..λίγο πριν το τέλος άλλης μιας χρονιάς

Λοιπόν η άνοια είναι μια αρρώστια που συνεχώς σε εκπλήσσει. Σε εκπλήσσει για όσα δε θυμάται ο άλλος. Και μετά σε εκπλήσσει για όσα θυμάται.
Και το μόνο που προσεύχεσαι είναι να μείνουν όπως έχουν τα πράγματα, με όσα "θυμόμαστε" και με όσα "ξεχνάμε", γιατί δεν υπάρχει δρόμος προς τη νιότη ξανά.

Μέρες που είναι....και μέρες που έρχονται.... (έξω ρίχνει χαλάζι σήμερα....όλη τη μέρα) σκέφτομαι πως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι η αγάπη. Πάρτε τη, δώστε τη, δεν υπάρχει πολυτιμότερο δώρο, δείξτε ότι νοιάζεστε...
είμαστε όλοι περαστικοί.

Χρόνια σας πολλά !

πριν τις γιορτές

Χριστούγεννα ... κι αμέσως μετά ένας καινούργιος χρόνος, μια καινούργια δεκαετία.

Άφησα  όλες τις κουρτίνες ανοιχτές σήμερα, να μπαίνει το φως άπλετο.

Κι αυτό έμπαινε περίεργα μέσα από τα παράθυρα στον άδειο χώρο.

Δεν ξέρω πότε θα γυρίσω. Πώς θα είναι μετά.

Ένα μικρό σπουργίτι κάθισε στο δέντρο απέναντι, ενώ μια καρακάξα κρύφτηκε κάπου ανάμεσα στα φυλλώματα, ακούσαμε καθαρά το "τσαχ, τσαχ, τσαχ". Μετά έφυγε, πέταξε.

Απέναντι το παλιό ξεθωριασμένο κτίριο, μια ξεπεσμένη αίγλη άλλων εποχών. Προσπάθησα να την φωτογραφίσω. Αποτυχία

Οι σιωπηλοί ιστολόγοι

Αυτό το κείμενο απευθύνεται σε όλους τους περαστικούς αναγνώστες

Εδώ και καιρό με απασχολεί ένα θέμα που σχετίζεται με την αγάπη μου για το blogging.

Από την αρχή ήταν κάτι που μου άρεσε πολύ, τόσο σαν μια δυνατότητα δικής μου προσωπικής έκφρασης, όσο και διαβάζοντας τόσες διαφορετικές και όμορφες γραφές, η καθεμιά με τον δικό της χαρακτήρα, τον δικό της τρόπο, τους δικούς της στόχους αν θέλετε.
Στην πορεία πολλές από αυτές τις φωνές χάθηκαν, είτε γιατί προτίμησαν και βρήκαν πιο ενδιαφέρουσες άλλες πλατφόρμες : facebook, twitter, instagram....
είτε - κι εδώ θέλω να σταθώ- γιατί έπαψε να υπάρχει ο δημιουργός και συντάκτης τους.

Σε αυτά τα blog θέλω να αναφερθώ και  με τη βοήθεια σας να τα βρω και να βοηθήσω, όσο περνά από το χέρι μου, στο να μην ξεχαστούν.

Γνωρίζω πως η δική μου σελίδα, επειδή ήταν πάντα χαμηλών τόνων, δεν έχει μεγάλη αναγνωσιμότητα και οι εκλεκτοί αναγνώστες μου είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός ή άντε των δύο χεριών. Γι'αυτό και δεν γνωρίζω κατά πόσο η ιδέα μου είναι υλοποιήσιμη. Δε θα ήταν όμως ωραίο να υπάρχει ένας διαδικτυακός τόπος όπου θα μπορούσαμε να βρούμε όλες εκείνες τις φωνές που κάποτε μας μιλήσανε; Εκτός κι αν η λήθη είναι επιθυμία του ίδιου του ιστολόγου ή των δικών του.

Θα ήθελα να φτιάξω μια ξεχωριστή σελίδα ή έστω μια στήλη στην υπάρχουσα, για τα blog των οποίων οι συντάκτες δεν υπάρχουν πια ανάμεσα μας και μπορεί κανείς τους να μην είναι υποψήφιος για το Νόμπελ λογοτεχνίας (αν και κάποιοι blogger ήταν και  είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι), αλλά πιστεύω πως πολλοί από αυτούς πριν "μας φύγουν" κατάθεσαν εδώ μέσα ένα κομμάτι της ψυχής τους.

Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε "διάσημους" blogger που έχουν εκδόσει βιβλία ή τέλος πάντων μπορεί κανείς εύκολα να βρει κείμενά τους είτε στο διαδίκτυο είτε σε μορφή βιβλίων.

Είναι κρίμα, κατά τη δική μου ταπεινή και προσωπική πάντα γνώμη, οι φωνές μας να χαθούν για πάντα στον απέραντο κόσμο του διαδικτύου, επειδή το περιεχόμενό των ιστολογίων μας από κάποια στιγμή και πέρα δε θα ανανεώνεται.

