Αν θυμήθηκα τον στίχο του Σεφέρη βλέποντας χτες το φεγγάρι ανάμεσα στα σύννεφα, δεν ήταν μόνο λόγω της συγκυρίας της Πανσελήνου, αλλά επειδή ο Τελευταίος σταθμός γράφτηκε στο τέλος του πολέμου.
Αν τότε ήταν ο φόβος και η αγωνία της επιβίωσης που δεν επέτρεπαν την χαλαρή ενατένιση του ουράνιου θόλου, σήμερα είναι ένα άλλο, διαφορετικό συναίσθημα ανασφάλειας και αβεβαιότητας.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω την εντύπωση πως πιο πολύ μούδιασμα φέρνει αυτή η αβεβαιότητα,πιο πολλή νάρκωση των αισθήσεων.
....
Το φεγγάρι όμως δεν το είδε μόνο ο Σεφέρης . Ενα από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα το παρακάτω. Μια από τις πιο αγαπημένες μου μελωδίες.
Η Σονάτα του σεληνόφωτος
