Η γειτονιά μου γέμισε ερείπια. "Ωραία ερείπια", που θα έλεγε και ο ποιητής.
Και είναι αυτό το γκρέμισμα και η καταστροφή όμοια με του ανθρώπου. Συντελείται αργά αργά.
Στην αρχή ξεφτίζει το χρώμα, έπειτα από κάπου θα αρχίσει να πέφτει ο σοβάς, ίσως και να σπάει κάποιο τζάμι και τελικά μένει ένα κτίριο γυμνό. Άδειο και γυμνό. Με τα δοκάρια πεσμένα κάτω, μαζί με κεραμίδια, τούβλα, χώμα.
Και παντού "πωλείται". Που κανείς δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει. Μήνες τώρα. Χρόνια τώρα.
Μέχρι και το ωραίο μπαράκι που πίναμε τα ποτά μας στο διώροφο νεοκλασικό. "Πωλείται".
...
Η πόλη μοιάζει σχεδόν καινούρια όταν την βλέπεις με τα μάτια του επισκέπτη.
Και την ώρα που οι άλλοι ψάχνουν παντού οικεία πρόσωπα ή βουτάνε στον ψεύτικο κόσμο μιας οθόνης κινητού, ένα τεράστιο σμάρι περιστέρια σηκώνεται κόντρα στον ήλιο.