Παράκληση λοιπόν προς τους αναγνώστες αυτού του κειμένου, αν γνωρίζετε ιστολόγους που έφυγαν από ανάμεσα μας, αλλά η σελίδα τους συνεχίζει κάπου να υπάρχει, να μου τη γνωστοποιήσετε. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε ιστολόγια των οποίων οι συντάκτες απλά σταμάτησαν να γράφουν κάποια στιγμή, για δικούς τους προσωπικούς λόγους (με άλλα λόγια: είναι εν ζωή)
Αυτό που επιθυμώ είναι να μην ξεχαστούν οι φωνές αυτών που χάθηκαν νωρίς.
Έτυχε κι εγώ η ίδια να περάσω από 2-3 τέτοια μπλογκ, όπου από τη φόρμα των σχολίων καταλάβαινα ότι ο συγκεκριμένος μπλόγκερ δεν ήταν πια ανάμεσά μας, αλλά δυστυχώς δεν τα  θυμάμαι πια, μιας και οι δικές μου αναγνώσεις τα τελευταία χρόνια έχουν περιοριστεί αρκετά.

Η ιδέα μου είναι να συγκεντρώσω όσα περισσότερα "σιωπηλά ιστολόγια" βρω και να τους αφιερώσω έναν δικό τους χώρο, με όλα τα λινκ που θα βρεθούν.
Το αν ήταν σημαντικό αυτό που μας είπαν ή ασήμαντο, ενδιαφέρον ή αδιάφορο ας το κρίνει ο καθένας.
Αλλά ας υπάρχουν κάπου οι φωνές τους, οι φωνές μας.
Μπορεί κάτι όμορφο να βρούμε ανάμεσα τους.
Κάτι που θα μας βοηθήσει να ονειρευτούμε, να ελπίσουμε, να καταλάβουμε λίγο παραπάνω τον άλλον, να φιλοσοφήσουμε επί τη ευκαιρία και τη δική μας ζωή.

Κάτι σαν το κοιμητήρι των λησμονημένων βιβλίων του Zafon, μόνο που θα είναι το κοιμητήρι των λησμονημένων ιστολογίων.

Το ρίχνω αυτό το πετραδάκι ανάμεσά σας, αυτή την ιδέα.... και πραγματικά δεν ξέρω αν θα βρει την παραμικρή ανταπόκριση...αλλά είναι κάτι που θα μου άρεσε να υπάρχει. Μία σελίδα όπου δε θα χαθούν οι σκέψεις μας, οι αγωνίες μας, τα συναισθήματα της κάθε στιγμής, το πέρασμά μας από αυτόν τον κόσμο.

Φυσικά κάποια στιγμή μπορεί να μην υπάρχει ο blogger ή μπορεί και να χαθεί όλη αυτή η τεχνολογία που σήμερα μοιραζόμαστε τόσο εύκολα, αλλά μέχρι τότε ας κρατήσουμε ζωντανές τις φωνές μας.

Και φυσικά είμαι ανοιχτή σε ιδέες και προτάσεις. Θα μπορούσε άλλωστε ο καθένας μας να έχει σε μια γωνιά του ιστολογίου του μια αναφορά στους "σιωπηλούς ιστολόγους"

only time

Κι από τον Cohen στην Enya.
Πόσο με είχε μαγέψει αυτή η μελωδία !



Αυτό που μου λείπει πολύ από εκείνη την εποχή, είναι εκείνο το είδος της ανεκτίμητης ανεμελιάς και ελαφρότητας, όταν όλα τα σοβαρά προβλήματα είναι λυμένα ή ανύπαρκτα.

But the green was so green and the blue was so blue

Μ'ένα βαλσάκι μας έκανε να ερωτευτούμε, μ'ένα βαλσάκι μας αποχαιρέτησε. Το βαλς ταίριαζε πάντα στον Cohen.

Ο κοκκινολαίμης "μου"

Στη γειτονιά μου ήρθε ένας κοκκινολαίμης. Κι ως σωστός κοκκινολαίμης περιφρουρεί την περιοχή του για να μην του την πάρει κανείς άλλος (κοκκινολαίμης)
Και με έχει τρελάνει στο κελαηδητό.
Κι εγώ άλλο που δε θέλω.
Θέλω να του δώσω και τη γειτονιά μου και την πόλη ολόκληρη αν θέλει.... και τον κόσμο όλο.... αρκεί να μου τραγουδά.
Χόρτασα την πολλή ανθρωπίλα.
....
....
....
....
Λίγο νωρίτερα καθόμουν σ'ένα παγκάκι, περνάει από δίπλα μου μια γιαγιά με δύο μπαστούνια, δεν είχα όρεξη για κουβέντες σήμερα, ήμουν μέχρι το κόκκαλο παγωμένη, τάιζα κάτι σπουργίτια με το κουλούρι που δεν είχα φάει. Στέκεται και με χαζεύει.
"Θέλετε να καθίσετε; " την ρωτάω, αν και δεν είχα διάθεση....καμία διάθεση για κουβέντα.
"Όχι. Να δες το μπαστούνι μου" το δείχνει "το έσπασαν ..... και μου πήραν το πορτοφόλι. Είχε μέσα όλη μου τη σύνταξη, 80 ευρώ"
Την κοιτάω σχεδόν δίχως να καταλαβαίνω, δεν ξέρω τι να της πω σήμερα, το μυαλό μου μοιάζει ακόμη παγωμένο, γνέφω μόνο με το κεφάλι. Εκείνη προχωρά, βλέπει στα χέρια μου το κουλούρι. "Τα ταίζεις, ε ; Είσαι καλός άνθρωπος"
Γαμώ την καλοσύνη μου σκέφτομαι μέσα μου, που το να ταΐζεις δυο σπουργίτια σε κάνει καλό άνθρωπο.
Την κοιτώ να απομακρύνεται, αργά, κουτσαίνοντας, μοιάζει τρομερά εύθραστη με τα δύο μπαστούνια της κι εκείνο το δεξί πόδι να μην μπορεί να την στηρίξει καλά.
....
....
....

Ήταν η εποχή που έπεφτε το πρώτο χιόνι και σκοτείνιαζε από τις τρεις.
Τις Παρασκευές, όταν ο καιρός ήταν χειμωνιάτικος, καθόμουν δίπλα στο μικρό ντουλαπάκι μου κι έβλεπα τα φώτα απέναντι και τις νιφάδες να πέφτουν. Αυτό το ντουλαπάκι με το περιεχόμενό του, ήταν ό,τι είχα και δεν είχα σ'εκείνο το απέραντο κτίριο και σ'εκείνη τη ζωή.

ξαπλώνω και προσπαθώ να ζεσταθώ,
ενώ παράλληλα ψάχνω για την πιο ανέμελή μου σκέψη.

λοιπόν όταν κρυώνεις, πεινάς, φοβάσαι.....οι ανέμελες σκέψεις σού κρύβονται κι αδύνατο να τις βρεις.
για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μόνο, μια φευγαλέα στιγμή, έσκασε ένα κύμα στην οθόνη του μυαλού μου που σχεδόν το άκουσα, σχεδόν το μύρισα, σχεδόν το είδα

χειμώνιασε

Ξαναδιαβάζοντας το δικό μου lalaland, από τα πιο αυτοβιογραφικά μου κείμενα, ίσως και από τα πιο "κείμενα" των τελευταίων χρόνων, θυμάμαι ξανά εκείνο το υπέροχο διαμερισματάκι στο S, που όλα τα είχε σχεδόν όπως τα είχα ονειρευτεί.... τα πολλά παράθυρα και τον σωστό προσανατολισμό και τις σωστές κρυφές γωνίες και το όμορφο μπαλκονάκι και τη σοφίτα .... μια σοφίτα γεμάτη αστέρια, γεμάτη χιόνια το χειμώνα, ονειρεμένη, με πολλά παράθυρα, να μπαίνει το φως από παντού όπως πάντα λάτρευα.... αλλά δεν μπόρεσα να τη χαρώ όπως θα ήθελα

ήταν μια πολύ μεταβατική περίοδος, μ'ένα μέλλον ασχημάτιστο, περίμενα πολλά πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά...
πράγματα που όλα εξελίχθησαν κόντρα στις προσδοκίες μου

εκτός από εκείνο το όμορφο διαμερισματάκι , το μισά μισά διαμορφωμένο με το γούστο μου....θυμάμαι που περίμενα ένα μήνα ίσως και παραπάνω για την κουρτίνα του σαλονιού του, ενώ στην κρεβατοκάμαρα είχα βάλει ένα πρόχειρο παραπέτασμα, δεν ήξερα ακόμη τι ήταν μόνιμο και τι προσωρινό
κάποια έπιπλα έπρεπε να αγοραστούν γρήγορα και το ΙΚΕΑ ήταν η μόνη λύση, και μερικές φορές τα πράγματα γίνονται δύσκολα κι εύκολα ταυτόχρονα αρκεί να προσαρμοστείς στις νέες συνθήκες, όχι από επιλογή, αλλά ακριβώς επειδή δεν έχεις επιλογή

και το προσωρινό γίνεται μόνιμο και το πιο μόνιμο απ'όλα ήταν η μείωση του μισθού μου ..

