Μ'αρέσει η απογευματινή ώρα που βγαίνω για μια μικρή βόλτα στα ήσυχα δρομάκια της γειτονιάς μου. Το σκοτάδι έχει ήδη πέσει τώρα που οι μέρες είναι μικρές. Κάποια σπίτια είναι στολισμένα, το φύλλωμα των δέντρων λαμπυρίζει όμορφα κάτω από τα φώτα των δρόμων. Οι γάτες είναι σχεδόν τα μοναδικά πλάσματα που συναντώ σ'αυτές τις βόλτες. Μόνο ο κοκκινολαίμης μου δεν ήρθε ακόμη. Άραγε θα έρθει και φέτος ;
Διαβάζοντας παλιά μου κείμενα βλέπω πόσα πράγματα θυμόμουν, πόσα πράγματα ξεχνώ και αυτό είναι κάτι που το είχα διαισθανθεί από την πρώτη στιγμή που άρχισα να γράφω εδώ μέσα, ότι αυτά τα μπλογκ θα γίνουν τελικά η μνήμη μου, καλύτερα κι από φωτογραφίες, γιατί οι φωτογραφίες έχουν κάτι το στατικό, είναι μόνο εικόνες, δεν βλέπεις τις σκέψεις, συχνά ούτε και τα συναισθήματα.
Κι ακόμη εδώ μπορείς να γράφεις, να, λίγο σαν και τώρα, δίχως αυστηρούς κανόνες, μόνο όπως σου κατεβαίνουν οι σκέψεις, σαν να μιλάς σε κάποιον, κι ας είσαι εσύ αυτός στον οποίο μιλάς.
Και ο καιρός περνάει. Με covid. Και με κανόνες καινούργιους και συνήθειες καινούργιες. Και πάνω που λες : τίποτα πια δε θα με εκπλήξει, έρχεται κάτι και σε εκπλήσσει.
........
Ο κοκκινολαίμης δεν ήρθε ακόμη φέτος. Ίσως γιατί ο καιρός είναι ακόμη μαλακός. Ελπίζω να έρθει. Ήταν η πιο ωραία συντροφιά τον περσινό δύσκολο χειμώνα.
Εχτές βέβαια σε ένα τελείως αδιάφορο σημείο είδα μία καρακάξα. Και σκέφτηκα πως σ'εκείνο το μέρος δεν κοιτούσα σχεδόν ποτέ ψηλά. Τελικά πρέπει πάντα να κοιτάμε ψηλά.
