Θυμάμαι οπωσδήποτε το φως. Την αμείλικτη ζέστη (αυτήν που βιώνουμε και τώρα και με πήγε χρόνια πίσω).
Θυμάμαι ένα μπλε φόρεμα, και κάτι κλασικά εικονογραφημένα.
Θυμάμαι τη νωχέλεια. Τη στασιμότητα του αέρα.
Τις κλειστές πόρτες το μεσημέρι. Τις λιγοστές ανάγκες. Την απλότητα της ευτυχίας.
Την ακινησία του χρόνου.
Και σκέφτομαι ότι ήμασταν τόσο φτωχικά πλούσιοι, όσο πλούσια φτωχοί είμαστε σήμερα.
2 σχόλια:
Η τελευταία σου πρόταση melian είναι καταλυτική. Αυτό ακριβώς ήταν και είναι. Παρ' όλα αυτά σκέφτομαι είναι σπουδαίο που επιβιώνουμε, με τις αναμνήσεις μας, τις σκέψεις μας, τα blog μας. Μ΄αρέσει και ευτυχώς που πάντα μα πάντα θα υπάρχουν και νέοι στόχοι πάντα ελκυστικοί κι ας μην είναι το backround τόσο ελκυστικό πια. Το τραγουδάκι στο τέλος με ταξίδεψε :-)
καλές βουτιές στην θάλασσα σου
σε φιλώ
Τι όμορφο σχόλιο!
Σ'ευχαριστώ!
Για όλη σου την παρουσία, Φεγγαρένια (εννοώ και στα δικά σου κείμενα, που διαβάζω πάντα με ευχαρίστηση)
...
Ναι, ζούμε και μέσα από τις αναμνήσεις μας. Και σε αντίθεση με αυτές των γονιών μας, όπου τα νιάτα συνδέονταν με εποχές φτώχιας ή πολέμων, δικτατορίας κλπ. Τα δικά μας παιδικά- εφηβικά χρόνια μπορεί να μην είχαν όσα έχουν τα σημερινά παιδιά, αλλά είχαν τόνους ανεμελιάς.
Δημοσίευση σχολίου