και τι παράξενο; .....μου φαίνονταν τόσο απίστευτες οι εξελίξεις που ακολούθησαν, που αν κάποιος τις προφήτευε λίγο καιρό νωρίτερα, θα τον θεωρούσα τρελό, θα του έλεγα "δεν ξέρεις τι λες" "ούτε στην πιο τρελή σου φαντασία"
όπως και οι επόμενες δυσάρεστες εξελίξεις, στην Αθήνα πια, που και πάλι μου φαίνονταν τόσο τρελές ως σενάρια που πιο εύκολα θα πίστευα σ'έναν επικείμενο Γ΄παγκόσμιο.

εδώ και καιρό πιστεύω σχεδόν στα πάντα

Περίμενα πολλά.....τότε.....αρκέστηκα στο ελάχιστο που μπορούσα να έχω....

 κι όμως αν με ρωτούσε κανείς σήμερα θα έλεγα πως ήταν μια "χρυσή περίοδος " γιατί παρά τις αντιξοότητες, παρά τις απανωτές απογοητεύσεις , παρά τους τεράστιους ολόγκριζους χειμώνες, μπορώ ακόμη να διακρίνω το χρώμα το εορταστικό που έκρυβαν, την ατέλειωτη αθωότητα και ανεμελιά που κουβαλούσα...
και κυρίως τα όνειρα για μια ζωή ....από αυτές που αξίζει να ζει κανείς
Θυμάμαι με μια γλυκιά νοσταλγία τις μοναχικές μου βόλτες στο Λ. τον πολύ λεπτό βιολιστή στην B. S. , τα χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά, την σχεδόν πάντα χαρούμενη ατμόσφαιρα που διαισθανόσουν παντού όσο μαύρες κι αν ήταν οι δικές σου σκέψεις.
Θυμάμαι τις διαρκείς γιορτές και τον δικό μου κόσμο της αθωότητας

Καθώς σκεφτόμουν τη δική μου πορεία στον θάνατο - την αθανασία...... άκουσα αυτό

Γιάννης Ρίτσος :

"Γράφω έναν στίχο, γράφω τον κόσμο "υπάρχω" υπάρχει ο κόσμος. 

Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι.

Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα

είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση. "

και οι μέρες κυλούν ανοιξιάτικα προς τον χειμώνα

Πρώτα την εικόνα. Σήμερα έτσι θέλω να ξεκινήσω. Με μία εικόνα.
Να αυτήν ας πούμε.

Δε σηματοδοτεί κάτι ή ίσως να σηματοδοτεί τα πάντα, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία.
...
Ένας νεαρός μιλά γαλλικά στο κινητό, κάποτε θυμήθηκα πως ήθελα κι εγώ να μάθω γαλλικά. Κι ένας άλλος μιλά σ'ενα σκοτεινό σημείο λίγο πριν φτάσω στο σπίτι μου. Τα κινητά έκαναν πολλούς ανθρώπους ανόητα φλύαρους
...
...
Το πρωί έβαλα επίτηδες Cohen. Πρώτα το Hallelujah μετά το I 'm leaving the table. Αυτό ξανά. Και σκεφτόμουν πως ακόμη και μόνο γι'αυτό το ένα τραγούδι άξιζε η αναμονή μου για το τελευταίο του cd που είχε εξαντληθεί με την ανακοίνωση του θανάτου του.
Νομίζω πως δεν υπάρχει καλλιτέχνης με ωραιότερο κύκνειο άσμα που να εμπεριέχει τη φιλοσοφία και στάση όλης της ζωή του

I don't need a reason For what I became
I've got these excuses They'retired and they're lame



I'm leaving the table I'm out of the game
I don't know the people in your picture frame

23-10-2019

σα να είχα ένα κακό προαίσθημα σήμερα, ξύπνησα, παρά τα χάπια που παίρνω, στις 6 και 10.
Μετά στη δουλειά τηλ από τη μ.
Κατάλαβα.
Η μαμά της Σ είχε φύγει.
Έτσι ...χωρίς χειρουργείο....στην αναμονή του.
Κι εγώ να πρέπει να συνεχίσω να δουλεύω. Να μιλώ, να χαμογελώ, να απαντώ. Ουδέτερα, αδιάφορα.

Στο δρόμο σκεφτόμουν τη Σ. Τι να πω που να μην είναι τετριμμένο;;;;; τι για παρηγοριά;;;;;
Η ορφάνια από μάνα παρηγοριά δεν έχει.

"Το είχα καταλάβει. Το είχα καταλάβει από χτες που είχε εκείνο το ίδιο ύφος με την Ε την βραδιά πριν φύγει....κι ανησυχούσα.....το είπα στην Κ, αλλά δεν καταλάβαινε.....προσπαθούσε να με παρηγορήσει......αλλά εγώ είχα δει το ύφος. Την αποχαιρετήσαμε με τον μπαμπά και κάτι μέσα μου δεν ησύχαζε.
.....
.....
Τη διαφορά, αυτό που λένε " απώλεια " την κατάλαβα όταν γύρισα εδώ και μπήκα στο σπίτι ....και δεν μπορούσα να πω σε κανέναν "μαμά ήρθα" "εγώ είμαι" "πώς είσαι;" δεν υπήρχε κανείς να μου απαντήσει "


.....
.....

