Η πρώτη μέρα του καλοκαιριού είναι μάλλον ανοιξιάτικη. Κάνει δροσιά. Τα σύννεφα έρχονται και φεύγουν.
Αγκομαχώ να φτάσω σπίτι. Σχεδόν χωρίς ανάσα. Άλλη μια μέρα.
Βλέπω το τέλος του Ρουκ Ζουκ. Το νεανικό παρεάκι αγνοεί τον Ελύτη. Καημένε Ελύτη....
Που ήθελες να έχουμε στην σάκα μας το Άξιον Έστί. Ούτε δυο γενιές δεν επιβίωσες. Μαζί με τον Μακρυγιάννη και τον Βολταίρο θα πας κι εσύ στην ιστορία.
Ένα όνομα. Κάποιοι -πολλοί πια- αγνοούν ήδη το "πού" διέπρεψες. Κάτι τους λέει το όνομα σου, αλλά πού ; τι ;
....
Οι σκέψεις γεμίζουν απουσία, όταν λείπει το χάδι. Κι ανάλογα τη δύναμη ή την αδυναμία μας θυμόμαστε όλα τα λάθη, τις διαψεύσεις, την απογοήτευση, την πίστη στην οποία ακουμπήσαμε...κι άλλοτε τις ηλιαχτίδες σ'ένα πρωινό ξύπνημα, την αγκαλιά κι ένα αληθινό χαμόγελο.
Σαν ζυγαριά που γέρνει μια από τη μια και μια από την άλλη.
Το χειρότερο της πανδημίας, είναι το χέρι που δεν μπορέσαμε να απλώσουμε.
Το χειρότερο της πανδημίας ήταν η μοναξιά του να μην μπορείς να προσφέρεις. Να είσαι εκεί.
Να πας, ν'αγκαλιάσεις, να χαιδέψεις.
....
Στη στεγνή γη του Προβατά, εκεί δίπλα στα μποστάνια και τη θάλασσα. Εκεί θέλω..
....
Γιατί ήταν μια μέρα που ήμασταν εκεί για το τίποτα. Δλδ για το χατήρι μου και μόνο.Και φύσαγε τόσο γλυκά τ'αγέρι , όπως στο ποίημα του Σολωμού. Και ο ήλιος έκαιγε και καθόμασταν στο παγκάκι.
Ναι, εκεί θέλω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου