Επιτέλους λίγη ηρεμία. Φθινοπώριασε και πάλι. Αυτή τη φορά στον Βορρά. Ήρθα καλοκαίρι και σε λίγες μέρες ο καιρός άλλαξε. Και οι μέρες μίκρυναν και πάλι.
Ούτε αυτός ο Σεπτέμβρης ήταν ξέγνοιαστος. Ούτε αυτός.
Διαβάζω και μπαίνω στο δίλημμα: να τακτοποιήσω ή να μην τακτοποιήσω τα βιβλία μου. Βέβαια το κάτω σπίτι έχει ακόμη δουλειά. Σιγά-σιγά.
"Έφυγε πλήρης ημερών" Ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή τη φράση. Ίσως γιατί στο μυαλό μου δεν υπάρχει η πληρότητα των ημερών. Η ζωή όλων είναι ένας κύκλος για άλλους μικρότερος, για άλλους μεγαλύτερος δίχως αυτό να σημαίνει τίποτα παραπάνω.
Οι άνθρωποι φεύγουν σε διάφορες ηλικίες και το νόημα της ζωής τους αποτιμάται από την απουσία τους. Κι από την προσφορά τους.
Το ότι ο Μίκης Θεοδωράκης θα εγκατέλειπε κάποτε τον κόσμο των ζωντανών ήταν θέμα χρόνου, αυτό δε σημαίνει πως δε θα λείψει.
Στη διάρκεια της ζωής μας οι περισσότεροι τραγουδήσαμε τα τραγούδια του, άλλοτε χαρούμενα, άλλοτε μελαγχολικά, άλλοτε ξεσηκωτικά νιώθοντας λίγο πιο επαναστάτες, πιο ιδεαλιστές, και άλλοτε πιο ερωτευμένοι ή πιο Έλληνες.
Λυπάμαι μόνο που οι ξένοι γνωρίζουν αυτόν τον γίγαντα της μουσικής από το συρτάκι του Ζορμπά και όχι από τα υπόλοιπα κορυφαία έργα του, στα οποία μελοποίησε δύο νομπελίστες ποιητές και πολλούς άλλους εξίσου σπουδαίους, όπως τον Ρίτσο με την Ρωμιοσύνη.
Σε ποια άλλη χώρα στίχοι σαν αυτούς του Άξιον Εστί γίνανε τραγούδι που φτάσανε μέχρι τα πιο λαϊκά στρώματα ; Κι ας μην τους καταλαβαίνουν όλοι. Κι ας ξέρουν μόνο τα πιο γνωστά τραγούδια αυτού του έργου.
Θέλω αυτήν την μικρή ανάρτηση να την κλείσω με ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του, όπου για μένα ο συνδυασμός στίχων, μουσικής και φωνής υπήρξε πάντα καθηλωτικός
Την πρώτη χρονιά που συνταξιοδοτήθηκε ο πατέρας ήταν και το τελευταίο μου καλοκαίρι πριν αρχίσω να δουλεύω. Υπήρχε μια ελευθερία τότε εκατέρωθεν. Κι όταν η μέρα ήταν ζεστή, παίρναμε στα ξαφνικά μια απόφαση και πηγαίναμε στη θάλασσα. Δεν ήταν κοντά η θάλασσα στη μικρή μας πόλη .Ήταν ταξίδι να την βρεις. Μια μικρή εκδρομή.
Επιλέγαμε για μπάνιο πάντα ένα σημείο λίγο πιο πέρα από το κάμπιγκ, και αφήναμε το αυτοκίνητο κάτω από μια ελιά ενός μικρού ελαιώνα. Μόνοι μας. Στην παραλία, στη θάλασσα.
Η μαμά καθόταν συνήθως στις πτυσσόμενες καρέκλες που είχαμε μαζί και μπορεί να έπλεκε λίγο ή να κεντούσε, μέχρι να κάνουμε το μπάνιο μας εγώ και ο πατέρας. Εκείνη δε συμπαθούσε πολύ το νερό, απολάμβανε όμως με τον τρόπο της αυτές τις μικρές εκδρομές. Το ελαφρύ αεράκι κάτω από το δέντρο, τα τζιτζίκια και τον αχό των κυμάτων, το καλοκαίρι ήρεμο και ανέφελο.
