το λεξικό του 2020

μάσκα, κορωναϊός, lockdown, διασωληνωμένοι, τηλεδιάσκεψη, καραντίνα, αντισηπτικό, υποκείμενα νοσήματα, click away, διασπορά, εμβόλιο, covid-19, ευπαθείς ομάδες, τηλεκπαίδευση, πανδημία, λοιμωξιολόγοι, ατομική ευθύνη, βεβαίωση μετακίνησης

μπορεί τελκά το 2020 να ήταν μόνο ένας προάγγελος. ένας προάγγελος της ζωής όπως θα είναι τα επόμενα χρόνια. το σίγουρο είναι πως όσα μας έφερε αυτή η χρονιά δε θα φύγουν μαζί της.

οι πιο πολλοί αγωνίζονται να διατηρήσουν μια κάποια κανονικότητα. όμως η ζωή άλλαξε. μαζί και οι προτεραιότητες και οι συνήθειες.

....

και αντίδοτο σ'αυτό, βρίσκω μόνο σε σκέψεις αλλοτινές....σε γραφές αλλοτινές, που μοιάζουν πια να μην έχουν θέση ...

παρ'όλα αυτά

.....

"Πήρε να χειμωνιάζει. Πλήθυναν οι άδειες καρέκλες γύρω μου. Έχω πιάσει γωνιά και πίνω καφέδες, φουμέρνοντας αντίκρυ στο πέλαγος. Θα μπορούσα να περάσω έτσι μια ζωή ολόκληρη, αν δεν την έχω κιόλας περάσει. Ανάμεσα σε μια παλιά ξύλινη πόρτα ξεβαμμένη απ΄τον ήλιο κι ένα κλωναράκι γιασεμιού τρεμάμενο, που έτσι και συμβεί να μου λείψουν μια μέρα, η ανθρωπότητα όλη θα μου φανεί άχρηστη.

...

Το καίριο στη ζωή αυτή κείται πέραν του ατόμου. Με τη διαφορά ότι, αν δεν ολοκληρωθεί κανείς σαν άτομο - κι όλα συνωμοτούν στην εποχή μας γι' αυτό - αδυνατεί να το υπερβεί.

Σ' αυτό το σημείο σταύρωσης βρισκόμαστε σήμερα, που οι περισσότεροι αδυνατούν, επί παραδείγματι, να εκτιμήσουν την υγεία επειδή δεν έτυχε ν'αρρωστήσουν, ή επειδή - το χειρότερο - θεώρησαν "καίριο" την αρρώστια. 

...

Φτάνω τώρα στον μαντρότοιχο απ'όπου ξεπροβέλνουν τα κεφάλια τους, λες και σηκώνονται στις μύτες των ποδιών τους, οι μανταρινιές, οι πορτοκαλιές, οι νεραντζιές. Λάμπουν και γυαλίζουν, με φρεσκοπλυμένο μάγουλο απ'τη βροχή. Παράξενο μου φαίνεται, κάθε φορά που το συλλογίζομαι, ότι δε γνώριζαν οι  Ίωνες τα εσπεριδοειδή - τόσο πολύ, πιστεύω, η σκέψη τους αναδίδει τη σπιρτάδα των κίτρων.

.... "

Τα δημόσια και τα ιδιωτικά, Οδυσσέας Ελύτης

Ο Δεκέμβρης του '20

Χτες στη βόλτα μου άκουσα έναν κοκκινολαίμη. Ευθύς ακινητοποιήθηκα και έψαξα να τον βρω ανάμεσα στα πυκνά κλαδιά του δέντρου. Ήταν εκεί ανάμεσα στα κλαδιά και τα σκασμένα ρόδια.

Χάρηκα. Μια από τις ελάχιστες μικρές χαρές. Και κατάλαβα γιατί δεν έρχεται στην αυλή μου. Δεν έχω ρόδια να τον κεράσω.

....

Αλλά οι μέρες είναι δύσκολες. Κι ο κόσμος, η ζωή που ζούμε γίνεται όλο και πιο παράξενη.

Ο covid άλλαξε τελικά την ισορροπία του κόσμου. Αν θεωρήσουμε ότι η ζωή που ζούσαμε υπάκουε σε μια κάποιας μορφής ισορροπία. Πάντως υπήρχε μία ρουτίνα - ειδικά για τους πιο ευάλωτους, τους πιο αδύναμους -  που χάθηκε. Και τώρα μας απειλούν με ένα εμβόλιο του οποίου τις παρενέργειες κανείς δε γνωρίζει, που όμως αν δεν το κάνεις θα σε αποκόψουν από κάθε μορφή κοινωνικής ζωής, ίσως κι από την εργασία.

....

Αλλά αυτό που πιο πολύ με θλίβει αυτές τις μέρες είναι η κακία των ανθρώπων. Δε νομίζω πως περίμεναν τον covid για να τη φανερώσουν, αλλά θεωρώ πως ο covid τη μεγέθυνε. Αναφέρομαι σε αυτό το είδος των υπανθρώπων, που δεν έχει καμία θέση στον πλανήτη μας και που ψάχνει αφορμή για να δείξει την τερατώδη φύση του ανθρώπινου είδους. 

Να υπήρχε ένας μηχανισμός που θα επενέβαινε άμεσα σε κάθε αδικία και θα τιμωρούσε με το ίδιο νόμισμα ! Αυτό που λέμε  "θεία δίκη". Είναι η πιο μεγάλη μου ευχή για τα φετινά Χριστούγεννα για κάθε Χριστούγεννα.