23-10-2019

σα να είχα ένα κακό προαίσθημα σήμερα, ξύπνησα, παρά τα χάπια που παίρνω, στις 6 και 10.
Μετά στη δουλειά τηλ από τη μ.
Κατάλαβα.
Η μαμά της Σ είχε φύγει.
Έτσι ...χωρίς χειρουργείο....στην αναμονή του.
Κι εγώ να πρέπει να συνεχίσω να δουλεύω. Να μιλώ, να χαμογελώ, να απαντώ. Ουδέτερα, αδιάφορα.

Στο δρόμο σκεφτόμουν τη Σ. Τι να πω που να μην είναι τετριμμένο;;;;; τι για παρηγοριά;;;;;
Η ορφάνια από μάνα παρηγοριά δεν έχει.

"Το είχα καταλάβει. Το είχα καταλάβει από χτες που είχε εκείνο το ίδιο ύφος με την Ε την βραδιά πριν φύγει....κι ανησυχούσα.....το είπα στην Κ, αλλά δεν καταλάβαινε.....προσπαθούσε να με παρηγορήσει......αλλά εγώ είχα δει το ύφος. Την αποχαιρετήσαμε με τον μπαμπά και κάτι μέσα μου δεν ησύχαζε.
.....
.....
Τη διαφορά, αυτό που λένε " απώλεια " την κατάλαβα όταν γύρισα εδώ και μπήκα στο σπίτι ....και δεν μπορούσα να πω σε κανέναν "μαμά ήρθα" "εγώ είμαι" "πώς είσαι;" δεν υπήρχε κανείς να μου απαντήσει "


.....
.....

πώς είσαι ;
....
....
πού είσαι ;


(με την Σ ήμασταν σαν αδελφές πολλά χρόνια πριν....και την κενότητα αυτού του σπιτιού τη νιώθω μέσα στο πετσί μου)

ρώτησα επανειλημμένως τη Σ την ώρα του θανάτου της ...μου είπε πως οι γιατροί τους το ανακοινώσανε στις 7 το πρωί, αλλά πιθανόν να είχε φύγει από τις 5.
Αυτό το 6.10 δε φεύγει από το δικό μου μυαλό, που χωρίς λόγο άνοιξα το φως στο υπνοδωμάτιο και κοιτούσα μ'ένα περίεργο αίσθημα το ρολόι.
...
..
...
5 μ.μ....η ώρα της κηδείας της....να είναι καλά εκεί που θα πάει....και να προστατεύει όπως έκανε όλη της τη ζωή, τα παιδιά της.
...
...
...
η απώλεια αυτών των ανθρώπων που μας μεγάλωσαν και που κάτω από τις φτερούγες τους αισθανόμασταν εμείς - αθάνατοι και ανίκητοι κατά κάποιο τρόπο-, δε σηματοδοτεί μονάχα τη δική τους απουσία.
είναι πέρα απ' αυτήν και ένας αποχαιρετισμός στη δική μας νιότη, στη δική μας περίοδο ανεμελιάς, όπου όλα συγχωρούνταν και για όλα υπήρχε και μια δεύτερη ευκαιρία.

μερικές φορές γράφω για να θυμάμαι και μερικές φορές γράφω για να ξεχνώ και μερικές φορές γράφω για να θυμάμαι και μερικές φορές θέλω να τα ξεχάσω όλα

το χειρότερο  όταν ζεις μόνος σου, μακριά από κάθε αγαπημένο πρόσωπο, είναι αυτός ο φόβος όταν κάτι δυσάρεστο σου συμβαίνει , όταν ξέρεις ότι κάτι έχεις , αλλά δεν ξέρεις τι, κι αν είναι σοβαρό...
 και δεν ξέρεις και πώς να αντιδράσεις αν είναι πράγματι σοβαρό και δεν υπάρχει κανείς εκεί γύρω να σου πει μια κουβέντα, να ξεστρατίσει λίγο το μυαλο..
κανείς να σου χαιδέψει τα μαλλιά για παρηγοριά...
...
...
δεν θέλω να πεθάνω έτσι , μέσα σε τόση μοναξιά

...
αλλά μπορεί έτσι να γίνει

τα ξεχασμένα

ένα από τα πιο ωραία συναισθήματα είναι όταν βρίσκεις πράγματα που τα είχες για χαμένα ή απλά ξεχασμένα κάπου.
ένα πενηνταράκι σήμερα με κάποιο σημείωμα για ψώνια στο πιο καλοκαιρινό μου ρούχο.
...
αλλά λίγα χρόνια πιο πριν ήταν ένα ρουμπινένιο δαχτυλίδι που το θεωρούσα για χρόνια χαμένο.... και ακόμη πιο παλιά....αυτό μου είχε δώσει τότε μεγάλη χαρά...ένα από εκείνα τα παλιά πεντοχίλιαρα στην τσέπη ενός σακακιού μου....δεν γνωρίζω πώς μπορεί να είχα ξεχασμένο ένα ολόκληρο πεντοχίλιαρο δίχως να το έχω αναζητήσει νωρίτερα.....αλλά το βρήκα σε εποχές μεγάλης ανέχειας....είχα τρεις μήνες να πληρωθώ από τη δουλειά και ήταν ένα πραγματικό δώρο....

το δικό μου λαλαλαντ

(χωρίς την επιτυχία της πρωταγωνίστριας)


Κι εκεί που θα καθόμουν μόνη στο παγκάκι στην F περιμένοντας τον H που δεν ήρθε ή τον Π, θα ερχόσουν εσύ και και θα μου έλεγες "Ελα, δεν πειράζει που δε φάνηκαν, ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε την όμορφη μέρα"
Και μπορεί να πηγαίναμε βόλτα ή μπορεί να πηγαίναμε στο ΙΚΕΑ για να αγοράσω τα καινούρια μου έπιπλα και ήθελα οπωσδήποτε ένα ανάκλιντρο  για τη σοφίτα, ίσως κι ένα παραβάν, εκτός κι αν τη σοφίτα τη χρειαζόσουν για το γραφείο σου. Θα μου άρεσε πολύ να έχεις εκεί το γραφείο σου και θα ανέβαινα πού και πού να σου κλέψω ένα φιλί ή να αφήσω ένα χάδι.
Και θα με βοηθούσες και στην οδήγηση και θα έπαιρνα το φιεστάκι που είχα βάλει στο μάτι και την άνοιξη όταν πια θα είχαν λιώσει τα άπειρα χιόνια μπορεί να πήγαινα και για εκείνα τα μαθήματα πιλότου, τα είχα τα χρήματα και τα φύλαγα γι'αυτόν τον σκοπό και τα ματάκια μου βλέπανε ακόμη καλά.
Και τον επόμενο Σεπτέμβρη θα γραφόμουν και στο Πανεπιστήμιο για να κάνω τη μετάβαση. Και θα σπούδαζα  πια αυτο το άλλο που από τα 19 μου το προσπάθησα και δεν το κατάφερα. Και κάποτε θα γινόμασταν και συνάδελφοι.
Και τα Σ/Κ θα οργανώναμε εκδρομές και ποδηλατάδες και μερικές φορές θα σε έπειθα να πάμε και στην όπερα.
....




...δε θυμάμαι πόση ώρα έκατσα εκείνη την ημέρα στο παγκάκι περιμένοντας και βλέποντας τα ποταμόπλοια να περνούν. Είχε ήλιο, χωρίς πολλή ζέστη και το κεφάλι μου ήταν γεμάτο από όλα τα "θα" που ήθελα.