Και μετά φαγητό που το είχαμε ετοιμάσει από το σπίτι. Κεφτεδάκια, κασέρι, ντομάτες, κανένα βραστό αυγό και πάντα στο τέλος φρούτα καλοκαιρινά.
Σήμερα η περιοχή που πηγαίναμε για μπάνιο, δεν υπάρχει πια. Γέμισε σπίτια, δρόμους, καφετέριες, ταβέρνες, ξαπλώστρες, Ερημιά δε βρίσκεις πουθενά. Η απλότητα ενός πικνίκ θεωρείται τουλάχιστον γραφική.
.....
Τα πιο άγονα νησιά γίνανε τρέντυ και για τους ντόπιους είμαστε όλοι τουρίστες - με την κακή έννοια. Με την έννοια που πρωτοάκουσα στη Σαντορίνη μερικές δεκαετίες πριν, όπου κανένας εστιάτορας δεν ενδιαφερόταν αν θα ξαναπεράσεις από το μαγαζί του, γιατί τον ενδιέφερε ο τουρίστας "της μιας βραδιάς."
Νησιά που άλλοτε πήγαινες και τα προσκυνούσες, σήμερα είναι ινσταγκραμικοί προορισμοί.
Εμείς.... όταν χανόμασταν στα νησιά το αντιμετωπίζαμε σαν αφορμή για μια ωραία περιπέτεια.
Γιατί στο ταξίδι, ο μόνος προορισμός, είναι η ανακάλυψη η ίδια.
Καινούργιοι δρόμοι, άγνωστα και συχνά "να σου κόβουν την ανάσα" τοπία. Και ο χρόνος ;
Α, ο χρόνος....!!! Ο χρόνος στις διακοπές προσαρμόζεται πάντα στα δικά σου κέφια
.......
Αλλά εμείς....όταν καθόμασταν κάπου.... δεν είχαμε κινητά.
.......
Κι αν δεν γνωρίζεις τον παράδεισο από το κορίτσι που έχεις δίπλα σου, τότε δεν έχεις δρόμο για να βρεις. Πουθενά.
Ήταν ένα τετράγωνο κομμάτι γαλανού, καταγάλανου ουρανού.
Μετά περιορίστηκε από την τοίχο που ορθωνόταν ακριβώς απέναντι.
Ίσως το πιο καλοκαιρινό τραγούδι ; Ίσως.
Θυμάμαι οπωσδήποτε το φως. Την αμείλικτη ζέστη (αυτήν που βιώνουμε και τώρα και με πήγε χρόνια πίσω).
Θυμάμαι ένα μπλε φόρεμα, και κάτι κλασικά εικονογραφημένα.
Θυμάμαι τη νωχέλεια. Τη στασιμότητα του αέρα.
Τις κλειστές πόρτες το μεσημέρι. Τις λιγοστές ανάγκες. Την απλότητα της ευτυχίας.
Την ακινησία του χρόνου.
Και σκέφτομαι ότι ήμασταν τόσο φτωχικά πλούσιοι, όσο πλούσια φτωχοί είμαστε σήμερα.
Απλώνεις το χέρι σου, αλλά κανείς δεν το αρπάζει.
Ζεις εδώ και καιρό σ'ένα μοναχικό σκοτάδι, εξαντλώντας κάθε απόθεμα υπομονής.
Η Κ σε κοιτά ειρωνικά και ο Ν αγγίζει το θέμα της αναπηρίας σου που δεν μπορείς να εξηγήσεις.
Θέλεις μόνο να μη σε λυπούνται. Από περηφάνια. Κι επειδή ακόμη θυμάσαι. Την κανονικότητα.
....
Σήμερα έβρεξε τόσο πολύ. Το ήξερες. Το περίμενες. Όπως περιμένεις και την ψύχρα και τη μοναξιά.
Δεν υπάρχουν πέντε αράδες και για μένα;
Τι ρωτώ. Χάλασα τις νύχτες μου ρωτώντας. Και τις μέρες. Αλλά αυτές τις μετρώ μισές.
