η Σκ.

Δε θυμάμαι πότε πρωτοπήγα στο ιατρείο της Σ. ένα μικρό ιατρείο, που δεν ταιριάζει καθόλου στο ύφος της περιοχής. με έναν άσχημο ξύλινο καναπέ αντίκα, μία ασορτί πολυθρόνα.και δυο παλιακές κλειστές πόρτες για τις οποίες αναρωτιόμουν πάντα αν οδηγούσαν κάπου.
Δεν υπάρχει πια. Και μαζί του χάθηκε άλλη μια τίμια κι ευγενική μορφή που μπορούσες να εμπιστευτείς.
Ακριβή λέξη η εμπιστοσύνη.

πόσο πιο σκοτεινά ;

Όπως διάβασα κάπου : I wish RIP meant "Return If Possible"

Από τη μέρα εκείνη στα τέλη του Αυγούστου που καθόμουν σ' ένα παγκάκι με το βλέμμα στραμμένο στο ποτάμι , όπου παρά τις αντιξοότητες επιθυμούσα να βλέπω ελπιδοφόρα το μέλλον, μοιάζει να έχουν περάσει αιώνες.

αδιέξοδο

μπαίνεις στο χώρο κι είσαι εντελώς ξένη, και προσπαθείς ακόμη να βρεις μια λύση που θα έχεις λίγη αξιοπρέπεια, όση μπορείς να έχεις όταν πονάς, αλλά μοιάζει τόσο αδιέξοδη η ζωή η ίδια.

πονάς. πονάει το κεφάλι σου. ξαναζυγίζεις όλες τις επιλογές. τις δύσκολες, τις ανεπιθύμητες, τις ανύπαρκτες.
φεγγάρια και βράχοι και άνεμοι χάνονται στον ελάχιστο χρόνο της ζωής τους

κουράζεσαι. πόσες φορές να ξαναγεννηθείς; πόσες φορές να σκορπίσεις ;

το όραμα

το πιο ακριβό μας είναι η ελευθερία.*
είναι αυτό που μας στερούν ηθελημένα γιατί γινόμαστε επικίνδυνοι.
και είναι αυτός ο λόγος που το φθινόπωρο βαθύτατα με θλίβει. η περίοδος που χάνω το προσωπικό μου αίσθημα ελευθερίας.
(να υπηρετείς σε όλη σου τη ζωή αξίες και ανθρώπους που δε σέβεσαι-στην αρχή από αφέλεια και άγνοια και στη συνέχεια επειδή δεν έχεις επιλογή- γιατί κάπως πρέπει να ζήσεις. )

μια ακτή σαν της εικόνας, μια έρημη ακρογιαλιά, ένας απέραντος ορίζοντας θα είναι πάντα το προσωπικό μου όραμα για μια ζωή ελεύθερη.

*και το πιο ουσιαστικό μας η αγάπη. αλλά αυτήν δεν μπορούν να την πειράξουν.

καλοκαίρι...πάντα

τα θερισμένα στάχυα στο κτήμα έχουν το χρώμα του καλοκαιριού
μεταφέρομαι διαρκώς σαν τον αέρα από το ένα μπαλκόνι στο άλλο
μαγεύομαι από το φως του ήλιου που παγιδεύεται στα άχαρα κτίρια και τα μετατρέπει σε ατόφιο χρυσάφι
ωραίο που είναι το καλοκαίρι!
αλλάζει την αίσθηση του χρόνου
σχεδόν θα έλεγα τον καταργεί

η πανσέληνος, το καλοκαίρι

είναι απίστευτο το φεγγάρι σήμερα!
ο αέρας ακίνητος, νεκρός και μόνο η σελήνη , μεγαλόπρεπη θεά, ένας απόλυτα στρογγυλός δίσκος, πιο φωτεινός από κάθε άλλη φορά
στο μυαλό μου παίζει όπως στον κινηματογράφο σε γρήγορη κίνηση η αλλαγή του τόπου που μόνο η σελήνη είδε
η στέρφα γη και τα λιόδεντρα, τα πρώτα σπίτια
...κι ύστερα αυτό
το ατελείωτο μπετόν

και μόνο το φεγγάρι
απαράλλαχτο μέσα στους αιώνες
να μας θυμίζει το τίποτα που είμαστε
το απέραντο που είμαστε
το τώρα και το για πάντα

μία αέναη κίνηση που σε οδηγεί στο όνειρο σαν τρόπο ζωής

(σε ένα χρόνο δε θα είναι θερινό ηλιοστάσιο και πανσέληνος μαζί)

