άλλο ένα αποχαιρετιστήριο

Ξύπνημα στις 4 τα ξημερώματα. Προσπάθεια να ξακανοιμηθώ, αποτυχημένη.
Κατά τις 7 , μετά από πολλά στριφογυρίσματα ανοίγω το κινητό.
Νιώθω άυπνη, κουρασμένη, με περιμένει άλλη μια απαιτητική μέρα , διαβάζω "πέθανε ο Κώστας Βουτσάς"

Δεν ξέρω γιατί αλλά η πρώτη μου σκέψη ήταν ένα κύκλος  Ένας κύκλος ζωής.
Σκεφτόμουν εκείνο το σημείο του κύκλου στο οποίο δεν ξέρουμε ότι βρισκόμαστε. Ή μάλλον σκεφτόμουν εκείνο το σημείο, όπου ο κύκλος κοντεύει να κλείσει.
...
Οι θάνατοι πια...πονάνε. Έχουν αποκτήσει ένα διαφορετικό ειδικό βάρος.
...
Νιώθω σαν η "πανοπλία" μας να γεμίζει τρύπες. Κι αυτό το τρύπιο ομοίωμα αυτού που ήμασταν κάποτε, γίνεται όλο και πιο μοναχικό κι ευάλωτο.
....
....
Είμαστε οι τανίες που είδαμε, είμαστε τα μέρη που πήγαμε, είμαστε τα βιβλία που διαβάσαμε, είμαστε τα αστεία που γελάσαμε, είμαστε όλα όσα ξεχάσαμε.
...
Είμαστε όλα μας τα χαμένα όνειρα.
...
Είμαστε ό,τι αγαπήσαμε ...

never forget

Κάπου διάβασα αυτό :
Never forget who you want to become

κι εκεί που δεν το περιμένεις....

"The young pope"
Νομίζω πως είναι η καλύτερη σειρά που είδα τα τελευταία 10-20 χρόνια, ίσως και η καλύτερη σειρά που έχω δει γενικά.
Ερωτεύτηκα τη σκηνοθεσία, το σενάριο, τους ευφυείς διαλόγους, τη μουσική, το διάχυτο φως στην εικόνα και φυσικά τον ανεπανάληπτο Jude Law, που είναι άθεος αλλά με την πίστη του μπορεί να κάνει θαύματα. Κάθε επεισόδιο και μία έκπληξη, γεμάτο ανατροπές και καλλιτεχνική δημουργία.  Paolo Sorrentino, ένα όνομα που θα θυμάμαι από εδώ και πέρα.

διαπιστώσεις

Αυτό που συνέβη σε μένα προσωπικά ανάμεσα στο 2009 και το 2019 είναι ότι γέρασα. Όχι τόσο ηλικιακά όσο ψυχικά και πνευματικά.
Παλιότερα δε θα το πίστευα καν ότι θα μπορούσε να μου συμβεί ....αλλά είναι το αποτέλεσμα, ζώντας σε μια χώρα εχθρική και κάνοντας μια δουλειά πλέον μισητή με τους πιο αντιπαθείς συναδέλφους που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.

όταν το κρύο κουράζει

Είναι χειμώνας. Ακόμη. Όχι ότι περίμενα να έρθει η άνοιξη τόσο νωρίς. Ποτέ δεν έρχεται.
Αλλά με κούρασε φέτος πιο πολύ....το κρύο, το σκοτάδι.  Με κούρασε.
Και να φανταστείς πως κάποτε ήταν η πιο αγαπημένη μου εποχή. Τότε που ήμουν άλλη. Κορίτσι.
Τότε που στο γιατρό πηγαίναμε γι'αυτά που ήξερε. Κι ο ύπνος ερχόταν κάθε βράδυ.
Θυμάμαι κάποιες φορές που ήμουν τόσο κουρασμένη που κοιμόμουν βαθιά βαθιά και την άλλη μέρα ήμουν σαν ξαναγεννημένη.
Και υπήρχαν κι εποχές εύκολες και δύσκολες που πάντα είχα μια εικόνα στο μυαλό που την έπαιρνα μαζί στον ύπνο.

Update 15-2 - 2020

Λοιπόν...αυτές τις εικόνες τις έχω χάσει. Δεν έχω πια εικόνες να πάρω μαζί στον ύπνο. Γι'αυτό και συνήθως διαβάζω μέχρι να μην μπορώ να σκεφτώ άλλο, ή σκέφτομαι πράγματα τετριμμένα πολύ.

Μερικές φορές σκέφτομαι πώς έχουν χτίσει τις ζωές τους ο Θ, η Κ πώς τις κάνανε τόσο στέρεες να μην μπορεί τίποτα να τις ταρακουνήσει. Η έμφυτη κακία τελικά ή ο άπειρος εγωκεντρισμός σε ατσαλώνουν. Δυνάμεις της φύσης.

Είναι άλλη μια μουντή μέρα σήμερα.Γκρίζα, ανήλιαγη, χειμωνιάτικη.
Κι εγώ περιμένω μία άνοιξη που αργεί, αργεί.....