Δευτέρα 16 Οκτωβρίου 2017

ήταν τόσο ανεπαίσθητο εκείνο το άγγιγμα και τόσο κοφτερό σαν μαχαιριά το συνεπακόλουθο συγγνώμη
τόσο αταίριαστο το καλοκαιρινό καρό κουστουμάκι
....
δεν ήταν απογοήτευση, δεν ήταν διάψευση
ήταν ένας κανονικός θάνατος

Κυριακή 8 Οκτωβρίου 2017

η εκδρομή

δυνατός - για την εποχή - ήλιος
φωτίζει μέχρι και το φρεσκοβαμμένο κτίριο
του "θα μπορούσε "
το κοιτώ με λαχτάρα...... με θυμό, σαν τη δυνατότητα που πέρασε ξυστά δίπλα μου

πάντα θα γεννά αυτό το αίσθημα του ανεκπλήρωτου

απέναντι
η μιζέρια του κόσμου μαζεμένη σε διπλωμένα γόνατα και λίγα βρόμικα υπάρχοντα
επαιτεί λίγη προσοχή

και μετά...
μετά... ο ήλιος φωτίζει μία επιγραφή

μια μικρή χαραμάδα
και αναγνωρίζεις το συναίσθημα
αυτή τη φορά χωρίς βοήθεια
γιατί όλες οι αλυσίδες σπάνε πρώτα μέσα στο μυαλό

οδηγείς τα βήματα σου με βαριά καρδιά μακριά της
αλλά ξέρεις πως όλα είναι εκεί
η επιγραφή, ο δρόμος, ο ήλιος

το δίλημμα






Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2017

φθινόπωρο


σήμερα περίμενα τόση ώρα το λεωφορείο που όταν τελικά επιβιβάστηκα είχε αλλάξει η εποχή.
φθινόπωρο. και πρωτοβρόχια.
άφησα τη βροχή να με μουσκέψει.
νωρίτερα οι πολυκατοικίες απέναντι.... μου θύμισαν γυναίκες που , αν και όμορφες, γέρασαν χωρίς ν`αγαπηθούν.
μοιάζουν κενές και ξεθωριασμένες.

μετά ένα κορίτσι μύριζε καθαριότητα ή ίσως να ήταν το άρωμά του, τόσο ανάλαφρο και δροσερό, που το ζήλεψα.
να έτσι θα ήθελα να μυρίζω.
και μια γάτα στα χρώματα λευκού λιονταριού τρίφτηκε αγαπησιάρικα στα πόδια μου.


Πέμπτη 10 Αυγούστου 2017

ενώ τα τζιτζίκια τραγουδούν ακόμη

ένα καλοκαίρι ταλαιπωρίας, φέτος.

κι ένα μέλλον τόσο μακριά όχι μόνο από μια υποθετική ευτυχία...αλλά ακόμη κι από αυτήν την αδιάφορη ηρεμία μιας κανονικότητας.

όλα γίνονται όσο πιο δύσκολα μπορούν να γίνουν.

προκλήσεις που πρέπει να αντιμετωπιστούν με μοναδικό αντάλλαγμα την επιβίωση.


κι εκεί που λες δεν έχει πιο κάτω...πέφτεις ακόμη λίγο. κι ακόμη λίγο.

μοιάζει να μην έχει τέλος.

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

τα καλοκαίρια


σε repeat το σκεφτόμουν σήμερα ...και μετά τη μέρα .... να επαναλαμβάνεται σε ένα αέναο μέλλον όπου θα παραμένουμε νέοι και υγιείς και  ανέφελοι
ανέφελοι και άτρωτοι
με μισοάδειες βαλίτσες και γεμάτες καρδιές

μετά προσπάθησα να θυμηθώ αυτήν την εποχή, χρόνο το χρόνο, καλοκαίρι το καλοκαίρι

 '91 και Σαντορίνη... δωμάτιο δίπλα στο γκρεμό, δίπλα στα γαϊδουράκια  .... ανεβαίναμε τους τέσσερις και τους πέντε ορόφους αγόγγυστα ... το ηφαίστειο....οι ψαράδες στο παλιό λιμάνι... ο άνεμος και ο ήλιος .....η - που κόβει την ανάσα- ομορφιά ενός ανυπέρβλητου τοπίου....τα θεϊκά κοκτέιλ σαμπάνιας στο Franco's....  το κάστρο....ο Μονόλιθος όπως δεν τον ξαναείδα ποτέ

το δυσάρεστο φθινόπωρο....τα σχεδόν πάντα δυσάρεστα φθινόπωρα



Σάββατο 17 Ιουνίου 2017

μικρά κι ασήμαντα

κοιτούσα την κάρτα πρωί πρωί να βεβαιωθώ για τις ώρες, σκεφτόμουν να ρωτήσω και για το καλοκαίρι πότε θα κλείσει.
δε χρειάστηκε. έκλεισε πολύ πιο πριν, οριστικά και δίχως καμία ειδοποίηση.
μια μικρή εξυπηρέτηση, μια μικρή ευκολία που είχα χάθηκε, όπως τόσα άλλα..... μικρά κι ασήμαντα.
κι αυτά τα μικρά κι ασήμαντα, μαζί με τα άλλα τα μεγάλα και τα σπουδαία που κι εκείνα όλα κατά διαόλου πήγαν, είναι τελικά η ζωή.


Πέμπτη 15 Ιουνίου 2017

άλλο ένα τέλος

πόσες άγρυπνες νύχτες. πόσα αγχωμένα πρωινά.
και πόσο νομοτελειακά το άδικο νικά.

Σάββατο 25 Μαρτίου 2017

τα περιττά

τα χόρτα στο μεγάλο χωράφι έχουν θεριέψει. μια γάτα μοιάζει να χάνεται ανάμεσά τους σαν σε τροπική ζούγκλα.
από το πρωί τακτοποιώ, μαζεύω και πετάω. όταν δεν νιώθω καλά, έχω μια ανάγκη διαρκούς απασχόλησης, ενώ ταυτόχρονα προσπαθώ να απαλλαγώ απ'οτιδήποτε θεωρώ περιττό.
έχω χάσει και πολύτιμα πράγματα μ'αυτόν τον τρόπο κατά καιρούς.

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

τουλίπες λίγο πριν την άνοιξη

Αυτήν την εποχή, κι ενώ το κρύο σε περόνιαζε ακόμη κανονικά, μου άρεσε να αγοράζω τουλίπες.
Ήταν μια μικρή πολυτέλεια που έδινε χρώμα στις γκρίζες μου σκέψεις.
Και είναι αυτές οι μικρές πολυτέλειες που σε κρατούν μερικές φορές στην επιφάνεια.