ένα ποτήρι τουλίπες
ένα γράμμα το καλοκαίρι
απόηχοι
μια ισόβια ποινή τη στιγμή που περιμένεις την αποφυλάκισή σου
...
φορές θέλω να πετάξω μηνύματα στη θάλασσα με μόνη λέξη το πονάω
σαν για να ξορκίσω το κακό
μικρά μηνύματα , ανύπαρκτα μηνύματα.
...
είναι φορές που κανένα γκρίζο δεν είναι αρκετό

αήττητοι.
σε κείνη την άλλη εποχή

....
μερικές φράσεις ακουμπούν κατευθείαν στην καρδιά

"σου γράφω πάλι από μιαν άκρη της νύχτας"
...

άνοιξη

είναι ξεμυαλιστική η άνοιξη
ένα κοτσύφι ανακαλύπτει μια μικρή λακούβα με νερό, βουτά ξανά και ξανά και τινάζει το νερό από πάνω του
δυο παπαρούνες ξεμυτίζουν στην άκρη του δρόμου
κι ένας νεαρός κοιτά προσηλωμένος το κορίτσι που μιλά με μεγάλες κινήσεις, αποφεύγοντας ντροπαλά να τον κοιτάξει στα μάτια
λίγο αργότερα θα έρθει το πρώτο φιλί

ο τελευταίος φοίνικας

όταν γύρισα στην παλιά μου γειτονιά πριν λίγα χρόνια, είχαν αρχίσει να τους κόβουν έναν έναν. και κάθε φορά ήταν σαν ένας μικρός θάνατος κάτι δικού μου. ήταν άρρωστοι και τα φύλλα τους είχαν χάσει το θαλερό πράσινο χρώμα τους.
ήταν πέντε και τεράστιοι. πέντε φοίνικες στον μεγάλο καταπράσινο κήπο που πριν από 23 χρόνια είδα να τους φυτεύουν και παρακολουθούσα το μεγάλωμά τους, που συντελούνταν παράλληλα με το δικό μου.
στις μεγάλες θύελλες λύγιζαν τα κλαδιά τους.....αλλά άντεχαν. πάντα άντεχαν.
σήμερα, περνώντας όπως πάντα από το παλιό μου σπίτι, είδα και τον τελευταίο κομμένο σε μεγάλα κομμάτια πάνω στο πεζοδρόμιο. κι ο κήπος γυμνός.
χάιδεψα δυο κούτσουρα περνώντας από δίπλα του, στερνό αντίο.

μέρα μετά

για μια στιγμή...την ώρα που τακτοποιείς τα πράγματα στη θέση τους
τα δικά του και τα δικά σου
αυτά που γέμισαν τις προηγούμενες μέρες με παρουσία το χώρο
όπως το μικρό κοχύλι από την παραλία του Αγ. Κοσμά
εκεί που ο απαλός φλοίσβος σκέπασε τα φιλιά
όλα γίνονται φωτεινά και ο χρόνος σταματά στο διάλειμμα που είναι η ζωή

φοράς μέσα από την αγκαλιά το άρωμά του
κι ανασαίνεις

διαφορετικότητα

σήμερα είδα ένα κορίτσι με έντονο στραβισμό. είχε μια πολύ γλυκιά κι αθώα έκφραση. το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ ήταν πόσο όμορφο και ιδιαίτερο ήταν.

κι όμως κάποιοι σίγουρα θα το πληγώνουν.

20 Φεβ 2016

Είχε ένα μεγάλο φεγγάρι απόψε. Κι έναν εξαιρετικό Ωρίωνα. Τώρα ο ουρανός γέμισε σύννεφα.
Ψιχαλίζει.
Μερικές φορές διαβάζω αποσπάσματα εδώ μέσα και οι λέξεις με οδηγούν σε ένα όχι πιο ανέμελο παρελθόν, αλλά οπωσδήποτε πιο ελπιδοφόρο.
Και ζηλεύω την παλιά εκείνη ελαφράδα, τις παρέες και τις γραφές.
....
Τακτοποίησα στο ντουλάπι τα μικρά γυάλινα μπολάκια μου.Τα ίδια με τα παλιά. Ήταν ευτύχημα που τα ξαναβρήκα.
Νομίζω πως τα πιο αγαπημένα μου αντικείμενα είναι ακριβώς σαν αυτά τα μπολάκια. Ασήμαντα, απλά, συνήθως ευτελούς αξίας, αλλά για κάποιον λόγο πολύ "δικά" μου.