....
Η κυρά Θοδώρα είναι στο απέναντι μπαλκόνι. Είχες τόσο καιρό να τη δεις. Αλλά τώρα τα πράγματα μπήκαν πάλι στη θέση τους. Η τάξη δε διασαλεύτηκε.
.....
Και η γάτα κοιμάται αμέριμνη ανάμεσα στα χόρτα. Σ'αρέσει που δεν τα κουρέψανε και πάλι σύντομα. Αυτή η αγριάδα έχει κάτι το φυσικό.
.....
Κι όταν έφευγα με ρώτησε αν θα δω την Γ. και του είπα, όχι σύντομα, ίσως τον επόμενο μήνα, θέλετε να της πω κάτι ; Και τότε πέρασε με το χέρι του τα μαλλιά του και χαμένος σ'ένα ονειροπόλο βλέμμα, μου είπε την αγάπη του κι όλο αυτό μου φάνηκε τόσο μακρινό ξένο και όμορφο, σχεδόν αξιοζήλευτο αν μπορούσα να βγω από τον μονότονο, σκοτεινό μου θάλαμο.
Υπάρχουν ακόμη αυτά τα βλέμματα;
Η πρώτη μέρα του καλοκαιριού είναι μάλλον ανοιξιάτικη. Κάνει δροσιά. Τα σύννεφα έρχονται και φεύγουν.
Αγκομαχώ να φτάσω σπίτι. Σχεδόν χωρίς ανάσα. Άλλη μια μέρα.
Βλέπω το τέλος του Ρουκ Ζουκ. Το νεανικό παρεάκι αγνοεί τον Ελύτη. Καημένε Ελύτη....
Που ήθελες να έχουμε στην σάκα μας το Άξιον Έστί. Ούτε δυο γενιές δεν επιβίωσες. Μαζί με τον Μακρυγιάννη και τον Βολταίρο θα πας κι εσύ στην ιστορία.
Ένα όνομα. Κάποιοι -πολλοί πια- αγνοούν ήδη το "πού" διέπρεψες. Κάτι τους λέει το όνομα σου, αλλά πού ; τι ;
....
Οι σκέψεις γεμίζουν απουσία, όταν λείπει το χάδι. Κι ανάλογα τη δύναμη ή την αδυναμία μας θυμόμαστε όλα τα λάθη, τις διαψεύσεις, την απογοήτευση, την πίστη στην οποία ακουμπήσαμε...κι άλλοτε τις ηλιαχτίδες σ'ένα πρωινό ξύπνημα, την αγκαλιά κι ένα αληθινό χαμόγελο.
Σαν ζυγαριά που γέρνει μια από τη μια και μια από την άλλη.
Το χειρότερο της πανδημίας, είναι το χέρι που δεν μπορέσαμε να απλώσουμε.
Το χειρότερο της πανδημίας ήταν η μοναξιά του να μην μπορείς να προσφέρεις. Να είσαι εκεί.
Να πας, ν'αγκαλιάσεις, να χαιδέψεις.
....
Στη στεγνή γη του Προβατά, εκεί δίπλα στα μποστάνια και τη θάλασσα. Εκεί θέλω..
....
Γιατί ήταν μια μέρα που ήμασταν εκεί για το τίποτα. Δλδ για το χατήρι μου και μόνο.Και φύσαγε τόσο γλυκά τ'αγέρι , όπως στο ποίημα του Σολωμού. Και ο ήλιος έκαιγε και καθόμασταν στο παγκάκι.
Ναι, εκεί θέλω.
Eδώ και 15 περίπου χρόνια τα πρωινά ξεκινάνε με καφέ ή τσάι στον υπολογιστή, τάμπλετ, κινητό.
Κι όμως υπήρχαν εποχές που η μέρα ξεκίναγε απλά με την τελετουργία του να φτιάξεις έναν καφέ. Να οργανώσεις στο μυαλό σου τη μέρα σου. Να δεις τον καιρό από το παράθυρο και να σκεφτείς τι θα φορέσεις ή αν θα χρειαστείς ομπρέλα. Δεν υπήρχε πληροφόρηση για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Ο μόνος κόσμος που σε ενδιέφερε ήταν ο δικός σου. Αν κάτι σοβαρό συνέβαινε το μάθαινες στη διάρκεια της ημέρας από τις εφημερίδες ή από τις βραδινές ειδήσεις. Που ούτε κι αυτές τις παρακολουθούσες. Το εγώ σου, η ύπαρξή σου δεν πνίγονταν και δεν κατευθύνονταν από τις δυνάμεις εκείνες που σήμερα θέλουν να αποφασίζουν για το τι θα απασχολήσει το νου σου.
Κανείς δεν άνοιγε τηλεόραση τα πρωινά, αλλά θυμάμαι και μια εποχή εκεί γύρω στο 90 κάτι, που τα πρωινά μπορούσες να ακούσεις χαλαρά λίγη κλασική μουσική χαζεύοντας αλπικά τοπία. Δε θυμάμαι σε ποιο κανάλι και τι ακολουθούσε μετά. Άλλωστε μετά ήμουν ήδη στον δρόμο για τη δουλειά.
Μετά έγιναν συνήθεια οι πρωινές εκπομπές, γιατί εκεί που δεν το περίμενες ξαφνικά σου ξεφύτρωνε μια απεργία στα ΜΜΜ και έπρεπε να είσαι ετοιμοπόλεμος. Ναι, τώρα που το σκέφτομαι, ήταν ο μόνος λόγος που άνοιγα την τηλεόραση στις 6. Έπρεπε να είμαι ετοιμοπόλεμη για ό,τι θα ακολουθούσε.
Με την έλευση του ίντερνετ βέβαια, τα πράγματα άλλαξαν και πάλι. Τώρα η πληροφόρηση γινόταν ηλεκτρονικά και μαζί μ'αυτήν γινόταν και πιο προσωπική, διαβάζοντας κάποια από τα αγαπημένα σου ιστολόγια ή κάποιο σχόλιο στο δικό σου. Ενίοτε σε περίμενε και ένα μέηλ. Ό,τι προλάβαινες βέβαια στη λίγη ώρα μέχρι να πρέπει να αφήσεις το σπίτι. Σμαρτφόνια δεν υπήρχανε ακόμη.
Πάντως είτε πρωινή ενημέρωση, είτε μπλογκ, είτε μέηλ...τα πιο ευχάριστα, ανθρώπινα, χαλαρά πρωινά ήταν εκείνα με την κλασική μουσική, χαζεύοντας αφηρημένος τα αλπικά τοπία και πίνοντας γουλιά γουλιά τον ζεστό καφέ, ενώ προσπαθούσες να διώξεις τη νύστα από πάνω σου και να μπεις σιγά σιγά στον ρυθμό της μέρας.
Και νομίζω πως σε αυτού του είδους την εσωστρέφεια θέλω να επιστρέψω. Να ξεκινώ τη μέρα με τη μουσική της επιλογής μου, χωρίς να μ'ενδιαφέρει καθόλου τι έγινε στον κόσμο.
Τι συννεφιά σήμερα!!!
Θα πάει, λέει, η θερμοκρασία στους 30 +....μα εγώ μόνο τη συννεφιά βλέπω αυτήν την ώρα.
Μ.Σάββατο άλλη μια φορά μόνη. Όπως και τα Χριστούγεννα.
Κάνω ένα πρόγραμμα με δουλειές, βλέπω ποιες ταινίες έχει αργότερα.... είναι και Πρωτομαγιά, λέει, σήμερα.
Όταν ήμουν μικρή, βγαίναμε αξημέρωτα να μαζέψουμε λουλούδια για το στεφάνι.
Αργότερα που μεγάλωσα, το Πάσχα πάντα κάπου πηγαίναμε.
Θυμάμαι τις καμπάνες και τους κανονιοβολισμούς στην Ύδρα, τη νόστιμη μαγειρίτσα στις Σπέτσες σ'ένα μαγαζί που τις μέρες πριν λειτουργούσε ως καφέ, την κατανυκτική Σύρο, όταν τουρίστας δεν υπήρχε κανένας και την Κυριακή του Πάσχα μάταια ψάχναμε για κανένα ανοιχτό εστιατόριο. Άδειοι οι δρόμοι, κλειστά τα πάντα.
