αυτά που θα μείνουν

Ζήλευα πάντα τα κορίτσια που βουτούσαν με το κεφάλι σαν όμορφα δελφίνια στο νερό....
Ήθελα να το γράψω αυτό.
Ζήλευα πάντα τη χάρη.

Υπάρχουν πράγματα που δε θα τα κάνω ποτέ στη ζωή μου. Ναι ...συλλογιέμαι εδώ και καιρό αυτά που δεν θα κάνω
...
Κάποτε προσπάθησα να αλλάξω κάτι.....
στη δουλειά ....
προσπάθησα....
επί χρόνια...
προσπαθούσα...το καινούριο...το καινοτόμο...το προς το συμφέρον όλων

έχασα....

έχασα...

θα έλεγα πως έχασα παταγωδώς.

Κι αυτό που πιο πολύ λείπει όσο είσαι ζωντανός, είναι που σου στερούν την ελπίδα. Το να φτιάξεις κάτι. Να επιδράσεις.
Σε τρώει η ελληνικότητα.
...

Και η αγάπη ;......η αγάπη...
αυτή που έδωσα....αυτή που πήρα
άλλοτε πολλή....λίγη....πολύ λίγη...πολύ πολλή
....
δρόμοι και τρένα και γέφυρες και τρένα πάνω στις γέφυρες
ένα καθρέφτισμα σε ένα λερό τζάμι

πριν την ανατολή...

Το τρένο θα έφευγε σε λιγες ώρες, αλλά βάλαμε από περιέργεια την κασέτα μέσα στο μηχάνημα.
Δε θυμόμουν τίποτα. Το περιεχομενο της κασέτας, γιατί ήθελα να δω την ταινία, πότε την έγραψα, γιατί δεν την είχα δει.
Και μείναμε εκεί.....να χαζεύουμε έναν τρελό νεανικό έρωτα...από αυτούς που η τυχαιότητα και το άγνωστο του μέλλοντος τους κάνει αξεπέραστους.
....
Είδα σήμερα ξανά σε μια τυχαία φωτογραφία την παραπάνω εικόνα με τους δυο πρωταγωνιστές.
Είναι απλά μια στάση, είναι απλά μια σκηνή.
....
που περιέχει όλα τα ίσως, όλα τα μπορεί, τη δυναμική μιας ευτυχίας, την ουσία της ζωής ...και πολλές δικές μου αναμνήσεις

μου πήρε....

μου πήρε  μια ζωή να καταλάβω πόσο λάθος ήταν οι αρχές μου, οι στόχοι μου, η στάση μου στη ζωή την ίδια

μου πήρε  μια ζωή να καταλάβω πως δεν εκτιμάται η εργατικότητα ούτε αμείβεται, ούτε η ικανότητα,

εννοείται πως ΔΕΝ η τιμιότητα , ούτε η πρωτοβουλία που ωφελεί το σύνολο 

μου πήρε μια ζωή να καταλάβω πως ο πιο λάθος τρόπος να προσεγγίσεις τους άλλους είναι με ειλικρίνεια

.....

κι επειδή λάθος ξεκίνησα, συνεχίζω να κάνω τα ίδια λάθη, από συνήθεια πια κι όχι λόγω αρχών, 

αυτές δεν ευδοκίμησαν ούτως ή άλλως πουθενά

.....

δεν είναι παράπονο πια, παρά η παραδοχή μιας ήττας βλέποντας τη  Β να βγαίνει με το ωραίο λευκό  φόρεμά της μοιράζοντας το όμορφο χαμόγελό της

δεν τη ζήλεψα ποτέ σε τίποτα....να... μόνο που εκείνη έχει τους σωστούς στόχους και δε θα νιώσει ποτέ την πίκρα της ήττας

γιατί αυτό που χάθηκε δεν ήταν οι αμοιβές και οι έπαινοι και η αναγνώριση....αυτό που χάθηκε ήταν το όνειρο, η ελπίδα και εν τέλει η ζωή 

....

μ'ένα "΄καλό ανθρωπάκι ήτανε" "καλή κοπέλα " θα φύγουμε μια μέρα δίχως να έχουμε συντελέσει σε τίποτα αξιόλογο 

δεν πειράζει....

απλά ....ήταν όλα λάθος

ήταν ένα κορίτσι σήμερα, ίσια καστανά μαλλιά, όμορφα τοξοτά φρύδια και μια ελιά πάνω απ΄τ'  αριστερό του χείλι.
γελούσε ανέμελα και δροσερά στο αγόρι δίπλα του

...
μου λείπει αυτό

της αγάπης και του πόνου

όλα ενώνονται μαζί στο κεφάλι μου, οι γέφυρες και τα ποτάμια και οι μεγάλες σκοτεινές νύχτες και το μικρό ιδιαίτερο λουκετάκι, αυτό με τις τέσσερις καρδούλες, τα φθινοπωρινά φύλλα του Οκτωβρίου, ένα γυάλινο αρωματικό διακοσμητικό που ποτέ δε χρησιμοποίησες, από το Μ ήταν, εκεί που ποτέ δεν πήγες, μέχρι το φετινό δύσκολο καλοκαίρι, όταν και πάλι η αγάπη περίσσευε, όπως τώρα περισσεύει η θλίψη, γιατί πάντοτε ήτανε δράκος, ποτέ δεν είπε κάτι άλλο, ποτέ δεν έδειξε κάτι άλλο, κάποιες φορές μονάχα τον είδες να σκύβει ταπεινά το κεφάλι, αλλά όχι από φόβο, ούτε από έλεος, μιαν άλλην δύναμη ίσως της αδιαφορίας, ίσως του συμβιβασμού
εδώ και τρεις εβδομάδες προβάλλω την ασπίδα της αγάπης μπροστά, γιατί είναι απίστευτη η θλίψη ενός δράκου, απίστευτη για ανθρώπινα μέτρα
ό,τι και να σου δώσω εκείνον θα ζητάς. και γίνεται ασήμαντη η αγάπη μου, η ύπαρξή μου η ίδια γιατί δεν αρκούν, δε γιατρεύουν
και πονάει....

....και το κρεβάτι από το Λ φυσικά και δε θα το πετάξεις, γιατί το αγόρασα μια μέρα που είχε -11 ψυχή μου και περίμενα στη στάση το λεωφορείο και μερικών η αξία μετριέται όχι σε χρήμα ούτε σε φθορά αλλά σε κρύο και αγάπη και τα πρώτα δυνατά ουουου και τα μετέπειτα κακόμοιρα αψού μιας άλλης αγάπης

πιο πάνω και πιο πέρα

...κι αν είμαι πολύ πολύ τυχερή, μπορεί να ενωθούν και τα βιβλία μου κάποτε. αλλά δεν το νομίζω.
γιατί τελευταία ξυπνώ και κοιμάμαι σχεδόν χωρίς όνειρα, μόνο "εκείνα τα άλλα" θέλω να έρθουν σε σένα για να μην πάνε στον εχθρό και τίποτ'αλλο.
και με ρωτάς γιατί το μόνο που με νοιάζει είναι η αγάπη....γιατί πάντα αυτή ήταν.