πώς είσαι ;
....
....
πού είσαι ;


(με την Σ ήμασταν σαν αδελφές πολλά χρόνια πριν....και την κενότητα αυτού του σπιτιού τη νιώθω μέσα στο πετσί μου)

ρώτησα επανειλημμένως τη Σ την ώρα του θανάτου της ...μου είπε πως οι γιατροί τους το ανακοινώσανε στις 7 το πρωί, αλλά πιθανόν να είχε φύγει από τις 5.
Αυτό το 6.10 δε φεύγει από το δικό μου μυαλό, που χωρίς λόγο άνοιξα το φως στο υπνοδωμάτιο και κοιτούσα μ'ένα περίεργο αίσθημα το ρολόι.
...
..
...
5 μ.μ....η ώρα της κηδείας της....να είναι καλά εκεί που θα πάει....και να προστατεύει όπως έκανε όλη της τη ζωή, τα παιδιά της.
...
...
...
η απώλεια αυτών των ανθρώπων που μας μεγάλωσαν και που κάτω από τις φτερούγες τους αισθανόμασταν εμείς - αθάνατοι και ανίκητοι κατά κάποιο τρόπο-, δε σηματοδοτεί μονάχα τη δική τους απουσία.
είναι πέρα απ' αυτήν και ένας αποχαιρετισμός στη δική μας νιότη, στη δική μας περίοδο ανεμελιάς, όπου όλα συγχωρούνταν και για όλα υπήρχε και μια δεύτερη ευκαιρία.

μερικές φορές γράφω για να θυμάμαι και μερικές φορές γράφω για να ξεχνώ και μερικές φορές γράφω για να θυμάμαι και μερικές φορές θέλω να τα ξεχάσω όλα

το χειρότερο  όταν ζεις μόνος σου, μακριά από κάθε αγαπημένο πρόσωπο, είναι αυτός ο φόβος όταν κάτι δυσάρεστο σου συμβαίνει , όταν ξέρεις ότι κάτι έχεις , αλλά δεν ξέρεις τι, κι αν είναι σοβαρό...
 και δεν ξέρεις και πώς να αντιδράσεις αν είναι πράγματι σοβαρό και δεν υπάρχει κανείς εκεί γύρω να σου πει μια κουβέντα, να ξεστρατίσει λίγο το μυαλο..
κανείς να σου χαιδέψει τα μαλλιά για παρηγοριά...
...
...
δεν θέλω να πεθάνω έτσι , μέσα σε τόση μοναξιά

...
αλλά μπορεί έτσι να γίνει

τα ξεχασμένα

ένα από τα πιο ωραία συναισθήματα είναι όταν βρίσκεις πράγματα που τα είχες για χαμένα ή απλά ξεχασμένα κάπου.
ένα πενηνταράκι σήμερα με κάποιο σημείωμα για ψώνια στο πιο καλοκαιρινό μου ρούχο.
...
αλλά λίγα χρόνια πιο πριν ήταν ένα ρουμπινένιο δαχτυλίδι που το θεωρούσα για χρόνια χαμένο.... και ακόμη πιο παλιά....αυτό μου είχε δώσει τότε μεγάλη χαρά...ένα από εκείνα τα παλιά πεντοχίλιαρα στην τσέπη ενός σακακιού μου....δεν γνωρίζω πώς μπορεί να είχα ξεχασμένο ένα ολόκληρο πεντοχίλιαρο δίχως να το έχω αναζητήσει νωρίτερα.....αλλά το βρήκα σε εποχές μεγάλης ανέχειας....είχα τρεις μήνες να πληρωθώ από τη δουλειά και ήταν ένα πραγματικό δώρο....

το δικό μου λαλαλαντ

(χωρίς την επιτυχία της πρωταγωνίστριας)


Κι εκεί που θα καθόμουν μόνη στο παγκάκι στην F περιμένοντας τον H που δεν ήρθε ή τον Π, θα ερχόσουν εσύ και και θα μου έλεγες "Ελα, δεν πειράζει που δε φάνηκαν, ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε την όμορφη μέρα"
Και μπορεί να πηγαίναμε βόλτα ή μπορεί να πηγαίναμε στο ΙΚΕΑ για να αγοράσω τα καινούρια μου έπιπλα και ήθελα οπωσδήποτε ένα ανάκλιντρο  για τη σοφίτα, ίσως κι ένα παραβάν, εκτός κι αν τη σοφίτα τη χρειαζόσουν για το γραφείο σου. Θα μου άρεσε πολύ να έχεις εκεί το γραφείο σου και θα ανέβαινα πού και πού να σου κλέψω ένα φιλί ή να αφήσω ένα χάδι.
Και θα με βοηθούσες και στην οδήγηση και θα έπαιρνα το φιεστάκι που είχα βάλει στο μάτι και την άνοιξη όταν πια θα είχαν λιώσει τα άπειρα χιόνια μπορεί να πήγαινα και για εκείνα τα μαθήματα πιλότου, τα είχα τα χρήματα και τα φύλαγα γι'αυτόν τον σκοπό και τα ματάκια μου βλέπανε ακόμη καλά.
Και τον επόμενο Σεπτέμβρη θα γραφόμουν και στο Πανεπιστήμιο για να κάνω τη μετάβαση. Και θα σπούδαζα  πια αυτο το άλλο που από τα 19 μου το προσπάθησα και δεν το κατάφερα. Και κάποτε θα γινόμασταν και συνάδελφοι.
Και τα Σ/Κ θα οργανώναμε εκδρομές και ποδηλατάδες και μερικές φορές θα σε έπειθα να πάμε και στην όπερα.
....