Άλλες εποχές, άλλοι κι εμείς.
Κάποτε, πριν πολύ καιρό - κάπως σαν στα παραμύθια, όπως άλλωστε μοιάζει και η ίδια η ζωή μας μετά από καιρό, σαν παραμύθι-, πήραμε την απόφαση να κάνουμε τις διακοπές μας νωρίς, εκεί προς τα μέσα με τέλη του Ιουνίου, με τις μεγάλες μέρες και τα άδεια από τουρίστες νησιά.
Βέβαια εκείνα τα χρόνια οι τουρίστες ήταν ήδη λιγοστοί στα μη δημοφιλή νησιά, αλλά αν πήγαινες και Ιούνη.....
Κουφονήσι λοιπόν, με τον αργό Σκοπελίτη, ήρεμα τα νερά, δεν είχαν πιάσει ακόμη τα μελτέμια, κατάλυμα από τις Διακοπές, όχι ότι ήταν απαραίτητο να έχουμε κάνει προκράτηση και μάλιστα τέτοια εποχή, αλλά μας άρεσε από την περιγραφή του - απλό, λιτό, καθαρό, κοντά στο λιμανάκι- κι εκείνη την εποχή ο μόνος τρόπος να βρεις πέντε πληροφορίες για τον προορισμό σου, ήταν μέσω αυτού του περιοδικού. Άλλωστε δε θα είχαμε και αυτοκίνητο για να ψάξουμε μόνοι μας, απαγορεύονταν τα αυτοκίνητα στο νησί, και δε θέλαμε να αφήσουμε την τύχη μας στους ρεντρουμλετάδες. Μόνο οι ντόπιοι είχαν από κανένα αγροτικό για να πηγαίνουν στα χωράφια τους.
Booking, com δεν υπήρχε, ούτε ίντερνετ, ούτε καν κινητά. Αποσκευές λοιπόν λιγοστές, μόνο τις απαραίτητες,
Έφευγες για διακοπές και άφηνες τον κόσμο πίσω σου. Δεν τον έπαιρνες μαζί σου όπως σήμερα.
Φαντάζεστε σήμερα να φεύγετε για κάπου χωρίς κινητό;
Για να πάμε στις παραλίες, παίρναμε το τοπικό βαρκάκι που εκτελούσε ένα δρομολόγιο την ημέρα. Κι άλλο ένα για να μας περιμαζέψει. Τρεις παρέες όλες και όλες από Έλληνες. Και ένα τσούρμο φτωχοί Σουηδοί που κάνανε οικογενειακώς κοινωνικό τουρισμό με τα κατάξανθα αγγελούδια τους, σε μια εποχή που για τα ελληνικά νησιά ήταν τουριστικά νεκρή. Κατεβαίναμε στις 10 ή στις 11 κάτω στο μικρό λιμανάκι, εκεί δίπλα στο Ανεμολόγιο και περιμέναμε το βαρκάκι. Μπορούσαμε φυσικά να πάμε και με τα πόδια, οι αποστάσεις δεν ήταν μεγάλες, αλλά περπάτημα κάτω από τον δυνατό κυκλαδίτικο ήλιο δεν ήταν και το φόρτε μας.
Και αν θυμάμαι ιδιαίτερα εκείνο το ταξίδι, εκείνες τις ολιγοήμερες διακοπές, είναι γιατί καμιά φορά, θυμάμαι το μέρος που έβγαινα στα βραχάκια, μετά τον πρωινό καφέ και χάζευα την ξαπλωμένη σαν κυκλαδίτικο ειδώλιο, Κέρο απέναντι. Εκεί που οι γλάροι είχαν τις φωλιές τους , όπως και στο Κάτω Κουφονήσι. Και δεν άκουγες τίποτα παρά μόνο τους γλάρους και τη θάλασσα. Κι ήταν αυτό ένα αίσθημα ηρεμίας και γαλήνης...σε συνδυασμό με την έλλειψη άλλων εγνοιών. Ο κόσμος, η ζωή κυλάει σαν ένα καλοκουρντισμένο ρολόι....κι εσύ είσαι νέος και δυνατός και ήρθες στο νησί, όχι για να ξεφύγεις από κάτι, αλλά για να πας.
