Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος μιας άνοιξης που δεν έμοιαζε με άνοιξη. Ήταν βαθύ καλοκαίρι - έστω για ένα μικρό διάλειμμα- και φθινόπωρο μαζί. Τα στάχυα - απέναντι - που είχανε θεριέψει καταπράσινα τον προηγούμενο καιρό, σε λίγες μέρες χάσανε το πράσινο χρώμα τους και γίνανε όψιμα ξανθά. Τώρα λίγο λίγο αρχίζουν και ξαναπρασινίζουν.
Ήταν μία άνοιξη με φόβο, με αγωνία, με θυμό, με κούραση. Ήταν μία άνοιξη ασφυκτική, χειμωνιάτικη, ανέλπιδη. Ήταν μία άνοιξη χαμένη.
Ακόμη και στο τελείωμά της κουβαλά το κρύο με το οποίο γέμισε τις ψυχές μας, σα να μη θέλει να δώσει τη σκυτάλη στο καλοκαίρι.
Ήταν μία άνοιξη με φόβο, με αγωνία, με θυμό, με κούραση. Ήταν μία άνοιξη ασφυκτική, χειμωνιάτικη, ανέλπιδη. Ήταν μία άνοιξη χαμένη.
Ακόμη και στο τελείωμά της κουβαλά το κρύο με το οποίο γέμισε τις ψυχές μας, σα να μη θέλει να δώσει τη σκυτάλη στο καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου