τόσο απλά

 

Χρόνια ολόκληρα μας ανέλυαν την Ιθάκη του Καβάφη...και δεν είναι ο προορισμός, είναι το ταξίδι...και αναλύσεις επί αναλύσεων...και τελικά η αλήθεια τόσο απλή...ούτε το ταξίδι, ούτε ο προορισμός...η παρέα, πάντα η παρέα

?

 Αν η ζωή σου ήταν βιβλίο, ποιος θα ήταν ο τίτλος του ;

Σήμερα

 Τα φύλλα πέφτουν με χορευτικές κινήσεις τέλη Γενάρη, παλιά νόμιζες πως αυτό γινόταν το φθινόπωρο, όχι όμως σ'αυτή τη γωνιά της γης, όπου τα δέντρα χάνουν τα φύλλα τους λίγο πριν την αναγέννησή τους.

Περιμένεις.... περιμένεις να δουλέψει ο υπολογιστής, να τρέξει το σύστημα ....και τα φύλλα πέφτουν, στροβιλίζονται.

Λίγο πιο πέρα σμήνη πουλιών πετάγονται από τη μία οροφή στην άλλη και πάλι ξανά πιο πέρα. Ο αέρας σηκώνει τις κουκούλες των παλτών και μεταφέρει τα λόγια των περαστικών στο δρόμο.

Όλα είναι μπλε και φωτεινά.

Αυτά που δεν θυμόμαστε

Ελλείψει κάτι νέου για ανάγνωση, παίρνω από τη βιβλιοθήκη μου ένα παλιό βιβλίο. Θυμάμαι τον τίτλο του, τη συγγραφέα, αλλά τίποτα από το περιεχόμενο. Αμυδρά μόνο την εποχή και τη χώρα που διαδραματίζεται η ιστορία του. Τα περισσότερα από τα βιβλία που με ενθουσίασαν στα νεανικά μου χρόνια, τώρα με απογοητεύουν. Συνήθως είναι η γραφή αυτή που με απογοητεύει. Τα βρίσκω υπερβολικά απλά, όχι αρκετά δουλεμένα. Καμιά φορά και χωρίς τεχνική.

Ξεφυλλίζοντας την πρώτη σελίδα, παρατηρώ στο επάνω μέρος την τιμή, Χειρόγραφα. 5800.

Άρα βιβλίο πριν το ευρώ. Το πότε όμως αγοράστηκε ... άγνωστο.

Κι αυτόματα θυμάμαι τον πατέρα. Είχε αυτή τη σχολαστική συνήθεια - που στα μάτια μου τον έκανε, όσο ζούσε, παράξενο - να σημειώνει σε κάθε πράγμα που αγόραζε την τιμή και την ημερομηνία αγοράς.

 Μου φαινόταν "κάπως" αυτή η συνήθεια του...μια από τις παραξενιές του.

Σήμερα θα μου άρεσε δίπλα στο 5800 να έβλεπα και μια ημερομηνία. Και να συνδέσω το βιβλίο με την εποχή του. Και σε πολλά πράγματα θα ήθελα να έβλεπα ημερομηνίες.

Τελικά δεν ξέρουμε "τι" θέλουμε να θυμόμαστε. 

......

Και κάτι άλλο  βρήκα μέσα στο βιβλίο. Τον πρώτο μου και πολύ αγαπημένο σελιδοδείκτη που αγόρασα.

Αυτή η συνήθεια μου να αφήνω τους σελιδοδείκτες μέσα στα βιβλία και χρήματα μέσα στις τσέπες από τα σακάκια μου, πάντα μου άρεσε.

Μια μέρα που δε θα έχω λεφτά για ψωμί, θα πρέπει απλά να ψάξω όλα μου τα πανωφόρια.

Κιτς και Χριστούγεννα

Μπροστά μου ήταν οι γυάλινες χιονόμπαλες. Αναποδογύρισα μία για να δω το χιόνι να πέφτει. 

Θεωρώ πως όσο κιτς και να είναι, κάνουν κάθε σπίτι, πιο σπίτι.

Στη δική μου, ποντικοί επιβαίνουν ένα παλιό καράβι. Όταν την αναποδογυρίζεις δεν πέφτει χιόνι, αλλά χρυσόσκονη. Είναι φωτιζόμενη και μπορείς να την κουρδίσεις  και τότε το σκηνικό μέσα περιστρέφεται και παίξει μία μελωδία. Αλλά αυτό το τελευταίο δεν λειτουργεί τα τελευταία χρόνια.

Στο Hugo ο Ben Kingsley επιδιορθώνει ακριβώς τέτοια παιχνίδια. Πρέπει να βρω έναν Ben Kingsley.

Μπότες

 Ήταν πεταμένες σε μια σακούλα στο γρασίδι. Καφέ, με τακούνι, γυναικείες. Κάποτε τις φόρεσε μια γυναίκα. Για τους δικούς της λόγους.

Δεν είχε κάδο εκεί κοντά.

 Καθώς περνάνε οι εποχές και τα χρόνια έρχεται και ξανάρχεται στο νου μου αυτή η διαπίστωση, ότι : η πραγματική ενηλικίωση δε συμβαίνει στα 18, στα 21 ή στα 35 σου. Η πραγματική ενηλικίωση συμβαίνει όταν αρχίζουν και γκρεμίζονται οι "σταθερές" στις οποίες πίστευες.

Γι' αυτό και υπάρχουν παιδιά πολύ πιο "ενήλικα" απ' ότι μεγάλοι άνθρωποι.