Ήταν η εποχή που έπεφτε το πρώτο χιόνι και σκοτείνιαζε από τις τρεις.
Τις Παρασκευές, όταν ο καιρός ήταν χειμωνιάτικος, καθόμουν δίπλα στο μικρό ντουλαπάκι μου κι έβλεπα τα φώτα απέναντι και τις νιφάδες να πέφτουν. Αυτό το ντουλαπάκι με το περιεχόμενό του, ήταν ό,τι είχα και δεν είχα σ'εκείνο το απέραντο κτίριο και σ'εκείνη τη ζωή.

ξαπλώνω και προσπαθώ να ζεσταθώ,
ενώ παράλληλα ψάχνω για την πιο ανέμελή μου σκέψη.

λοιπόν όταν κρυώνεις, πεινάς, φοβάσαι.....οι ανέμελες σκέψεις σού κρύβονται κι αδύνατο να τις βρεις.
για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μόνο, μια φευγαλέα στιγμή, έσκασε ένα κύμα στην οθόνη του μυαλού μου που σχεδόν το άκουσα, σχεδόν το μύρισα, σχεδόν το είδα

χειμώνιασε

Ξαναδιαβάζοντας το δικό μου lalaland, από τα πιο αυτοβιογραφικά μου κείμενα, ίσως και από τα πιο "κείμενα" των τελευταίων χρόνων, θυμάμαι ξανά εκείνο το υπέροχο διαμερισματάκι στο S, που όλα τα είχε σχεδόν όπως τα είχα ονειρευτεί.... τα πολλά παράθυρα και τον σωστό προσανατολισμό και τις σωστές κρυφές γωνίες και το όμορφο μπαλκονάκι και τη σοφίτα .... μια σοφίτα γεμάτη αστέρια, γεμάτη χιόνια το χειμώνα, ονειρεμένη, με πολλά παράθυρα, να μπαίνει το φως από παντού όπως πάντα λάτρευα.... αλλά δεν μπόρεσα να τη χαρώ όπως θα ήθελα

ήταν μια πολύ μεταβατική περίοδος, μ'ένα μέλλον ασχημάτιστο, περίμενα πολλά πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά...
πράγματα που όλα εξελίχθησαν κόντρα στις προσδοκίες μου

εκτός από εκείνο το όμορφο διαμερισματάκι , το μισά μισά διαμορφωμένο με το γούστο μου....θυμάμαι που περίμενα ένα μήνα ίσως και παραπάνω για την κουρτίνα του σαλονιού του, ενώ στην κρεβατοκάμαρα είχα βάλει ένα πρόχειρο παραπέτασμα, δεν ήξερα ακόμη τι ήταν μόνιμο και τι προσωρινό
κάποια έπιπλα έπρεπε να αγοραστούν γρήγορα και το ΙΚΕΑ ήταν η μόνη λύση, και μερικές φορές τα πράγματα γίνονται δύσκολα κι εύκολα ταυτόχρονα αρκεί να προσαρμοστείς στις νέες συνθήκες, όχι από επιλογή, αλλά ακριβώς επειδή δεν έχεις επιλογή

και το προσωρινό γίνεται μόνιμο και το πιο μόνιμο απ'όλα ήταν η μείωση του μισθού μου ..

και τι παράξενο; .....μου φαίνονταν τόσο απίστευτες οι εξελίξεις που ακολούθησαν, που αν κάποιος τις προφήτευε λίγο καιρό νωρίτερα, θα τον θεωρούσα τρελό, θα του έλεγα "δεν ξέρεις τι λες" "ούτε στην πιο τρελή σου φαντασία"
όπως και οι επόμενες δυσάρεστες εξελίξεις, στην Αθήνα πια, που και πάλι μου φαίνονταν τόσο τρελές ως σενάρια που πιο εύκολα θα πίστευα σ'έναν επικείμενο Γ΄παγκόσμιο.

εδώ και καιρό πιστεύω σχεδόν στα πάντα

Περίμενα πολλά.....τότε.....αρκέστηκα στο ελάχιστο που μπορούσα να έχω....

 κι όμως αν με ρωτούσε κανείς σήμερα θα έλεγα πως ήταν μια "χρυσή περίοδος " γιατί παρά τις αντιξοότητες, παρά τις απανωτές απογοητεύσεις , παρά τους τεράστιους ολόγκριζους χειμώνες, μπορώ ακόμη να διακρίνω το χρώμα το εορταστικό που έκρυβαν, την ατέλειωτη αθωότητα και ανεμελιά που κουβαλούσα...
και κυρίως τα όνειρα για μια ζωή ....από αυτές που αξίζει να ζει κανείς
Θυμάμαι με μια γλυκιά νοσταλγία τις μοναχικές μου βόλτες στο Λ. τον πολύ λεπτό βιολιστή στην B. S. , τα χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά, την σχεδόν πάντα χαρούμενη ατμόσφαιρα που διαισθανόσουν παντού όσο μαύρες κι αν ήταν οι δικές σου σκέψεις.
Θυμάμαι τις διαρκείς γιορτές και τον δικό μου κόσμο της αθωότητας

Καθώς σκεφτόμουν τη δική μου πορεία στον θάνατο - την αθανασία...... άκουσα αυτό

Γιάννης Ρίτσος :

"Γράφω έναν στίχο, γράφω τον κόσμο "υπάρχω" υπάρχει ο κόσμος. 

Από την άκρη του μικρού δαχτύλου μου ρέει ένα ποτάμι.

Ο ουρανός είναι εφτά φορές γαλάζιος. Τούτη η καθαρότητα

είναι και πάλι η πρώτη αλήθεια, η τελευταία μου θέληση. "

και οι μέρες κυλούν ανοιξιάτικα προς τον χειμώνα

Πρώτα την εικόνα. Σήμερα έτσι θέλω να ξεκινήσω. Με μία εικόνα.
Να αυτήν ας πούμε.

Δε σηματοδοτεί κάτι ή ίσως να σηματοδοτεί τα πάντα, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία.
...
Ένας νεαρός μιλά γαλλικά στο κινητό, κάποτε θυμήθηκα πως ήθελα κι εγώ να μάθω γαλλικά. Κι ένας άλλος μιλά σ'ενα σκοτεινό σημείο λίγο πριν φτάσω στο σπίτι μου. Τα κινητά έκαναν πολλούς ανθρώπους ανόητα φλύαρους
...
...
Το πρωί έβαλα επίτηδες Cohen. Πρώτα το Hallelujah μετά το I 'm leaving the table. Αυτό ξανά. Και σκεφτόμουν πως ακόμη και μόνο γι'αυτό το ένα τραγούδι άξιζε η αναμονή μου για το τελευταίο του cd που είχε εξαντληθεί με την ανακοίνωση του θανάτου του.
Νομίζω πως δεν υπάρχει καλλιτέχνης με ωραιότερο κύκνειο άσμα που να εμπεριέχει τη φιλοσοφία και στάση όλης της ζωή του

I don't need a reason For what I became
I've got these excuses They'retired and they're lame



I'm leaving the table I'm out of the game
I don't know the people in your picture frame