lost

γαλάζιες κορνίζες γύρω από τα παράθυρα στο όμορφο σπίτι του δίνουν κάτι αρχοντικό και συνάμα ξένο με τον τόπο.

θέλω κόκκινες ψηλές γόβες σαν την Juliette στο Chocolat.

κάνει τόσο κρύο που αν μιλήσεις εκεί έξω νομίζεις πως οι λέξεις σου θα στερεοποιηθούν και θα πέσουν βαριές κάνοντας θόρυβο

lost

in the winter

in translation

in your wishes

να ζω

λυσσομανά έξω με μια πρωτόγνωρη σφοδρότητα. ώρες ώρες νιώθω το σπίτι να τρέμει από τα θεμέλια. κι όμως...ποτέ δε φυσάει εδώ όπως στην Αθήνα.
...............
θα ήθελα πολύ να διαβάσω. αλλά μου λείπει εκείνη η ηρεμία που σε βοηθά να γυρίζεις τις σελίδες ανέμελα. θα κολλούσα στην ίδια παράγραφο το ξέρω. θα την διάβαζα είκοσι φορές.το ξέρω. και πάλι δε θα ήξερα τι γράφει
σ'αυτές τις περιπτώσεις βοηθάει πολύ περισσότερο τούτο εδώ. το γράψιμο.
με το γράψιμο προχωρούν οι σκέψεις.
μπορεί να πηγαίνουν προς τα μπρος, μπορεί προς τα πίσω. δεξιά ή αριστερά. αλλά στάσιμες δε μένουν.

σκεφτόμουν πριν λίγο πως υπάρχουν δυο τρόποι να βλέπεις τα πράγματα. ο ένας είναι να τα βλέπεις από μέσα προς τα έξω , όπως ακριβώς αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και ό,τι μας περιβάλλει. προσλαμβάνουμε με τη βοήθεια των οπτικών μας νεύρων τις εξωτερικές εικόνες και τις ερμηνεύουμε (υποκειμενικά φυσικά ).
και ο άλλος είναι ακριβώς το αντίθετο. από έξω προς τα μέσα. ξερω πως δε γίνομαι σαφής. πως δε βγάζει και πολύ νόημα αυτό που γράφω. πάντως εννοώ αυτή την αναγνώριση που νιώθουμε όταν βλέπουμε κάτι που πάντα υπήρχε μέσα μας. το εξωτερικό ερέθισμα βοηθά απλά σε μια συνειδητοποίση και όχι σε μια εκ νέου γνωριμία.

τέλος πάντων αυτή τη δεύτερη ματιά την ένιωσα όλο κι όλο 2-3 φορές στη ζωή μου. αρκετές όμως για να γνωρίσω τα σπουδαιότερα και πιο πολύτιμα τμήματα του προσωπικού μου κόσμου και οφείλω να ομολογήσω πως 20 χρόνια και ....μετά, δεν έχω συνέλθει ακόμη από την πρώτη εντύπωση.

.............


χτες διάβασα έναν ωραιότατο χαρακτηρισμό για έναν από τους αγαπημένους μου ποιητές , το Σεφέρη. είχε λέει ογκολιθική αυτοπεποίθηση. κατ' αρχήν για να προβείς σε έναν τέτοιον χαρακτηρισμό, πρέπει να είσαι ήδη ποιητής.
ογκολιθική!!!
αλλά τον ζηλεύω.

θα ήθελα κι εγώ να είχα ογκολιθική αυτοπεποίθηση.

............

πάντως οι εμπνευστές των λογότυπων της google δίνουν ρέστα. θεωρώ το σημερινό τους που είναι αφιερωμένο στη γέννηση του Ιουλιου Βερν (8 Φεβ 1828) ένα από τα πιο πετυχημένα, αν όχι το πιο ωραίο τους.
δεν το κρατάνε για κανένα χρόνο ; τι μας εμποδίζει να ονομάσουμε τη χρονιά μας "έτος Βερν" ;

...........

χτες ήταν ημέρα φόβου (αυτή η αφιέρωση των ημερών σε "κάτι", θεωρείται από τη γράφουσα εκνευριστική και κακόγουστη ) και τέλος πάντων γράφανε όλοι για τους φόβους τους . όμορφα κείμενα. το καθένα με την ιδιαιτερότητα του, από τα 5-6 που διάβασα.
περισσότερα με το ίδιο θέμα δεν καταφέρνω να διαβάσω ποτέ. εκτός κι αν είναι να δώσω εξετάσεις για να περάσω στο Πανεπιστήμιο.

για μένα ο φόβος έχει πάντα να κάνει με απώλεια. ό,τι και να είναι αυτό που μπορεί να χάσεις. άνθρωπος, υγεία, δουλειά....
το άγνωστο δε με τρόμαξε ποτέ. ούτε ο κίνδυνος (άλλωστε αυτόν όταν τον ζεις βρίσκεσαι σε μια πάλη που δε σου επιτρέπει άλλα συναισθήματα).
μόνο η απώλεια. αυτή ναι. με τρομάζει
στις πιο μαύρες μου στιγμές ένιωθα πως δεν είχα τίποτα να χάσω. ήταν οι στιγμές που είχα νικήσει το φόβο. αλλά δεν είχε μόνο ο φόβος νικηθεί.

προτιμώ να φοβάμαι και να ζω. ναι αυτό προτιμώ. να ζω κι ας φοβάμαι.

έχω μια θάλασσα σμαράγδια

είναι φορές που ξυπνάς μέσα στη νύχτα και θέλεις να ακούσεις κάτι τόσο τρυφερό.
και σχεδόν ντρέπεσαι για την ανάγκη σου.
για την αδυναμία σου.

από την άλλη λες : αφού το έγραψε ένας Γκάτσος...δεν μπορεί...




την άλλη μέρα θα ξυπνήσεις και πάλι δυνατός. και θα συνεχίσεις.

(τα κλειστά σχόλια στη συγκεκριμένη ανάρτηση το μόνο που θέλουν να πουν είναι πως θα μου ηταν αδύνατο να σας απαντήσω, πολύτιμοί μου φίλοι)