Από τη μέρα εκείνη στα τέλη του Αυγούστου που καθόμουν σ' ένα παγκάκι με το βλέμμα στραμμένο στο ποτάμι , όπου παρά τις αντιξοότητες επιθυμούσα να βλέπω ελπιδοφόρα το μέλλον, μοιάζει να έχουν περάσει αιώνες.

αδιέξοδο

μπαίνεις στο χώρο κι είσαι εντελώς ξένη, και προσπαθείς ακόμη να βρεις μια λύση που θα έχεις λίγη αξιοπρέπεια, όση μπορείς να έχεις όταν πονάς, αλλά μοιάζει τόσο αδιέξοδη η ζωή η ίδια.

πονάς. πονάει το κεφάλι σου. ξαναζυγίζεις όλες τις επιλογές. τις δύσκολες, τις ανεπιθύμητες, τις ανύπαρκτες.
φεγγάρια και βράχοι και άνεμοι χάνονται στον ελάχιστο χρόνο της ζωής τους

κουράζεσαι. πόσες φορές να ξαναγεννηθείς; πόσες φορές να σκορπίσεις ;