Μια απρόσεχτη στιγμή και μια τομή βαθιά μέχρι τον τένοντα.
Μα πιο πολύ από το τραύμα, τον διαπεραστικό πόνο και την έντονη αιμορραγία, μου έχει μείνει η μοναξιά εκείνου του πόνου.
Το κεφάλι βουβό να γέρνει στο τζάμι του λεωφορείου, ο πόνος έντονος και διαπεραστικός από τα ράμματα, τα σχεδόν χωρίς αναισθησία. Η βιασύνη να προλάβω ανοιχτό φαρμακείο για την αντιβίωση και παυσίπονα. Κι όλα αυτά δευτερεύοντα. Γιατί πιο πάνω από αυτά ήταν η μοναξιά ενός νεκρού τηλεφώνου. Η μοναξιά μιας αβέβαιης ύπαρξης. Το "γιατί είμαι εδώ, όπου κανένας δεν υπάρχει;"
Η κατάρρευση λίγο αργότερα στο σπίτι. Η ανικανότητα να ανοίξω ένα μπουκάλι με νερό.
Οι πιο απλές καθημερινές κινήσεις δύσκολες, αδύνατες.
Πέρασαν 2-3 μέρες μέχρι που ο πόνος έγινε υποφερτός, που μπορούσα να ακουμπώ το χέρι στο σεντόνι δίχως το διαπεραστικό αίσθημά του.
Για μαγείρεμα ούτε λόγος. Ούτε για λούσιμο, το οποίο έγινε μέρες αργότερα. Τύλιγα το τραυματισμένο χέρι σε πολλές πλαστικές σακούλες - δεν έπρεπε να βραχεί ο νάρθηκας- και προσπαθούσα με ένα χέρι να κρατάω το τηλέφωνο του ντουζ, να απλώνω το σαμπουάν, να το ξεπλένω, προσέχοντας όλη την ώρα να μην πάει νερό στο πληγωμένο χέρι.
Μα δεν ήταν τα παραπάνω. Ήταν η μοναξιά του να μην αγαπιέσαι.
4 σχόλια:
Ήταν η μοναξιά της απουσίας του ρήματος με το πολύ!
εύχομαι πάντα αγάπη στη ζωή σου αγαπημένη μου, ποτέ ούτε εσύ ούτε κανείς άλλος να την στερηθεί :)
Έτσι είναι αγαπημένη μου, Φεγγαρένια!
Αυτή η τόσο πολύτιμη αγάπη, για άλλους αναγκαία σαν την ανάσα και για άλλους ασήμαντη, ανύπαρκτη, αδιάφορη.
Καλό Πάσχα να κάνεις γλυκιά μου, με πολλή αγάπη και όλους τους αγαπημένους σου κοντά σου. :)
Έχω περάσει από κει, έχω ρίξει τα ίδια δάκρυα, αλλά μετά θυμήθηκα πως έχω αγαπηθεί πολύ, με διαφορετική αγάπη βέβαια, αλλά πολύ. Και μ' αυτή τη θύμηση, με αγάπησα κι εγώ πολύ και καλωσόρισα τη μοναξιά. Και μόλις αυτή κατάλαβε ότι είναι ευπρόσδεκτη, έφυγε μακριά και ξαναγαπήθηκα. Πολύ. Συνειδητοποίησα τότε ότι το να θέλεις κάτι πολύ καμμιά φορά το εμποδίζει να σε βρει.
Αγαπητή Melian, το ρήμα με το πολύ (ας όψεται η Σ., δεν θα πήγαινε το μυαλό μου) θα είναι πάντα τριγύρω σου και εύχομαι αυτήν την τελευταία σου φράση να μην χρειαστεί να την ξαναφέρεις ποτέ στο μυαλό σου!
Καλό Πάσχα να έχεις, γεμάτο αγάπη και φως!!
Κ.
Και μόνο από αυτά τα λόγια συμπάθειας, ακόμη και αγάπης θα έλεγα, η μοναξιά λιγοστεύει, αγαπητή Magpie. Να είστε καλά.
Είναι κάποιες μέρες ιδιαίτερα δύσκολες, είναι και που για άλλη μια φορά κάποιοι από εμάς είμαστε εγκλωβισμένοι μακριά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα και τότε ο νους θυμάται άλλες δύσκολες καταστάσεις, ξέρετε πώς γίνεται αυτό, είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία.
Να έχετε κι εσείς ένα όμορφο Πάσχα, με πολλή αγάπη κοντά σε όσους αγαπάτε και μακάρι αυτό το Πάσχα να είναι το τελευταίο που θα γιορτάσουμε με αυτόν τον αλλόκοτο, ασυνήθιστο τρόπο.
Σας ευχαριστω!
Δημοσίευση σχολίου