Κάποιες φορές τα βράδια, εκεί που ξαπλώνω, κι όταν τα τρέχοντα προβλήματα παύουν να έχουν τη θέση του κατεπείγοντος, θυμάμαι.
Θυμάμαι άλλοτε την εποχή που ήμουν παιδί, άλλοτε τα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής και άλλοτε την ζωή πριν.
Την ζωή πριν τα μνημόνια. Την ζωή πριν τον covid.
Σε λίγο θα κλείσουν δέκα χρόνια απ'όταν άρχισαν να ψαλιδίζουν ένα ένα όλα τα όνειρα, τις ελπίδες, τις σταθερές.
Κι αν κάποτε έλεγα πως όλα γίνονται. Αρκεί η δική μας θέληση να είναι αρκετά δυνατή. Η δική μας αποφασιστικότητα. Η δική μας τόλμη.
Τώρα τίποτα. Μόνο η μέρα να ξημερώσει αύριο.
Με χιόνι. Ή χωρίς.
Και δε θυμάμαι πότε πέθανε η θεία Αθηνά. Πρίν ή μετά την κυρία Νίκη. Μόνο τη Βάλια θυμάμαι. Που πέθανε πριν την αλλαγή του χρόνου.
Στη βιβλιοθήκη μου υπήρχε εδώ και χρόνια το "Αν μια νύχτα του χειμώνα ένας ταξιδιώτης" του Καλβίνο. Δεν είχα καταφέρει μέχρι τώρα ποτέ να το διαβάσω. Μα τώρα διαβάζω ό,τι να'ναι.
Πώς ξεκινά αυτό το βιβλίο. Κάπως έτσι:
"Όχι πως περιμένεις τίποτα το ιδιαίτερο από αυτό ειδικά το βιβλίο. Είσαι ένας που, από λόγους αρχής, δεν περιμένει πια τίποτα από το τίποτα. Υπάρχουν τόσοι, πιο νέοι από σένα ή λιγότερο νέοι, που περνούν τις μέρες τους περιμένοντας να ζήσουν εκπληκτικές εμπειρίες, από τα βιβλία, από τους ανθρώπους, από τα ταξίδια, από τα γεγονότα, από ό,τι τους επιφυλάσσει το αύριο. Εσύ όχι. Εσύ ξέρεις ότι το καλύτερο που μπορεί να περιμένει κανείς, είναι να αποφύγει το χειρότερο. Αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο έχεις καταλήξει, στην προσωπική σου ζωή όπως και στα γενικότερα προβλήματα, ακόμα και σ'αυτά που συγκεντρώνουν το παγκόσμιο ενδιαφέρον."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου