άλλοτε και τώρα

Στα τέλη του Ιούνη και πρίν φύγουμε για διακοπές, συνήθως με επισκεπτόταν η Μ. μαζί με τη Λ. Η Λ ήταν τότε, στις πρώτες επισκέψεις, 4-5 χρονών. Ολόγλυκια και το πιο έξυπνο παιδί που είχα γνωρίσει. Πίστευα τότε πως κάτι πολύ χαρισματικό θα γινόταν σα μεγάλωνε. Προσδοκούσα μάλιστα με μια σχετική αγωνία τι θα μπορούσε να ήταν αυτό.
Τελικά .... δεν αρκεί το μυαλό και τα γονίδια. Τελικά το περιβάλλον είναι αυτό που αποφασίζει αν καλλιεργήσεις το χάρισμά σου ή αν θα γίνεις μια αδιάφορη μετριότητα προσανατολισμένη σ'ένα υπερμεγέθες εγώ. Η Ελλάδα και η εποχή μας διαθέτουν το κατάλληλο λίπασμα για το τελευταίο.
....
Στην απέναντι πολυκατοικία ανακάλυψα τη συμπαθητική γριούλα του λεωφορείου. Είναι ωραία η μορφή της.
Δεν ήταν όμως εκεί τα προηγούμενα χρόνια, θα την είχα προσέξει

Αλλαγές

Μεγαλώνοντας έχω διαπιστώσει ότι μισώ τις αλλαγές που δεν είναι δική μου επιλογή. Ίσως γιατί καμία τους εδώ και χρόνια δε μου βγήκε σε καλό. Ίσως πάλι να μην τις συμπαθώ επειδή γερνάω.

Τα τελευταία χρόνια  έχουν άλλαξει πολλά πράγματα σχεδόν παντού....και δε θυμάμαι τίποτα που να ήταν για καλό. Ούτε μία θετική αλλαγή στη δουλειά, αντίθετα μια πληθώρα από αρνητικές. Ούτε μία θετική αλλαγή στο σπίτι που μένω, στη γειτονιά, στις μικρές εξυπηρετήσεις που έχω χάσει, στην απαράδεκτη συγκοινωνία.
Ό,τι αλλάζει γύρω μου γίνεται για να χαλάσει λίγο. Ή πολύ.

Καλοκαίρι πάλι

Βγαίνω στο μπαλκόνι κι ακούω τις αναγνωρίσιμες φωνές τους. Είναι οι πράσινοι παπαγάλοι. Δεν μπορώ να τους δω, γιατί δεν είναι τόσο κοντά, αλλά ξέρω πως είναι αυτοί.
Σκέφτομαι πως φέτος, στις πιο στενόχωρές μου μέρες ήταν πάντα κάποιο φτερωτό πλάσμα που με το κελαηδητό του, διάνθιζε την γκρίζα καθημερινότητα. Ένας κοκκινολαίμης, τα φλύαρα σπουργιτάκια, τα υπέροχα κοτσύφια, το σμήνος των πράσινων παπαγάλων που δεν ξέρω κι εγώ πώς βρέθηκε στην περιοχή μας.

Μπαινοβγαίνω στο μπαλκόνι, όπως μου αρέσει πάντα να κάνω αυτήν την εποχή, την εποχή που ο καιρός είναι τόσο γλυκός και τώρα πια μπορω να διακρίνω κι από μέσα την κορυφή της μανόλιας που ψήλωσε.
Το "δεντράκι" μου...ή πιο σωστά το "δεντράκι της μητέρας μου".
Κι ευτυχώς που δεν πέθανε η γέρικη ελιά από την άλλη μεριά που τόσο άγρια είχαν κουτσουρέψει.
Ξαναφούντωσε και μισοκρύβει πάλι το απαίσιο τερατούργημα που στις σύγχρονες πόλεις αποτελεί τον τόπο διαμονής των περισσοτέρων

Τα στάχυα απέναντι είναι χρυσά και μόνο ο σκελετός από το γυμνό, κακομοίρικο δέντρο είναι τελείως αταίριαστος. Κι όμως πριν λίγα χρόνια το δέντρο αυτό ήταν ολάνθιστο. Τι το σκότωσε ; Ποιος; Δεν ξέρω.

Σε μια βδομάδα θα έχουμε πάλι την πιο μεγάλη μέρα του χρόνου και είναι παράξενο πώς περνάμε τόσο γρήγορα στο μίκραιμα της μέρας, πριν καλά καλά νιώσουμε το καλοκαίρι.
Πότε φτάσαμε μέσα Ιουνίου.... ούτε που το κατάλαβα.

Τις νύχτες που δεν κοιμάμαι...

