Κάποτε, πριν πολύ καιρό - κάπως σαν στα παραμύθια, όπως άλλωστε μοιάζει και η ίδια η ζωή μας μετά από καιρό, σαν παραμύθι-, πήραμε την απόφαση να κάνουμε τις διακοπές μας νωρίς, εκεί προς τα μέσα με τέλη του Ιουνίου, με τις μεγάλες μέρες και τα άδεια από τουρίστες νησιά.
Βέβαια εκείνα τα χρόνια οι τουρίστες ήταν ήδη λιγοστοί στα μη δημοφιλή νησιά, αλλά αν πήγαινες και Ιούνη.....
Κουφονήσι λοιπόν, με τον αργό Σκοπελίτη, ήρεμα τα νερά, δεν είχαν πιάσει ακόμη τα μελτέμια, κατάλυμα από τις Διακοπές, όχι ότι ήταν απαραίτητο να έχουμε κάνει προκράτηση και μάλιστα τέτοια εποχή, αλλά μας άρεσε από την περιγραφή του - απλό, λιτό, καθαρό, κοντά στο λιμανάκι- κι εκείνη την εποχή ο μόνος τρόπος να βρεις πέντε πληροφορίες για τον προορισμό σου, ήταν μέσω αυτού του περιοδικού. Άλλωστε δε θα είχαμε και αυτοκίνητο για να ψάξουμε μόνοι μας, απαγορεύονταν τα αυτοκίνητα στο νησί, και δε θέλαμε να αφήσουμε την τύχη μας στους ρεντρουμλετάδες. Μόνο οι ντόπιοι είχαν από κανένα αγροτικό για να πηγαίνουν στα χωράφια τους.
Booking, com δεν υπήρχε, ούτε ίντερνετ, ούτε καν κινητά. Αποσκευές λοιπόν λιγοστές, μόνο τις απαραίτητες,
Έφευγες για διακοπές και άφηνες τον κόσμο πίσω σου. Δεν τον έπαιρνες μαζί σου όπως σήμερα.
Φαντάζεστε σήμερα να φεύγετε για κάπου χωρίς κινητό;
Για να πάμε στις παραλίες, παίρναμε το τοπικό βαρκάκι που εκτελούσε ένα δρομολόγιο την ημέρα. Κι άλλο ένα για να μας περιμαζέψει. Τρεις παρέες όλες και όλες από Έλληνες. Και ένα τσούρμο φτωχοί Σουηδοί που κάνανε οικογενειακώς κοινωνικό τουρισμό με τα κατάξανθα αγγελούδια τους, σε μια εποχή που για τα ελληνικά νησιά ήταν τουριστικά νεκρή. Κατεβαίναμε στις 10 ή στις 11 κάτω στο μικρό λιμανάκι, εκεί δίπλα στο Ανεμολόγιο και περιμέναμε το βαρκάκι. Μπορούσαμε φυσικά να πάμε και με τα πόδια, οι αποστάσεις δεν ήταν μεγάλες, αλλά περπάτημα κάτω από τον δυνατό κυκλαδίτικο ήλιο δεν ήταν και το φόρτε μας.
Και αν θυμάμαι ιδιαίτερα εκείνο το ταξίδι, εκείνες τις ολιγοήμερες διακοπές, είναι γιατί καμιά φορά, θυμάμαι το μέρος που έβγαινα στα βραχάκια, μετά τον πρωινό καφέ και χάζευα την ξαπλωμένη σαν κυκλαδίτικο ειδώλιο, Κέρο απέναντι. Εκεί που οι γλάροι είχαν τις φωλιές τους , όπως και στο Κάτω Κουφονήσι. Και δεν άκουγες τίποτα παρά μόνο τους γλάρους και τη θάλασσα. Κι ήταν αυτό ένα αίσθημα ηρεμίας και γαλήνης...σε συνδυασμό με την έλλειψη άλλων εγνοιών. Ο κόσμος, η ζωή κυλάει σαν ένα καλοκουρντισμένο ρολόι....κι εσύ είσαι νέος και δυνατός και ήρθες στο νησί, όχι για να ξεφύγεις από κάτι, αλλά για να πας.
