ευχές

να περάσετε όλοι σας με πολλή αγάπη και να είστε πάντα γεροί

μονόλογοι

σα να μονολογούσα. μου λέει ο Άρης . και δεν έχει άδικο.
από την αρχή έτσι ήτανε
ήθελα να θυμάμαι, να δακρύζω με λέξεις, να αναζητώ ουρανό,να ζωγραφίζω με λέξεις, να μονολογώ άυπνες νύχτες, να αναπνέω με λέξεις

αν κάποιος ήθελε να βρει εδώ πληροφορίες, γνώση, άποψη....ήτανε λάθος
πάντα μονολογούσα
...............
θελω να μονολογήσω....στο τέλος τέλος αυτά τα τετράδια θα είναι η μόνη μου μνήμη...έτσι πιστεύω
.................


μια μέρα που καθόμουν με τον έρωτά μου και μιλούσαμε ξέγνοιαστα μόνο για ομορφιές και η ζωή απλωνόταν γεμάτη υποσχέσεις, τα πουλιά τραγουδούσαν στα δέντρα, οι νεραντζιές άνθιζαν και άπλωναν το μεθυστικό τους άρωμα κλπ κλπ.. σε κάποια στιγμή στη μέση μιας φράσης, μου είπε " ...οι γυναίκες που θα ακολουθήσουν μετά από σένα..."



είχα γίνει ήδη παρελθόν

έτσι απλά.σα να πατάς έναν διακόπτη.
ήμουν ενα πέρασμα....όχι σταθμός ....πέρασμα



...............................
μα θέλω να μονολογήσω....κι επειδή θολώνουν τα μάτια....θέλω να μονολογήσω αλλιώς


τι με είχε πιάσει εκείνο το καλοκαίρι και όλο ρωτούσα. κι ο πατέρας καθόλου δε με απόπαιρνε. καθόλου δε βαριόταν. σα να είχε ανάγκη κι εκείνος αυτό το ταξίδι. και η μητέρα στο διπλανό δωμάτιο μόνο έκανε δουλειές και καθόλου δε διέκοπτε την κουβέντα , σα να μην υπήρχε, πώς το λέει ο Καζαντζάκης , σαν αγαθοποιό πνεύμα, μόνο ένα χρόνο μετά, που ο πατέρας έφυγε, μου είπε, θυμάσαι τότε που όλο τον ρωτούσες και όλα σου τα απαντούσε, τα δύσκολα χρόνια; αλλά αυτά καθόλου δε φαινόταν στις ιστορίες. μόνο τα νιάτα και η φρεσκάδα και οι όμορφες αλλοτινές εικόνες μιας άλλης Ελλάδας, κάπως όπως στο άλμπουμ του Mc Cabe, εκείνης που δε θα γνωρίσουν ποτέ τα παιδιά με τα κινητά και δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό ....αλλά να νομίζω πως ενώ εμείς έχουμε ρίζες στο χώρο και στο χρόνο αυτά σα να ξεφύτρωσαν από το πουθενά....κατευθείαν στην εποχή μας.
παράξενο πράγμα

.......................

και μετά μια μέρα κατάλαβα πως αν άνοιγα την πόρτα κι έφευγα, καθόλου δε θα πείραζε. καμία δραματική συντέλεια του κόσμου δε θα συνέβαινε. και ποοοοονεσε.
και μετά ενα πρωί , δίχως κανένα συναίσθημα άνοιξα την πόρτα. έχοντας φύγει πολύ πιο πριν
γιατί όλα μέσ'στο μυαλό μας υπάρχουν και γίνονται

........................
και κάποιος θαυμάζει :"πόσο δυνατή είσαι" αλλά ξέρω πως καθόλου δυνατή δεν είμαι. κάθε φορά συντρίμμια. μικρά μικρά κομματάκια που κάθομαι πια και μαζεύω χωρίς ντροπή. γιατί στο κάτω κάτω είναι τα μόνα που έχω. αυτά τα κομματάκια. δεν μπορώ να τα αφήσω.
αλλα καμία δύναμη . καμία απολύτως δύναμη. δεν είναι αποτέλεσμα επιλογών η ζωή μου....είναι ο μόνος δρόμος.
γι' αυτά τα κομματάκια

.........................

και μετά....να....για να ευθυμήσω λιγάκι....θυμάμαι τον άγγελο του Μποτιτσέλι...πώς έκανα στην άκρη για να την παρατηρήσω...πάντα ζηλεύω την ομορφιά...και ας ξέρω πως καθόλου δε βοηθάει στην ευτυχία
αλλά είναι ωραίο να είσαι σαν άγγελος του Μποτιτσέλι

μια μέρα

δοκίμαζα μια μπλε καρώ τραγιάσκα, όταν την πρόσεξα. συνήθως δεν προσέχω τίποτα και κανέναν.είμαι αλλού. όταν είμαι έξω....συνήθως είμαι αλλού.
δεν έχει σημασία. παρατήρησα τα τέλεια χαρακτηριστικά και για κάποιον μυστήριο λόγο είναι φορές που συνδέω την ομορφιά με την ευτυχία

αλλά ξέρω πως δεν είναι έτσι. παρ' όλα αυτά.... θα είναι ωραίο να είσαι σαν άγγελος του Μποτιτσέλι.
δε νομίζετε ;


....................
το βράδυ διάβαζα για ένα τείχος που έπεσε. κι επειδή έπεσε οι άνθρωποι εκείνου του τόπου ακουμπούσαν σε όποιο τειχαλάκι έβρισκαν. σαν για να βρουν το αποκούμπι που χάσανε.

....................
ξύπνησα με αυτήν την παράξενη αίσθηση.ένα όνειρο. από αυτά που αισθάνεσαι ωραία.
αίσθηση απώλειας.




.............

φυσικά και βρέχει

καλώς ήλθατε

καθίστε να ξεσκονίσω λίγο. δε σας περίμενα να πω την αλήθεια. κρύφτηκα εδώ μέσα πριν λίγες μέρες με σκοτεινιασμένο μυαλό και έψαξα καταφύγιο.
δε σας περίμενα. νόμιζα πως ήμουν μόνη στο σκοτεινό κελί μου
μα.... μια που ήρθατε, πάρτε θέση. να σας κεράσω έναν καφέ. μια γλυκιά κουβέντα. ένα ευχαριστώ.

(ουυυυπς....Άρη....περίμενε.... μην κάθεσαι ακόμη . να τινάξω πρώτα το κάθισμα και να σου δώσω ένα ωραιιιίο μαξιλάρι....καλύτερα τώρα ? πρέπει να σε έχω αναπαυτικά για να μου χαρίζεις το ωραίο χιούμορ σου)

να ανοίξω τα παράθυρα. να μπει φως. λίγα λουλούδια στο τραπέζι.
ναι....τώρα είναι καλύτερα. ίσως βρω αργότερα και μουσικούλα. ταξιδιάρικη σαν τα όνειρά σας. γιατί το ξέρετε το μυστικό . έτσι δεν είναι ;
μόνο με τα όνειρα ταξιδεύουμε. μόνο με αυτά . και η μουσική βοηθάει.

(Νίκο..μη με κοροϊδεύεις για τις φωτογραφίες, δες τες αλλά με επιείκια...οκ? και για να σε καλοπιάσω θα σου δώσω ένα μεγάαααλο κομμάτι τούρτα)

το να μεταφέρουμε το σώμα μας από το ένα σημείο στο άλλο...δε λεει τίποτα. ακούστε με που σας λέω. τα πιο ωραία ταξίδια γίνονται μόνο με το μυαλό μας. ή κρατώντας το χέρι του/της αγαπημένου/ης μας

(Genna , γλυκιά μου, νομίζω πως πάντα θα σου χρωστάω έναν καλό λόγο, γι' αυτό πάρε θέση στην πιο αναπαυτική μου πολυθρόνα....και έλα με βιβλία .... ναι? )

2-3 τραπέζια καθώς λέει και ο ναυαγός είναι αρκετά.
δε θέλουμε παραπάνω. ποτέ δε θέλαμε
(ναυαγέ....εσύ πραγματικά εδώ ναυάγησες...πού το θυμήθηκες ετούτο το νησί ?...αλλά μια και ήρθες, πρέπει να σε περιποιηθώ....τι να σε κεράσω ; είναι και άδειο το σπίτι...αλλά όλο και κάτι θα βρεθεί.....)