...δε θυμάμαι πόση ώρα έκατσα εκείνη την ημέρα στο παγκάκι περιμένοντας και βλέποντας τα ποταμόπλοια να περνούν. Είχε ήλιο, χωρίς πολλή ζέστη και το κεφάλι μου ήταν γεμάτο από όλα τα "θα" που ήθελα.

αυτά που θα μείνουν

Ζήλευα πάντα τα κορίτσια που βουτούσαν με το κεφάλι σαν όμορφα δελφίνια στο νερό....
Ήθελα να το γράψω αυτό.
Ζήλευα πάντα τη χάρη.

Υπάρχουν πράγματα που δε θα τα κάνω ποτέ στη ζωή μου. Ναι ...συλλογιέμαι εδώ και καιρό αυτά που δεν θα κάνω
...
Κάποτε προσπάθησα να αλλάξω κάτι.....
στη δουλειά ....
προσπάθησα....
επί χρόνια...
προσπαθούσα...το καινούριο...το καινοτόμο...το προς το συμφέρον όλων

έχασα....

έχασα...

θα έλεγα πως έχασα παταγωδώς.

Κι αυτό που πιο πολύ λείπει όσο είσαι ζωντανός, είναι που σου στερούν την ελπίδα. Το να φτιάξεις κάτι. Να επιδράσεις.
Σε τρώει η ελληνικότητα.
...

Και η αγάπη ;......η αγάπη...
αυτή που έδωσα....αυτή που πήρα
άλλοτε πολλή....λίγη....πολύ λίγη...πολύ πολλή
....
δρόμοι και τρένα και γέφυρες και τρένα πάνω στις γέφυρες
ένα καθρέφτισμα σε ένα λερό τζάμι

πριν την ανατολή...

Το τρένο θα έφευγε σε λιγες ώρες, αλλά βάλαμε από περιέργεια την κασέτα μέσα στο μηχάνημα.
Δε θυμόμουν τίποτα. Το περιεχομενο της κασέτας, γιατί ήθελα να δω την ταινία, πότε την έγραψα, γιατί δεν την είχα δει.
Και μείναμε εκεί.....να χαζεύουμε έναν τρελό νεανικό έρωτα...από αυτούς που η τυχαιότητα και το άγνωστο του μέλλοντος τους κάνει αξεπέραστους.
....
Είδα σήμερα ξανά σε μια τυχαία φωτογραφία την παραπάνω εικόνα με τους δυο πρωταγωνιστές.
Είναι απλά μια στάση, είναι απλά μια σκηνή.
....
που περιέχει όλα τα ίσως, όλα τα μπορεί, τη δυναμική μιας ευτυχίας, την ουσία της ζωής ...και πολλές δικές μου αναμνήσεις

μου πήρε....

μου πήρε  μια ζωή να καταλάβω πόσο λάθος ήταν οι αρχές μου, οι στόχοι μου, η στάση μου στη ζωή την ίδια

μου πήρε  μια ζωή να καταλάβω πως δεν εκτιμάται η εργατικότητα ούτε αμείβεται, ούτε η ικανότητα,

εννοείται πως ΔΕΝ η τιμιότητα , ούτε η πρωτοβουλία που ωφελεί το σύνολο 

μου πήρε μια ζωή να καταλάβω πως ο πιο λάθος τρόπος να προσεγγίσεις τους άλλους είναι με ειλικρίνεια

.....

κι επειδή λάθος ξεκίνησα, συνεχίζω να κάνω τα ίδια λάθη, από συνήθεια πια κι όχι λόγω αρχών, 

αυτές δεν ευδοκίμησαν ούτως ή άλλως πουθενά

.....

