Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

amelie

Θα το έχετε νιώσει.
Αυτό το μαγικό που μια μελωδία τρυπώνει μέσα σας και σας στοιχειώνει.

και...(μουσική , βάλτε σας παρακαλώ τη μουσική)




βρίσκομαι ξανά στην Αθήνα ένα σαββατιάτικο πρωινό κάτω από τον ανοιξιάτικο ήλιο. Στο Μοναστηρακι συγκεκριμενα, στο σταθμό. και ακολουθώ νοερά αυτό το ανεβοκατέβασμα που κάνουν οι νότες...και όλα ειναι τόσο απερίγραπτα αισιόδοξα , γιατί δεν μπορείς να ακούς αυτές τις νότες και να μην αντιλαμβάνεσαι πως η ζωή είναι ένας υπέροχος χορός, που δεν τελειώνει παρά μονάχα όταν εμείς πάψουμε να χορεύουμε
Κάπως έτσι η Amelie θα ειναι για μενα πάντα Αθήνα. Και Μοναστηράκι. Και άνοιξη.
Κι ένα συναίσθημα απίστευτης ευφορίας.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

τίποτα

αφέγγαρη νύχτα
να μην μπορείς να κρατήσεις το δευτερόλεπτο της αγάπης
τίποτα