Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

αλλάζοντας εποχή


Γλυκό Σ/Κ ετούτο.Ευχάριστη η ζέστη και ο ήλιος στο τέλος του καλοκαιριού.
Πόσο ακόμη θα κρατήσει;
Πέρασε δίχως να το καταλάβω κι αυτό το καλοκαίρι. Με ένα φου! έφυγε.
Πάνω που είχε συνηθίσει η καρδιά μου να χτυπά σε πιο ήρεμους ρυθμούς  ήρθε η ανατροπή του Σεπτέμβρη.
.....
Η μνήμη γίνεται όλο και πιο βραχύβια. Τα γεγονότα μοιάζουν να απομακρύνονται έτη φωτός από την πραγματικότητα.
Όλα αλλάζουν.
.....
Πολύ βαθιά μέσα μου υπάρχει αυτή η αίσθηση μιας θεμελιώδους απουσίας. Δεν την αντιλαμβάνομαι ενώ τρέχω κάθε μέρα να προλάβω τη ζωή που γλιστρά αμείλικτα.
Απ'όλα όσα χάθηκαν τα τελευταία 3-4 χρόνια, είναι αυτό το πιο βαρύ, η αιτία για ένα αβίαστο χαμόγελο.


Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

θλίψη

Κάποιες φορές τα δάκρυα ζητάνε  μια αφορμή για να κυλήσουν.
Έρχεται τότε όλη η στεναχώρια που καταπίνεις λίγη και πολλή μαζί και γίνεται νερό και κυλάει και γίνεται παράπονο.
Και βάζεις σε τάξη πράγματα που δεν έχουν σπίτι, μόνο τα ξεγελάς και πρόχειρα τα τακτοποιείς, όπως πρόχειρα ζεις, και ξέρεις πως αυτήν την προχειρότητα την πληρώνεις .
Κάθε μέρα. Με ό,τι πιο πολύτιμο.



Κυριακή 6 Απριλίου 2014

l'amant



(στο τέλος μένεις με τις νότες ενός βαλς....να σε οδηγούν στα δικά σου ταξίδια...)

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014


Ο πρώτος στίχος

Aλλά γιατί καμιά φορά στεκόμαστε στη μέση ενός αγνώστου δρόμου
ή μπροστά σ’ ένα παλιό σπίτι. Τι μας θυμίζουν; 
Ποιόν αναζητούμε;
Κι άλλοτε κάτω από μια γέφυρα ή πίσω από μια κουρτίνα νιώθεις
να ζείς πιο αληθινά –
Πράγματα που θα εξοφλήσεις κάποτε με τη ψυχή σου.
Ώσπου ένα πρωί ακουγόταν το πρώτο κελάηδημα στον κήπο.
Άνοιξη.
Η μητέρα άλλαζε καπέλο, η νεαρή υπηρέτρια ανέβαινε στη σοφίτα
 κι έκλαιγε κι ο παππούς ξεχνούσε να διαβάσει τη Βίβλο….
Τώρα κάθομαι στην παλιά κουνιστή πολυθρόνα που κάθησαν τρείς
γενιές. 
Πού πήγαν τόσοι άνθρωποι;
Ολόκληρη η ζωή μου δεν ήταν παρά η ανάμνηση ενός ονείρου
μέσα σε ένα άλλο όνειρο. Κι η Άννα όταν γελούσε ήταν σα να
Σκόρπιζε γιασεμιά
φωτίζοταν για λίγο η νύχτα.
Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου.
Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ-
αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.

Τάσος Λειβαδίτης