Διορθώνω τα κρόσια του χειμωνιάτικου κασκόλ. Πριν τρία χρόνια - νομίζω πως είναι τρία - έχασα το ασορτί σκουφάκι του. Και ένα ζευγάρι γάντια που πολύ αγαπούσα. Μάλιστα ....εκείνα τα γάντια τα είχα αγοράσει για δεύτερη φορά.
Και ακόμη πιο παλιά ξέχασα μια αγαπημένη ομπρέλα σε έναν σταθμό του ηλεκτρικού. Μια κουβέντα στο τηλέφωνο με είχε αποσυντονίσει τελείως.
Φυσικά κι έχω και σκουφάκια και γάντια και ομπρέλες, αλλά κάποια πράγματα αφήνουν ένα κενό στον προσωπικό σου χώρο όταν δεν τα έχεις.
Σκηνές από τανίες που δεν ξεχνάς ή που δίνουν χρώμα στις μουντές μέρες:
- Όταν ο Pablo Neruda ρωτάει τον Mario Ruoppolo για τα αξιοθεάτα του τόπου του και εκείνος μετά από λίγη σκέψη απαντά με το όνομα της αγαπημένης του, Beatrice (Il postino)
- Το απίστευτο παίξιμο πιάνου από τον "1900" εν μέσω τρομερής καταιγίδας πάνω σε πλοίο (The Legend of 1900)
- Το ειδυλλιακό περιβάλλον του τέλους στο A good year με μια πανέμορφη Marion Cotiliard στην αγκαλιά του Russell Crowe
Κάποιες φορές τα βράδια, εκεί που ξαπλώνω, κι όταν τα τρέχοντα προβλήματα παύουν να έχουν τη θέση του κατεπείγοντος, θυμάμαι.
Θυμάμαι άλλοτε την εποχή που ήμουν παιδί, άλλοτε τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής και άλλοτε την ζωή πριν.
Την ζωή πριν τα μνημόνια. Την ζωή πριν τον covid.
Σε λίγο θα κλείσουν δέκα χρόνια απ'όταν άρχισαν να ψαλιδίζουν ένα ένα όλα τα όνειρα, τις ελπίδες, τις σταθερές.
Κι αν κάποτε έλεγα πως όλα γίνονται. Αρκεί η δική μας θέληση να είναι αρκετά δυνατή. Η δική μας αποφασιστικότητα. Η δική μας τόλμη.
Τώρα τίποτα. Μόνο η μέρα να ξημερώσει αύριο.
Με χιόνι. Ή χωρίς.
Και δε θυμάμαι πότε πέθανε η θεία Αθηνά. Πρίν ή μετά την κυρία Νίκη. Μόνο τη Βάλια θυμάμαι. Που πέθανε πριν την αλλαγή του χρόνου.
Στη βιβλιοθήκη μου υπήρχε εδώ και χρόνια το "Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης" του Καλβίνο. Δεν είχα καταφέρει μέχρι τώρα ποτέ να το διαβάσω. Μα τώρα διαβάζω ό,τι να'ναι.
Πώς ξεκινά αυτό το βιβλίο. Κάπως έτσι:
"Όχι πως περιμένεις τίποτα το ιδιαίτερο από αυτό ειδικά το βιβλίο. Είσαι ένας που, από λόγους αρχής, δεν περιμένει πια τίποτα από το τίποτα. Υπάρχουν τόσοι, πιο νέοι από σένα ή λιγότερο νέοι, που περνούν τις μέρες τους περιμένοντας να ζήσουν εκπληκτικές εμπειρίες, από τα βιβλία, από τους ανθρώπους, από τα ταξίδια, από τα γεγονότα, από ό,τι τους επιφυλάσσει το αύριο. Εσύ όχι. Εσύ ξέρεις ότι το καλύτερο που μπορεί να περιμένει κανείς, είναι να αποφύγει το χειρότερο. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο έχεις καταλήξει, στην προσωπική σου ζωή όπως και στα γενικότερα προβλήματα, ακόμα και σ'αυτά που συγκεντρώνουν το παγκόσμιο ενδιαφέρον."
