όταν γύρισα στην παλιά μου γειτονιά πριν λίγα χρόνια, είχαν αρχίσει να τους κόβουν έναν έναν. και κάθε φορά ήταν σαν ένας μικρός θάνατος κάτι δικού μου. ήταν άρρωστοι και τα φύλλα τους είχαν χάσει το θαλερό πράσινο χρώμα τους.
ήταν πέντε και τεράστιοι. πέντε φοίνικες στον μεγάλο καταπράσινο κήπο που πριν από 23 χρόνια είδα να τους φυτεύουν και παρακολουθούσα το μεγάλωμά τους, που συντελούνταν παράλληλα με το δικό μου.
στις μεγάλες θύελλες λύγιζαν τα κλαδιά τους.....αλλά άντεχαν. πάντα άντεχαν.
σήμερα, περνώντας όπως πάντα από το παλιό μου σπίτι, είδα και τον τελευταίο κομμένο σε μεγάλα κομμάτια πάνω στο πεζοδρόμιο. κι ο κήπος γυμνός.
χάιδεψα δυο κούτσουρα περνώντας από δίπλα του, στερνό αντίο.
ήταν πέντε και τεράστιοι. πέντε φοίνικες στον μεγάλο καταπράσινο κήπο που πριν από 23 χρόνια είδα να τους φυτεύουν και παρακολουθούσα το μεγάλωμά τους, που συντελούνταν παράλληλα με το δικό μου.
στις μεγάλες θύελλες λύγιζαν τα κλαδιά τους.....αλλά άντεχαν. πάντα άντεχαν.
σήμερα, περνώντας όπως πάντα από το παλιό μου σπίτι, είδα και τον τελευταίο κομμένο σε μεγάλα κομμάτια πάνω στο πεζοδρόμιο. κι ο κήπος γυμνός.
χάιδεψα δυο κούτσουρα περνώντας από δίπλα του, στερνό αντίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου