Ο λόφος απέναντι χάνεται στη βροχή και στην ομίχλη. Πάντα έτσι ήταν εδώ. Άλλοι τόποι, άλλοι θεοί.
Και η πόλη είναι διαφορετική. Και οι άνθρωποι. Η λαϊκότητα συναντά εναν περίεργο αστισμό και τούμπαλιν.
Παραμελημένα νεοκλασικά (λίγα) και άσχημες πολυκατοικίες (πάμπολλες).
2 σχόλια:
Είναι ωραίο να χάνεσαι για λίγο στη βροχή και στην ομίχλη, κι έπειτα να επανέρχεσαι κάπως διαφορετικά ίσως..
"Βροχή και σήμερα, βροχή στη στέγη μας,/ βροχή στην πόρτα μας, ατέλειωτη βροχή... / ...κι ούτε ένα γράμμα σου
Κι ούτε ένα μήνυμα στον μαύρο ουρανό"
(Λευτέρης Παπαδόπουλος)
Όμορφο τραγούδι και για άλλη μια φορά ο blogger δε στέλνει τα σχόλια στο mail. Πρέπει να μπαίνω εδώ για να τα ανακαλύπτω.
Ναι, η βροχή είναι όμορφη συντροφιά....η ομίχλη όχι και τόσο θα έλεγα, αλλά στα μικρά μέρη όπου τα πάντα είναι πιο κοντά στα ανθρώπινα μεγέθη, δημιουργούνται όμορφα σκηνικά.
Δημοσίευση σχολίου