Μπήκαμε και στον Ιούνιο πια, μ'έναν καιρό που το σκέφτεται ακόμη, αν επιθυμεί να δείξει πρόσωπο καλοκαιρινό ή να παραμείνει σε αυτό της άνοιξης.
Είναι μια περίεργη χρονιά φέτος. Μια χρονιά που αγγίζω διαρκώς κάποια προσωπικά μου όρια αντοχής και συχνά με κάνουν να αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω για πιο πέρα.
Τώρα έχω πάλι ένα μικρό διάλειμμα, να αναλάβω δυνάμεις, αλλά νιώθω αδύναμη, εξαιρετικά αδύναμη.
Χτες σκεφτόμουν πάλι ....όλα αυτά τα πριν.
Τη ζωή μου χωρισμένη σε κομμάτια που τη διαμόρφωσαν.
.....
5-6 συνολικά διαφορετικές βιωματικές φάσεις.
- Τα παιδικά χρόνια που ήταν και δεν ήταν ανέμελα. Γιατί ενώ λάμβαναν χώρα σε ένα "πολύ φιλικό για ένα παιδί περιβάλλον, σχεδόν ιδανικό" είχαν και τα γκρίζα συννεφάκια τους. Ένα αυταρχικό δεύτερο υποχρεωτικό σχολείο κι έναν πολύ αυστηρό πατέρα "παλιάς κοπής". Για να μην τον αδικήσω, δεν άσκησε ποτέ σωματική βία, αλλά ήταν ένας πατέρας κάπως απόμακρος, δεν ήξερε την τρυφερότητα που δείχνουν οι σύγχρονοι πατεράδες και επέμενε στις αυστηρές αρχές διαπαιδαγώγησης της εποχής του.
 Όλα αυτά με διαμόρφωσαν. Και νομίζω πως μέρος της έμφυτης δειλίας μου όπως και της επιθυμίας μου να είμαι πάντα τυπικά ακέραιη, οφείλονται σ'εκείνη τη διαπαιδαγώγηση.
Πόσο διαφορετικές αναμνήσεις θα κουβαλούσα αν δεν υπήρχε στο μυαλό μου το βάρος εκείνου του υποχρεωτικού δεύτερου σχολείου κι αν αντί της αυστηρής μορφής του πατέρα, και του δασκάλου κυριαρχούσαν μορφές πιο τρυφερές, πιο γλυκές.

- Η περίοδος της εφηβίας 11-18 ήταν η πιο άχαρη, αδιάφορη, απογοητευτική....ό,τι επίθετο και να αναζητήσω, χαρά δε θα κουβαλάει.
Ήταν μια περίοδος που εξαιτίας μιας υποχρεωτικής μετακόμισης στην πιο άχαρη ίσως πόλη της Ελλάδας, φαντάζει στο μυαλό μου γκρίζα. Ήταν λίγο.... σαν να με μετέφεραν από την παιδική χαρά σε ένα μουντό σκοτεινό κτίριο. Η ζωή μου γέμισε από ακατανόητα πρέπει, ψεύτικες συμπεριφορές, κανόνες δίχως ουσία και νόημα, παπαγαλίστικη μάθηση. Η πολύχρωμη ζωή των παιδικών μου χρόνων, παρά τις κάποιες φοβίες που περιέγραψα πιο πάνω, έγινε γκρίζα. Αδιάφορη.Υπερβολικά τυπική. Και χωρίς όραμα. Αυτό το τελευταίο το συνειδητοποίησα πολύ αργότερα, μεγαλώνοντας, γιατί ως παιδί δεν έχεις κρίση. Έχεις μόνο βιώματα. Θετικά ή αρνητικά. Από αυτά που σε προάγουν ή από εκείνα που σε αφήνουν στάσιμο.

- Κι έτσι έφτασα στην ενηλικίωση χωρίς ουσιαστικά στόχους. Ήθελα φυσικά  να ερωτευτώ και να με ερωτευτούν. Ήθελα να σπουδάσω, αλλά το αντικείμενο των σπουδών μου ήταν κάτι  στο οποίο κανείς δεν μπορούσε να μου δώσει κάποιες σωστές συμβουλές, κάποιες κατευθύνσεις. Ήμουν μόλις 17 όταν έκανα την πρώτη άστοχη επιλογή ελλείψει αντικειμένου που πραγματικά θα με ενδιέφερε. Κι όταν στα 20 βρέθηκε αυτό το αντικείμενο, ήταν πια αργά. Είχαν αλλάξει πολλά βασικά δεδομένα και έπρεπε σύντομα να βρω μια δουλειά για να αποκτήσω επιτέλους οικονομική ανεξαρτησία. Γιατί τουλάχιστον σε αυτό το θέμα διαπαιδαγωγήθηκα σωστά. Έπρεπε, για να είμαι ελεύθερη, και η ελευθερία ήταν πάντοτε πολύ σημαντική στη ζωή μου, να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη.

