Καλές γιορτές

 τα "δεν"  μάς γέμισαν αμυχές
(παρ'όλα αυτά φεγγοβολάμε. και γρατσουνισμένοι φεγγοβολάμε)

η μνήμη μού φέρνει ένα κορίτσι ανάλαφρο με τον ήλιο στις τσέπες

τον ήλιο που τώρα βλέπω να δύει και να χρυσαφίζει τα σύννεφα όσο εκείνα ταξιδεύουν προς το νότο

η αγάπη ...
η αγάπη είναι μια γυμνή πλάτη, ένα  ήρεμο χαμόγελο , ένας διακαής πόθος
ένα ατελείωτο "σε θέλω"

ένα λίκνισμα (διαρκείας)  σε γαλανά νερά

ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ

κάδρα

το κάδρο περιέχει μια συννεφιασμένη μαγιάτικη μέρα σ'ένα χωράφι με φράουλες.
υπάρχουν μέρες που αγαπάς περισσότερο κι άλλες λιγότερο
μέρες που φοβάσαι περισσότερο και άλλες λιγότερο
υπάρχουν μέρες που είσαι πολύ αυτό που οι άλλοι θέλουν από σένα
και άλλες  που απλά στέκεσαι  σ'ένα χωράφι με πράσινες φράουλες.
...
σ'ένα άλλο κάδρο όνειρα πουλιά γεννιούνται δίπλα σε ψηλά σπίτια με ξύλινους σκελετούς
η μέρα βρέχει, βαθύ καλοκαίρι
κι εσύ πετάς....πετάς μαζί τους...
όσο κρατά το όνειρο μιας πτήσης

αργότερα....περιπλανιέσαι στους γκρίζους δρόμους, και ακούς βαρύ το κατηγορητήριο,
ποιο το δικό σου μερίδιο στον θάνατό τους.

μας άρεσε πολύ το ταξίδι
όταν πια είχαμε χάσει όλα τ'άλλα , είχε μείνει μόνο αυτό
στο τέλος  ήταν μόνο χιλιόμετρα και πατήματα κάτω από ξένους ουρανούς, που όλοι ίδιοι μοιάζανε
....
οι μπουκαμβίλιες χρόνια τώρα ανθίζουν ερήμην μου
 και οι αναμνήσεις από κείνη την ξεχασμένη αίγλη, πέθαναν
....
ήμουν γεμάτη εικόνες και χρώματα. γέμιζα τις στιγμές με ελπιδοφόρα νοήματα.
μικροί εκσκαφείς χόρευαν πιρουέτες στους δρόμους
κι εγώ που τίποτα δεν είχα, ξαφνικά είχα κάτι

θησαυρός

κατεβαίνουμε τις κυλιόμενες σε σταθμό του ηλεκτρικού.
πίσω μου νεαρός κύριος 4-5 ετών πιασμένος από το χεράκι της γιαγιάς
- κοίτα γιαγιά, εκεί κάτω κάποιοι σκάβουν το δρόμο
- ναι, παιδί μου, κάνουν έργα
- μπορεί να ψάχνουνε για θησαυρό
- καλά τώρα.... σιγά μην ψάχνουνε για θησαυρό...
- για θησαυρό ψάχνουν. γι'αυτο σκάβουν

μόνο

ένα μικρό πουλάκι κελάηδησε το μεσημέρι
να σου θυμίσει άλλα κελαηδίσματα ...αλλού

ακόμη να μάθεις... να φεύγεις σιωπηλά, να μη ζητάς
είναι αδυναμία να ζητάς

στο επόμενο μου σπίτι θα βάψω ένα δωμάτιο ροζ, ένα μοβ, ένα γαλάζιο
ένα πράσινο
θ'αγοράσω ακριβές κουρτίνες

έπιπλα δε θέλω
 μόνο ένα κρεβάτι να κοιμάμαι
ένα τραπέζι στην κουζίνα
αρκούν
και τα βιβλία στοίβες στο πάτωμα
και τελικά όσο προσπαθώ να γεμίσω το μυαλό μου με τέτοιες σκέψεις ασήμαντες
σκέφτομαι πως
τα σπίτια γεμίζουν μόνο με αγάπη
και αδειάζουν μόνο από αγάπη

αποστάσεις

στο σπίτι μου μένει κάποιος ξένος τώρα.
και η τηλεφωνική μου γραμμή είναι νεκρή.
δεν ξέρω αν έρχονται ακόμη κοτσυφάκια ή αν τα σπουργίτια πέταξαν μακριά

από την πρώτη στιγμή ήταν το πιο όμορφο παραμύθι
φορτωμένο  με πολλές προσδοκίες
συνήθως νομίζουμε πως αν αλλάξουμε όλα τα δεδομένα της ζωής μας θα προσεγγίσουμε κι ένα άλλο εγώ, πιο ιδανικό στα μάτια μας, πιο ονειρικό
θα αλλάξουμε

δε συμβαίνει
όχι με τον τρόπο που περιμένουμε
εμείς έχουμε έναν έτοιμο άλλον στο μυαλό που ποτέ δεν ήμασταν
ενώ οι αλλαγές γίνονται με το δικό μας υλικό

σήμερα η μερα ήταν ωραία, θα είχα πάει στην Τ
θα ήταν άλλη μια όμορφη Κυριακή

αλλαγή τοπίου

τώρα πια ήξερε...ο οριζοντας δεν επρόκειτο να φέρει τίποτα το όμορφο.
αν προσδοκούσε οποιαδήποτε μορφή ευτυχίας έπρεπε να αλλάξει ορίζοντα

"το ρήμα με το πολύ κρυβόταν κάτω από τα σκεπάσματα ενός ψυχρού Απρίλη."
γι'αυτό ήθελα να γράψω...αλλά δεν μπορώ...

γράφω για να θυμάμαι.
κάπου διάβασα πως τα πραγματικά σημαντικά γεγονότα στη ζωή μας , γράφονται τόσο ανεξίτηλα στη μνήμη μας που δε χρειάζονται εξωτερικές βοήθειες.
αλλά δεν ισχύει
ο χρόνος τα σβήνει όλα.
όλα.
αυτό που μένει είναι θολές σκηνές
η υποψία κάποιων αισθημάτων.
η βεβαιότητά τους.
η μελαγχολία που αφήνει η απουσία τους
στο τέλος, ένα αίσθημα αδιαφορίας.
ένα κενό.το τίποτα

αισιοδοξία

κάποια στιγμή θα φανεί κάτι όμορφο στον ορίζοντα....