κρύο

βήματα στο κρύο. και μόνο ανεβάζω το φερμουάρ του μπουφάν. τυλίγω το κασκόλ.
κρυώνω πολύ. πολύ.
στο βάθος δε με νοιάζει. μόνο μαζεύομαι, μαζεύομαι
τα αφήνω όλα να κυριαρχούν πάνω μου, δεν μπορω να πολεμήσω.
εκείνα το εκμεταλλεύονται. δε με νοιάζει.
το ρολόι, το riesenrad, το βιβλίο.
τα φώτα χλωμά, αδιάφορα, κρύα

πουθενά. σήμερα ο προορισμός θα ήταν, πουθενά.
το μόνο μέρος που μπορώ να πάω

αποφθέγματα

Μια φράση . Μια τόση δα φρασούλα. Τέσσερις λεξούλες όλες κι όλες και για μια στιγμή διστάζεις.Είναι ο ίδιος ενθουσιασμός ;

Αλλά , όχι. Δεν μπορεί.
Και κρατάς σφαλισμένο το ολόγραμμά σου
Ενώ στο μυαλό σου έχει ήδη σημάνει συναγερμός από μυρωδιές, χρώματα,αφές μπερδεμένες μελωδίες και ακούσματα
Μικρά άλιεν που τρύπωσαν σε ανύποπτες στιγμές κάτω από το πετσί σου.
Αποχρώσεις
Μια στιγμιαία λάμψη στα μάτια.

Σιωπή.

Πίνεις το κοκτέιλ σου αργά στο ημίφως, ενώ οι νότες σκορπίζουν ανέμελα, διαλύονται, ζαλίζουν

πολύ

Μη με ρωτήσετε ποιο είναι το ρήμα με το πολύ. Δεν είναι ένα . Είναι πολλά. Είναι το σ'αγαπάω πολύ. Το σε θέλω πολύ. Το μου λείπεις πολύ. Το σε φιλώ πολύ.
Είναι το σε λαχταρώ. Πολύ.
Έτσι ξεκίνησε να υπάρχει συνειδητά το επίρρημα. Μ'ένα
σ'αγαπώ πολύ
που δεν έπρεπε να ακουστεί. Σσσσσσσ.......

Εδώ και μέρες είναι και το πονάω. Πολύ.
Σε μια χώρα που υποτίθεται πως όλα δουλεύουν ρολόι.
Υπάρχουν πολλοί μύθοι τελικά.
Και λυπάσαι πολύ. Όταν το παραμύθι που σε μεγάλωσε γίνεται ένα ψέμα...λυπάσαι πολύ.
Και μαθαίνεις να πορεύεσαι ξανά και ξανά. Με ό,τι έχεις. Μα κυρίως με ό,τι δεν έχεις.

Θυμάμαι αυτές τις μέρες μονίμως εκείνο το κείμενο γνωστής Ελληνίδας συγγραφέας, μου διαφεύγει το όνομα, που έζησε τα παιδικά της χρόνια στην Κατοχή. Έβαζε λέει τα ρήματα να κάνουν αγώνες δρόμου μεταξύ τους. Πρώτο με διαφορά έβγαινε πάντα το πεινάω.
Μπορούσε να γράψει σελίδες ολόκληρες πεινάω, πεινάω, πεινάω....
Κι εγώ ψιθυρίζω συνεχώς εκείνο το άλλο το ρήμα και ντρέπομαι και φοβάμαι και...
Εμμονές.
Όταν η ζωή μας χάνει τις ισορροπίες της, γεμίζουμε εμμονές.

Τα Σύννεφα εδώ και καιρό έπρεπε να κλείσουν.
Μα θέλω να γράφω. Να ψιθυρίζω τις νύχτες. Σε σας ή σε κείνον.Θέλω...


Σε θέλω πολύ....Υπάρχει πιο εύηχο άκουσμα ; Πιο λαχταριστό ;

Σε θέλω . Πολύ. Το ρήμα με το πολύ.