Κι όταν έφευγα με ρώτησε αν θα δω την Γ. και του είπα, όχι σύντομα, ίσως τον επόμενο μήνα, θέλετε να της πω κάτι ; Και τότε πέρασε με το χέρι του τα μαλλιά του και χαμένος σ'ένα ονειροπόλο βλέμμα, μου είπε την αγάπη του κι όλο αυτό μου φάνηκε τόσο μακρινό ξένο και όμορφο, σχεδόν αξιοζήλευτο αν μπορούσα να βγω από τον μονότονο, σκοτεινό μου θάλαμο.
Υπάρχουν ακόμη αυτά τα βλέμματα;
2 σχόλια:
Ω, ναι, υπάρχουν ακόμη αυτά τα βλέμματα, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που μιλάνε με τα μάτια, με το χαμόγελο (με εκπλήσσει η ικανότητα κάποιων να βλέπουν το χαμόγελό μου πίσω από τη covid-o-μάσκα )που μ' ένα γνέψιμο του κεφαλιού σου λένε τα πάντα, αν δε κάνουν τη μαγική κίνηση να σπρώξουν εκείνο το ατίθασο τσουλούφι απ' τα μάτια....
Ω, ναι, υπάρχουν
(...την καλημέρα μου...)
Ήταν και για μένα μια έκπληξη εκείνο το βλέμμα, Magpie.
Σαν να σε οδηγούσε σε έναν ηλιόφωτο δρόμο ή σ'ένα πράσινο λιβάδι γεμάτο αγριολούλουδα ή τέλος πάντων σ'εναν τόπο χαράς κι ελπίδας.
Τόσο απρόσμενο, τόσο ξεχασμένο...
Να έχετε ένα όμορφο Σ/Κ, αγαπητή φίλη! :)
Δημοσίευση σχολίου