Μια απρόσεχτη στιγμή και μια τομή βαθιά μέχρι τον τένοντα.
Μα πιο πολύ από το τραύμα, τον διαπεραστικό πόνο και την έντονη αιμορραγία, μου έχει μείνει η μοναξιά εκείνου του πόνου.
Το κεφάλι βουβό να γέρνει στο τζάμι του λεωφορείου, ο πόνος έντονος και διαπεραστικός από τα ράμματα, τα σχεδόν χωρίς αναισθησία. Η βιασύνη να προλάβω ανοιχτό φαρμακείο για την αντιβίωση και παυσίπονα. Κι όλα αυτά δευτερεύοντα. Γιατί πιο πάνω από αυτά ήταν η μοναξιά ενός νεκρού τηλεφώνου. Η μοναξιά μιας αβέβαιης ύπαρξης. Το "γιατί είμαι εδώ, όπου κανένας δεν υπάρχει;"
Η κατάρρευση λίγο αργότερα στο σπίτι. Η ανικανότητα να ανοίξω ένα μπουκάλι με νερό.
Οι πιο απλές καθημερινές κινήσεις δύσκολες, αδύνατες.
Πέρασαν 2-3 μέρες μέχρι που ο πόνος έγινε υποφερτός, που μπορούσα να ακουμπώ το χέρι στο σεντόνι δίχως το διαπεραστικό αίσθημά του.
Για μαγείρεμα ούτε λόγος. Ούτε για λούσιμο, το οποίο έγινε μέρες αργότερα. Τύλιγα το τραυματισμένο χέρι σε πολλές πλαστικές σακούλες - δεν έπρεπε να βραχεί ο νάρθηκας- και προσπαθούσα με ένα χέρι να κρατάω το τηλέφωνο του ντουζ, να απλώνω το σαμπουάν, να το ξεπλένω, προσέχοντας όλη την ώρα να μην πάει νερό στο πληγωμένο χέρι.
Μα δεν ήταν τα παραπάνω. Ήταν η μοναξιά του να μην αγαπιέσαι.
