλειστές πόρτες για τις οποίες αναρωτιόμουν πάντα αν οδηγούσαν κάπου.
Δεν υπάρχει πια. Και μαζί του χάθηκε άλλη μια τίμια κι ευγενική μορφή που μπορούσες να εμπιστευτείς.
Ακριβή λέξη η εμπιστοσύνη.