δεν είναι παράπονο πια, παρά η παραδοχή μιας ήττας βλέποντας τη  Β να βγαίνει με το ωραίο λευκό  φόρεμά της μοιράζοντας το όμορφο χαμόγελό της

δεν τη ζήλεψα ποτέ σε τίποτα....να... μόνο που εκείνη έχει τους σωστούς στόχους και δε θα νιώσει ποτέ την πίκρα της ήττας

γιατί αυτό που χάθηκε δεν ήταν οι αμοιβές και οι έπαινοι και η αναγνώριση....αυτό που χάθηκε ήταν το όνειρο, η ελπίδα και εν τέλει η ζωή 

....

μ'ένα "΄καλό ανθρωπάκι ήτανε" "καλή κοπέλα " θα φύγουμε μια μέρα δίχως να έχουμε συντελέσει σε τίποτα αξιόλογο 

δεν πειράζει....

απλά ....ήταν όλα λάθος

ήταν ένα κορίτσι σήμερα, ίσια καστανά μαλλιά, όμορφα τοξοτά φρύδια και μια ελιά πάνω απ΄τ'  αριστερό του χείλι.
γελούσε ανέμελα και δροσερά στο αγόρι δίπλα του

...
μου λείπει αυτό

της αγάπης και του πόνου

όλα ενώνονται μαζί στο κεφάλι μου, οι γέφυρες και τα ποτάμια και οι μεγάλες σκοτεινές νύχτες και το μικρό ιδιαίτερο λουκετάκι, αυτό με τις τέσσερις καρδούλες, τα φθινοπωρινά φύλλα του Οκτωβρίου, ένα γυάλινο αρωματικό διακοσμητικό που ποτέ δε χρησιμοποίησες, από το Μ ήταν, εκεί που ποτέ δεν πήγες, μέχρι το φετινό δύσκολο καλοκαίρι, όταν και πάλι η αγάπη περίσσευε, όπως τώρα περισσεύει η θλίψη, γιατί πάντοτε ήτανε δράκος, ποτέ δεν είπε κάτι άλλο, ποτέ δεν έδειξε κάτι άλλο, κάποιες φορές μονάχα τον είδες να σκύβει ταπεινά το κεφάλι, αλλά όχι από φόβο, ούτε από έλεος, μιαν άλλην δύναμη ίσως της αδιαφορίας, ίσως του συμβιβασμού
εδώ και τρεις εβδομάδες προβάλλω την ασπίδα της αγάπης μπροστά, γιατί είναι απίστευτη η θλίψη ενός δράκου, απίστευτη για ανθρώπινα μέτρα
ό,τι και να σου δώσω εκείνον θα ζητάς. και γίνεται ασήμαντη η αγάπη μου, η ύπαρξή μου η ίδια γιατί δεν αρκούν, δε γιατρεύουν
και πονάει....

....και το κρεβάτι από το Λ φυσικά και δε θα το πετάξεις, γιατί το αγόρασα μια μέρα που είχε -11 ψυχή μου και περίμενα στη στάση το λεωφορείο και μερικών η αξία μετριέται όχι σε χρήμα ούτε σε φθορά αλλά σε κρύο και αγάπη και τα πρώτα δυνατά ουουου και τα μετέπειτα κακόμοιρα αψού μιας άλλης αγάπης

πιο πάνω και πιο πέρα

...κι αν είμαι πολύ πολύ τυχερή, μπορεί να ενωθούν και τα βιβλία μου κάποτε. αλλά δεν το νομίζω.
γιατί τελευταία ξυπνώ και κοιμάμαι σχεδόν χωρίς όνειρα, μόνο "εκείνα τα άλλα" θέλω να έρθουν σε σένα για να μην πάνε στον εχθρό και τίποτ'αλλο.
και με ρωτάς γιατί το μόνο που με νοιάζει είναι η αγάπη....γιατί πάντα αυτή ήταν.

Τις νύχτες που δεν κοιμάμαι σκέφτομαι συχνά τον θάνατο τελευταία. Όχι τον δικό μου.
Για τον εαυτό μας νομίζω πως πιο πολύ μας τρομάζει η αρρώστια και όχι ο θάνατος. Γιατί η αρρώστια είναι συνδεδεμένη με πόνο, αδυναμία, εξάρτηση, εξευτελισμό, ντροπή. Χάνεις την αξιοπρέπειά σου, την ανεξαρτησία σου, τη δυνατότητα να παίρνεις αποφάσεις για τον εαυτό σου.
Χάνεις την ομορφιά και την ανεμελιά της ζωής.
...
Ο θάνατος όμως εκείνων που σημαίνουν κάτι για σένα είναι κάτι που δεν μπορείς να ξεπεράσεις Χάνοντας έναν σημαντικό άνθρωπο από τη ζωή σου, χάνεις κι ένα κομμάτι από εσένα. Δε θα είσαι πια ποτέ ολόκληρος.

αρχές καλοκαιριού

Χτες φυσούσε τόσο δυνατά που νόμιζες ότι θα τα διέλυε όλα. Δυνατές ριπές χτυπούσαν τα στόρια, μέχρι που έκλεισα κατά τα ξημερώματα τα παράθυρα και κοιμήθηκα
Σήμερα ξύπνησα με την άπνοια.

