ο αέρας ακίνητος, νεκρός και μόνο η σελήνη , μεγαλόπρεπη θεά, ένας απόλυτα στρογγυλός δίσκος, πιο φωτεινός από κάθε άλλη φορά
στο μυαλό μου παίζει όπως στον κινηματογράφο σε γρήγορη κίνηση η αλλαγή του τόπου που μόνο η σελήνη είδε
η στέρφα γη και τα λιόδεντρα, τα πρώτα σπίτια
...κι ύστερα αυτό
το ατελείωτο μπετόν
και μόνο το φεγγάρι
απαράλλαχτο μέσα στους αιώνες
να μας θυμίζει το τίποτα που είμαστε
το απέραντο που είμαστε
το τώρα και το για πάντα
μία αέναη κίνηση που σε οδηγεί στο όνειρο σαν τρόπο ζωής
(σε ένα χρόνο δε θα είναι θερινό ηλιοστάσιο και πανσέληνος μαζί)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου