Δευτέρα 9 Απριλίου 2018

Πάσχα

Η συκιά δεν είναι πια εκεί, στο τέρμα του μικρού δρόμου που βγάζει προς τη γέφυρα. Ποιον ενοχλούσε δε θα μάθω ποτέ.
Μεγαλώνουμε μετρώντας απώλειες.
Όχι κατακτώντας, αλλά χάνοντας.
Είμαστε εμείς και όλοι όσοι κουβαλάμε μέσα μας. Και χωρίς εκείνους δε γίνεται να είμαστε ολόκληροι εμείς.



Τρίτη 3 Απριλίου 2018

το φως πάνω στην ώχρα

το φως λαμπυρίζει παράξενα πάνω στην ώχρα του κτιρίου. το βλέμμα σου μοιάζει να πέφτει για πρώτη φορά πάνω του, ενώ αναρωτιέσαι πόσο κοντά θα είναι η μέρα που δε θα χρειάζεται να το αντικρίζεις καθημερινά. 
σαν την Ε που όταν έφυγε, έριξε μαύρη πέτρα πίσω της.
πόσες κακές αναμνήσεις κουβαλούσε!
μαζί με το χρώμα το κτιρίου που άλλαξε, και πάλι άλλαξε, μέχρι να πάρει το χρώμα της ώχρας, πόσο άλλαξαν οι γειτονιές, η πόλη!
σκονισμένες βιτρίνες και "ενοικιάζεται" και χαλασμένα πεζοδρόμια και "πωλείται" και άσχημα συνθήματα στους τοίχους.
κι όλοι αυτοί που φύγανε.
κάθε φορά που άκουγες για ένα θάνατο μετά το αρχικό σοκ ήτανε και μια αποδοχή.
δε θυμάμαι αν ήταν ο Τζων που έκανε την αρχή, εντελώς απρόσμενα.
τότε, ήταν ακόμη πολύ νωρίς. υπήρχε πολλή ζωή να ζήσουμε.
μετά κυλήσαμε στην παρακμή που ήρθε κι έδεσε με όλες τις ματαιώσεις και την προσωπική φθορά.
κρίμα που δε θα αφήσω τίποτε, σκέφτομαι καμιά φορά.