τα καλοκαίρια

σε repeat το σκεφτόμουν σήμερα ...και μετά τη μέρα .... να επαναλαμβάνεται σε ένα αέναο μέλλον όπου θα παραμένουμε νέοι και υγιείς και  ανέφελοι
ανέφελοι και άτρωτοι
με μισοάδειες βαλίτσες και γεμάτες καρδιές

μετά προσπάθησα να θυμηθώ αυτήν την εποχή, χρόνο το χρόνο, καλοκαίρι το καλοκαίρι

 '91 και Σαντορίνη... δωμάτιο δίπλα στο γκρεμό, δίπλα στα γαϊδουράκια  .... ανεβαίναμε τους τέσσερις και τους πέντε ορόφους αγόγγυστα ... το ηφαίστειο....οι ψαράδες στο παλιό λιμάνι... ο άνεμος και ο ήλιος .....η - που κόβει την ανάσα- ομορφιά ενός ανυπέρβλητου τοπίου....τα θεϊκά κοκτέιλ σαμπάνιας στο Franco's....  το κάστρο....ο Μονόλιθος όπως δεν τον ξαναείδα ποτέ

το δυσάρεστο φθινόπωρο....τα σχεδόν πάντα δυσάρεστα φθινόπωρα

μικρά κι ασήμαντα

κοιτούσα την κάρτα πρωί πρωί να βεβαιωθώ για τις ώρες, σκεφτόμουν να ρωτήσω και για το καλοκαίρι πότε θα κλείσει.
δε χρειάστηκε. έκλεισε πολύ πιο πριν, οριστικά και δίχως καμία ειδοποίηση.
μια μικρή εξυπηρέτηση, μια μικρή ευκολία που είχα χάθηκε, όπως τόσα άλλα..... μικρά κι ασήμαντα.
κι αυτά τα μικρά κι ασήμαντα, μαζί με τα άλλα τα μεγάλα και τα σπουδαία που κι εκείνα όλα κατά διαόλου πήγαν, είναι τελικά η ζωή.

άλλο ένα τέλος

πόσες άγρυπνες νύχτες. πόσα αγχωμένα πρωινά.

και πόσο νομοτελειακά το άδικο νικά.