Τελευταία παίρνω και ξαναδιαβάζω τα παλιά μου βιβλία. Έτσι κι αλλιώς ελάχιστα τα θυμάμαι.

Οι μόνες  ώρες που μπορώ να γράψω, είναι νοερά οι στιγμές πριν κοιμηθώ. Οποιαδήποτε νοητική εργασία με κουράζει.

Κι όταν όλα βαραίνουν πολύ, όταν όλα χάνονται στην αποδοχή των συμβιβασμών που κάνουμε, τότε στο μυαλό μου γεννιέται συνήθως η εικόνα ενός ήρεμου κύματος που σκάει απαλά στην αμμουδιά. Δίχως χτες, δίχως μετά, σαν όλη η ζωή να έχει συμπυκνωθεί σ'αυτό το κύμα. Σ'αυτόν τον φλοίσβο.

Καλοκαίρι

Σχεδόν δεν το πιστεύω ότι κάνει πια αυτές τις ωραίες, μεγάλες, ζεστές μέρες. Ήταν δύσκολος ο χειμώνας φέτος. Αλλά τώρα είναι Ιούνιος και Καλοκαίρι. Και τα στάχυα απέναντι και πάλι μεγάλωσαν και θέλουν κόψιμο. Και αύριο είναι Πανσέληνος νομίζω. Τώρα πια τις βαφτίζουν τις Πανσελήνους και τις λένε Φραουλένιες ή των Ρόδων. Και ο κόσμος μοιάζει να τις παρατηρεί σαν για πρώτη φορά τώρα που έχουν όνομα.

η κόκκινη κορδέλα έξω από τα στάχυα

Είναι η πρώτη ζεστή μέρα του φετινού καλοκαιριού. Το τζην κολλάει πάνω σου και βιάζεσαι να μπεις στη δροσιά του σπιτιού, να διώξεις κι αυτήν την εβδομάδα. Μία ακόμη έμεινε.
Ένα φορτηγό περιμένει απ'έξω και εργάτες βγαίνουν με χαρτοκιβώτια. Ρωτάς "ποιος φεύγει" σου λένε ο από πάνω. Δεν ξέρεις αν πρέπει να χαρείς.
Ξαφνικά μελαγχολείς. Γιατί δεν τις αντέχεις πια τις αλλαγές. Γιατί σήμερα πρέπει να πας και στον γιατρό και δεν ξέρεις τι θα σου πει. Γιατί κάθε φορά που αλλάζει κάτι, έρχεται κάτι χειρότερο. Γιατί δεν θέλεις να εξηγείς στους επόμενους που θα έρθουν πόσο κακή ηχομόνωση έχουν αυτά τα σπίτια. Γιατί τίποτα τα τελευταία χρόνια δεν άλλαξε προς το καλό
.....
Ήτανε της αγίας Βαρβάρας, μια μαλακή βραδιά και οι ελπίδες ακόμη δεν είχανε χαθεί. Η πόρτα της Γ έμοιαζε ακόμη ανοιχτή, στο σ τα πράγματα δεν ήταν τόσο άσχημα, η Μ ήταν στη θέση της και ο πόλεμος δεν είχε ξεκινήσει ακόμη.
....
Κάθε που κάτι αλλάζει είναι σα να χάνω κάτι από εκείνη την παλιά ανεμελιά.

Zerfall

Αυτός ο χειμώνας φέτος κράτησε τόσο πολύ...
Κι αυτή η άνοιξη, η μισή, που μέχρι και τα δέντρα μπέρδεψε και δεν ξέρουν αν πρέπει να ανθίσουν,  τόσο μουντή... Χωρίς την άλλοτε λαπρότητα.
..
Οι άνθρωποι που ξέρω, που νοιάζομαι, μοιάζουν με ετοιμόρροπα κτίρια.... μια φλόγα, αδύναμη, τους κρατά ακόμη.
..
Και οι νέοι...;
οι νέοι....
μια χαμένη γενιά. Κρίμα που επένδυσαν τόσα πολλά πάνω της.

άνοιξη ;

του Ernesto Cortazar

δεν μπορώ να τη νιώσω αυτή την άνοιξη φέτος. σαν να είναι καλά κρυμμένη κάπου.

Moldau

Μερικά από τα doodle είναι εξαιρετικά. Όπως το χτεσινό που το έβαζα και το ξαναέβαζα να παίζει με την υπέροχη μελωδία του Bedrich Smetana για τον Μολδάβα.



Πόσο πιο όμορφα να περιγράψεις ένα ποτάμι που κυλά!

προσμονή

οι μέρες μεγαλώνουν (λίγο...αλλά κι αυτό το λίγο το νιώθεις όταν είναι κάτι που το καρτεράς)

κάθε Γενάρη έχω την προσμονή μιας άνοιξης που δεν αργεί