ήταν τόσο ανεπαίσθητο εκείνο το άγγιγμα και τόσο κοφτερό σαν μαχαιριά το συνεπακόλουθο συγγνώμη

τόσο αταίριαστο το καλοκαιρινό καρό κουστουμάκι

....

δεν ήταν απογοήτευση, δεν ήταν διάψευση

ήταν ένας κανονικός θάνατος

η εκδρομή

δυνατός - για την εποχή - ήλιος
φωτίζει μέχρι και το φρεσκοβαμμένο κτίριο
του "θα μπορούσε "
το κοιτώ με λαχτάρα...... με θυμό, σαν τη δυνατότητα που πέρασε ξυστά δίπλα μου

πάντα θα γεννά αυτό το αίσθημα του ανεκπλήρωτου

απέναντι
η μιζέρια του κόσμου μαζεμένη σε διπλωμένα γόνατα και λίγα βρόμικα υπάρχοντα
επαιτεί λίγη προσοχή

και μετά...
μετά... ο ήλιος φωτίζει μία επιγραφή

μια μικρή χαραμάδα
και αναγνωρίζεις το συναίσθημα
αυτή τη φορά χωρίς βοήθεια
γιατί όλες οι αλυσίδες σπάνε πρώτα μέσα στο μυαλό

οδηγείς τα βήματα σου με βαριά καρδιά μακριά της
αλλά ξέρεις πως όλα είναι εκεί
η επιγραφή, ο δρόμος, ο ήλιος

το δίλημμα