Μέσα στην ησυχία των αυγουστιάτικων ημερών τα ακούω σε ένα αδιάλειπτο τραγούδι.
Και όταν για λίγο σιωπούν μοιάζει η σιωπή που ακολουθεί σαν κάτι αφύσικο.
Την αφουγκράζομαι.
Μέχρι να αρχίσουν και πάλι οι μικροί τραγουδιστές να υμνούν τον ήλιο και τη ζέστη.
(μπήκα σήμερα στον Blogger και πάλι αλλαγές...τι τις θέλουνε; ...αυτοματισμοί που αντί να διευκολύνουν, τα κάνουυν όλα πιο περίπλοκα)
5 σχόλια:
"Θέλω να πάω κάπου χωρίς ανθρώπους, χωρίς τζιτζίκια, χωρίς ζέστη, χωρίς εμένα.."
Κάπου το διάβασα αγαπητή melian και για κάποιο λόγο (με ξεπερνάει) το ...οικειοποιήθηκα:)
ps: και οι αλλαγές τους στην πλατφόρμα είναι κάπως κουραστικές αλλά θα τις ακολουθήσουμε, ναί;
Caesar, dearest
γιατί τόση άρνηση;
Όποιος το έγραψε αυτό, που θέλεις μάλιστα να οικειοποιηθείς, πρέπει να βρίσκεται στο χείλος μιας βαθύτατης απόγνωσης.
Τι το κακό έχουν τα καημένα τα τζιτζίκια; Άσε πια αυτό το "χωρίς εμένα"!
Εύχομαι σύντομα να βρεις μια καλύτερη φράση να σε εκφράζει.
Καλοκαίρι είναι!
(Ο Blogger χτες με εκνεύρισε, ούτε τα βιντεάκια ανεβαίνουν πια όπως ξέραμε, ούτε άλλες ρυθμίσεις... και όλα αυτά στο όνομα ενός εκσυγχρονισμού που βασικό το μέλημα είναι η συμβατότητα με τα κινητά. Αμάν πια αυτά τα κινητά...τόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι το blog δεν είναι insta; Θέλει τον αέρα του, τον χώρο του. Τέσπα)
Λατρεμένα τζιτζίκια melian. Ακόμη κι εδώ στην μεγάλη πόλη, σταματώ κάτω από δέντρα όπου μαζεύονται για να ακούσω την μουσική τους. Ας μη μαζεύουν για το φαγητό του χειμώνα, έχουν τη χαρά ότι τραγούδησαν το ίδιο το καλοκαίρι.
Και τί καλοκαίρι ε;
Τι καλοκαίρι!
Θα έχουμε να λέμε, αν επιβιώσουμε και αν βγούμε κάποτε από αυτή τη φρενίτιδα.
Είναι όμως τόσο λατρεμένα τα τζιτζίκια!
Νομίζω πως για όσους ζούμε στην Ελλάδα και γενικά στη Μεσόγειο, είναι ο ήχος του καλοκαιριού. Πιο πολύ ακόμη και από τον ήχο της θάλασσας. Γιατί τη θάλασσα δεν την έχουμε όλοι κοντά, τα τζιτζίκια όμως τα βρίσκεις παντού.
Δημοσίευση σχολίου