της αγάπης και του πόνου

όλα ενώνονται μαζί στο κεφάλι μου, οι γέφυρες και τα ποτάμια και οι μεγάλες σκοτεινές νύχτες και το μικρό ιδιαίτερο λουκετάκι, αυτό με τις τέσσερις καρδούλες, τα φθινοπωρινά φύλλα του Οκτωβρίου, ένα γυάλινο αρωματικό διακοσμητικό που ποτέ δε χρησιμοποίησες, από το Μ ήταν, εκεί που ποτέ δεν πήγες, μέχρι το φετινό δύσκολο καλοκαίρι, όταν και πάλι η αγάπη περίσσευε, όπως τώρα περισσεύει η θλίψη, γιατί πάντοτε ήτανε δράκος, ποτέ δεν είπε κάτι άλλο, ποτέ δεν έδειξε κάτι άλλο, κάποιες φορές μονάχα τον είδες να σκύβει ταπεινά το κεφάλι, αλλά όχι από φόβο, ούτε από έλεος, μιαν άλλην δύναμη ίσως της αδιαφορίας, ίσως του συμβιβασμού
εδώ και τρεις εβδομάδες προβάλλω την ασπίδα της αγάπης μπροστά, γιατί είναι απίστευτη η θλίψη ενός δράκου, απίστευτη για ανθρώπινα μέτρα
ό,τι και να σου δώσω εκείνον θα ζητάς. και γίνεται ασήμαντη η αγάπη μου, η ύπαρξή μου η ίδια γιατί δεν αρκούν, δε γιατρεύουν
και πονάει....

....και το κρεβάτι από το Λ φυσικά και δε θα το πετάξεις, γιατί το αγόρασα μια μέρα που είχε -11 ψυχή μου και περίμενα στη στάση το λεωφορείο και μερικών η αξία μετριέται όχι σε χρήμα ούτε σε φθορά αλλά σε κρύο και αγάπη και τα πρώτα δυνατά ουουου και τα μετέπειτα κακόμοιρα αψού μιας άλλης αγάπης

πιο πάνω και πιο πέρα