- Αφήστε με εκεί, είπα. Κάτω από τη σκιά μιας γέρικης ελιάς, να κρησάρει το φως, στο γυμνό σταροχώραφο, Ιούνη μήνα.
Και τα μποστάνια δίπλα. Και ο αχός της θάλασσας.
Όσοι επιβιώσουν αυτά τα χρόνια θα λένε ότι ζήσανε την εποχή της μεγάλης πανδημίας.
Και σαν όλες τις αρρώστιες κάποιοι θα κουβαλάνε τα σημάδια της μέχρι να πεθάνουν.
Δεν θέλω να σκέφτομαι τον covid, αλλά είναι διαρκώς εδώ. Να με κρατά μακριά από τους αγαπημένους μου, να με καθιστά ανήμπορη και αδύναμη, να γεμίζει τις νύχτες μου με εφιάλτες.
Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σχεδόν φυσιολογικά. Αλλά δεν ανήκω σε αυτούς.
Χτες ένιωσα ένα άγχος, μα ένα άγχος...
Αλλά σήμερα λιαζόμουν σαν τους χιονοδρόμους του Σαιν Μόριτζ σε κείνες τις ωραίες ταράτσες.
Για μισή ώρα, όχι για πολύ. Έκανα πέντε ανόητες κουβέντες. Μα πιο πολύ απολάμβανα τη ζέστη.
Είναι ένας θάμνος στην αυλή του σπιτιού μου. Κάθε χρόνο μπουμπούκιαζε στην αρχή της άνοιξης. Κι εγώ εξασκούμουν στο να φωτογραφίζω τα όμορφα μπουμπούκια του.
Φέτος μ' αυτόν τον τρελό καιρό, και με κείνες τις αφύσικες ζέστες μετά την πρωτοχρονιά, ο θάμνος ξεγελάστηκε και νόμιζε πως ήρθε η άνοιξη. Έβγαλε τα πανέμορφα μπουμπούκια του ίσα ίσα τις μέρες που ήρθε ο χιονιάς. Και κάηκαν.
Τώρα είμαι δυστυχισμένη. Όχι για τον θάμνο.
Αλλά για το άδικο, την ασχήμια, το ψέμα, την ανημπόρια, τη μοναξιά, την αρρώστια, το δυσοίωνο μέλλον.
Και για τα μαραμένα μπουμπούκια του θάμνου μου.
 |
μια μέρα, ήταν 15 Δεκεμβρίου. πριν πολλά πολλά χρόνια, πήρα ασημένιους κρίκους. τους ήθελα πολύ αυτούς τους κρίκους μετά από μια μεγάλη μόλυνση στα αυτιά.
μερικές φορές πρέπει κάτι να χαρίζουμε στον εαυτό μας. αυτό το τραγούδι, από το τόσο αρχαίο παρελθόν, μου έδωσε χτες μια βαθιά ανάσα. έστω προσωρινή.
Κάποτε πηγαίναμε στο σινεμά. Καθόμασταν σε άνετα καθίσματα, ο ένας δίπλα στον άλλον, αφήναμε το dolby stereo surround να μας ξεκουφαίνει και βυθιζόμασταν σιγά σιγά στη μαγεία της ταινίας.
Κάποτε πηγαίναμε σε fancy restaurants και σε γραφικά ταβερνάκια, όπου τα τραπέζια ήταν δίπλα δίπλα και σχεδόν ήμασταν όλοι μια μεγάλη παρέα.
Κάποτε το Πάσχα το γιορτάζαμε οικογενειακά μαζί με τους ηλικιωμένους αγαπημένους μας και τσουγκρίζαμε τ'αυγά. Και φιλιόμασταν και αγκαλιαζόμασταν.
Κάποτε τα Χριστούγεννα ήταν Χριστούγεννα . Κι έφερναν ελπίδα και χαρά.
Κάποτε σχεδιάζαμε διακοπές και πηγαίναμε σ'αεροδρόμια. Γνωρίζαμε τον κόσμο και γράφαμε χιλιόμετρα στα παπούτσια μας. Και ξεκουραζόμασταν σε όμορφα cafe και bistrot.
Κάποτε πηγαίναμε σε βιβλιοπωλεία και παίρνοντας αγκαλιά στα χέρια μας τα βιβλία, καθόμασταν στις βαθιές πολυθρόνες για να τα ξεφυλλίσουμε πριν τα διαλέξουμε.
Κάποτε πηγαίναμε στα μαγαζάκια της γειτονιάς ή και στα πιο μεγάλα εμπορικά για να διαλέξουμε ένα φορεματάκι που θα μας έκανε να νιώσουμε λίγο πιο όμορφα ή ένα φουλάρι, ένα ζευγάρι σκουλαρίκια.
.....
Κάποτε αναπνέαμε ελεύθερα. Και βλέπαμε τα πρόσωπα των άλλων και αν κάποτε, κάπου τους ακουμπούσαμε κατά λάθος, δε χάλαγε και ο κόσμος.
Σήμερα πέθανε η Β. Δλδ δεν πέθανε ακριβώς σήμερα, πέθανε πριν λίγες μέρες, αλλά σ'εμένα έφτασε το νέο του θανάτου της σήμερα.
Κι ενώ το περιμέναμε καιρό και μάλιστα άργησε πολύ με όσα άκουγα κατά καιρούς, τελικά όταν το έμαθα ήταν σαν ένα κάστρο να έπεσε.
Έτσι ήταν η Β και ο Ν. Σαν κάστρα θεόρατα. Πανύψηλοι, γεροδεμένοι, όμορφοι. Πέφτουν τα κάστρα ;
Προσωπικά δεν την ήξερα καλά. Την αγαπούσε όμως πολύ ο Ν, όπως κι αυτή τον αγαπούσε. Αν τους έβλεπες μαζί, τότε, στα πολύ νιάτα τους, θα έλεγες πως θα ζήσουνε μαζί τουλάχιστον μέχρι τα 100.
Τελικά η αρρώστια την βρήκε πολύ νωρίς. Η αρρώστια και μια άτυχη γέννα.
Υπάρχουν θάνατοι που έρχονται και μόλις που σε ακουμπάνε και άλλοι που μοιάζουν να συνταράζουν το σύμπαν γιατί διασαλεύουν την τάξη του κόσμου όπως εσύ τον έχεις μέσα στο μυαλό σου.
...
Κι έτσι σήμερα μάζεψα το φωτεινό μου αστέρι, μάζεψα και όλα τα χριστουγεννιάτικα, κουράστηκα να τα βλέπω σε μια γιορτή που δεν ήταν γιορτή
....
**Κρύβω μέσα μου έναν απίστευτο θυμό για τις φαρμακοβιομηχανίες που στοχεύοντας αποκλειστικά στα υψηλά κέρδη που τους αποφέρουν οι καρκινοπαθείς, έχουν σταματήσει ουσιαστικά τις έρευνες για τη θεραπεία του καρκίνου. Παίρνουν μόνο τα πορίσματα των πανεπιστημίων τα οποία υποχρηματοδοτούνται έτσι κι αλλιώς και οι ίδιες δεν επενδύουν ούτε μισό ευρώ.
Ένας πλανήτης που γυρίζει γύρω από το κέρδος των εταιριών κολοσσών
Οι μέρες μεγαλώνουν. Αργά, αλλά μεγαλώνουν. Η διαφορά θα αρχίσει, βέβαια, να φαίνεται στο τέλος του μήνα. Ο πλάτανος έχει ρίξει πια όλα του τα φύλλα. Μόνο λίγα κατάξερα καφετιά μένουν πεισματικά πάνω στα κλαδιά τους. Μέχρι να τα ρίξει κι αυτά το πρώτο ξεροβόρι. Φέτος χειμώνα δεν έκανε ακόμη.
Στο γύρισμα του χρόνου νιώθω πως όλοι περιμένουμε κάτι. Και κανείς δεν περιμένει τίποτα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά ή μάλλον να το εκφράσω.
