μέρες του Οκτώβρη

 Μπαίνω στον ληγμένο πια λογαριασμό της καλοκαιρινής μου φοίτησης και σκέφτομαι τι κρίμα! να μην έχεις να περιμένεις κάτι. Είχε τις μικρές του προκλήσεις εκείνο το σεμινάριο και τις μεγάλες του προσδοκίες. Αυτές οι προσδοκίες....

Άραγε θα μπορέσω ποτέ να κάνω κάτι αντάξιο; 

//

Τελευταία άλλαξα πάλι μερικές από τις συνήθειές μου.

Ενώ επί χρόνια ήμουν πολύ σταθερή σε κάποια "τελετουργικά" που είχαν σχέση με το πρωινό μου ξύπνημα ή άλλες συνήθειες, τον τελευταίο καιρό τις αλλάζω προσαρμοζόμενη στις εκάστοτε ανάγκες, επιθυμίες ή απλά επειδή "έτσι βολεύει καλύτερα".

//

Κάποτε σκέφτομαι πως τα πράγματα "μπορεί και να αλλάξουν" τρέφοντας ακόμη μικρές ελπίδες , ίσως γιατί αν πάψουν κι αυτές, δε μένει τίποτ' άλλο παρά ο θάνατος.

Αλλαγή εποχής

 Μέσα του Οκτώβρη. Και οι μέρες μικραίνουν. Μάζεψα σήμερα τα πολύ καλοκαιρινά. Εκείνα που είναι συνυφασμένα - κυριολεκτικά συνυφασμένα- με όλες εκείνες τις στιγμές της ευτυχίας, της χαράς, της ανεμελιάς, του σύντομου συναισθήματος μιας μεγαλειώδους ελευθερίας.

Ήταν ένα ωραίο καλοκαίρι φέτος. Δε γίνανε πράγματα τρομερά. Δεν ταξίδεψα σε μέρη μακρινά από αυτά που παλιά ονειρευόμουν. Μα εκτίμησα περισσότερο από κάθε άλλη φορά τον χρόνο που πέρασα με ό,τι περισσότερο αγαπώ.

Κάθε στιγμή, κάθε ανάσα ήξερα πως ήταν και ένα μικρό δώρο. Κάθε ζεστή ακτίνα του ήλιου.

Όταν χάνεις όλες σου τις βεβαιότητες επιστρέφεις στα βασικά και τα μόνα ουσιαστικά.

.......

Αγαπημένη σκηνή από την ίσως πιο αγαπημένη μου ταινία "Ο θρύλος του 1900"