- Το διάστημα 18-23 λοιπόν, μια εποχή νεότητας, όπου έρωτας, απογοητεύσεις, σπουδές, μετακινήσεις μπλέξανε όλα μαζί. Ήταν μια εποχή ενδιαφέρουσα μεν, αλλά όχι και η καλύτερη της ζωής μου. Θα μπορούσαν να είχαν εξελιχτεί πολύ καλύτερα τα πράγματα σε όλους τους τομείς, αλλά αυτό δεν έγινε. Δεν αρκεί να είσαι νέος, τελικά. Αυτό....μας το δίδαξε μέχρι και ο Χορν, σε μια ταινία που επίσης αργά ανακάλυψα, σε εποχές που μπόρεσα και να την εκτιμήσω.

- Ακολούθησε εκεί γύρω στα 23-24 και μετά μια μεγάλη περίοδος όπου δουλειά και συντροφικότητα μπήκαν σε μια σταθερή τροχιά, με αρκετά όμορφα χρόνια, ειδικά στον προσωπικό τομέα και επίσης αρκετές απογοητεύσεις στην εργασία, όπου πάντα ήλπιζα ότι τα πράγματα θα βελτιώνονταν. Δυστυχώς οι επιθυμητές βελτιώσεις δεν ήρθαν ποτέ, ή μάλλον ήταν από ελάχιστες έως ασήμαντες κι από την εποχή των μνημονίων και μετά τα πράγματα άλλαξαν μόνο προς το χειρότερο.
Ταξίδεψα σε αυτό το διάστημα, το προμνημονιακό, απέκτησα κάποιες όμορφες εμπειρίες και πλούτισα τον εαυτό μου με εικόνες και χρώματα διαφορετικά, πρωτόγνωρα, ενδιαφέροντα. Κανένα βιβλίο δεν μπορεί να σου μεταφέρει τον παλμό μιας άλλης χώρας και των ανθρώπων της. Καμία ταινία.
Αλλά κάποια στιγμή το ταξίδι έχασε το νόημα του. Γιατί πριν από αυτό χάθηκε ο έρωτας. Και η αγάπη.

- Κι έτσι έπρεπε να ξεκινήσω πάλι από την αρχή. Να με βρω. Να αφουγκραστώ τις ανάγκες μου. Να επιλέξω αυτό που ήταν πιο σημαντικό στη ζωή μου.
Δεν είναι όλες οι επιλογές και οι αποφάσεις στη ζωή μας εύκολες, αλλά είναι προτιμότερο να τις έχουμε κάνει εμείς κι όχι άλλοι για εμάς. Ούτε μπορούμε να βλέπουμε τη ζωή να χάνεται κι εμείς να την παρακολουθούμε σα να μη μας αφορά.
Ακολούθησαν χρόνια όμορφα αλλά και δύσκολα. Χρόνια που έχασα πολλές από τις ασφάλειές μου, χρόνια που έπρεπε να εγκαταλείψω τις συνήθειες μιας πιο εύκολης - εύπορης ζωής, μέρες και νύχτες που ένιωθα σα χαμένη και πολύ ανασφαλής, αλλά κουβαλώντας όμορφα όνειρα και μια αφελή και χαριτωμένη αισιοδοξία . Όνειρα, που τα πιο πολλά γκρεμίστηκαν.
Σήμερα πια, όταν πρέπει να ευχηθώ σε ένα νεογέννητο ή σε ένα μικρό παιδί, λέω και το εύχομαι μέσα από την καρδιά μου "να είναι τυχερό".
Δεν θέλω να παραπονεθώ στη μοίρα, ξέρω πως υπάρχει πολλή δυστυχία στον κόσμο, αλλά σε κάποιες φάσεις της ζωής μου θα μπορούσε να είναι λίγο πιο ευγενική μαζί μου. Θα μπορούσαν κάποια πράγματα να μην είχαν πάει τόσο στραβά κάθε που προσπαθούσα κάτι σημαντικό να αλλάξω.

- Νιώθω πολύ αδύναμη πια. Δεν περιμένω. Ξέρω ότι υπάρχουν πράγματα που ήθελα και που δεν θα τα κάνω, δεν θα τα μάθω, δεν θα τα γνωρίσω. Δεν θα αλλάξει ο κόσμος προς το καλύτερο.  Όνειρα έχω ελάχιστα και πολύ τετριμμένα.
Οι μέρες διαδέχονται η μία την άλλη, σαν τα κύματα της Γουλφ κι εγώ προσπαθώ να κρατήσω τα λίγα σημαντικά που δίνουν ακόμη νόημα.