Κάποτε, πριν πολύ καιρό - κάπως σαν στα παραμύθια, όπως άλλωστε μοιάζει και η ίδια η ζωή μας μετά από καιρό, σαν παραμύθι-, πήραμε την απόφαση να κάνουμε τις διακοπές μας νωρίς, εκεί προς τα μέσα με τέλη του Ιουνίου, με τις μεγάλες μέρες και τα άδεια από τουρίστες νησιά.
Βέβαια εκείνα τα χρόνια οι τουρίστες ήταν ήδη λιγοστοί στα μη δημοφιλή νησιά, αλλά αν πήγαινες και Ιούνη.....
Κουφονήσι λοιπόν, με τον αργό Σκοπελίτη, ήρεμα τα νερά, δεν είχαν πιάσει ακόμη τα μελτέμια, κατάλυμα από τις Διακοπές, όχι ότι ήταν απαραίτητο να έχουμε κάνει προκράτηση και μάλιστα τέτοια εποχή, αλλά μας άρεσε από την περιγραφή του - απλό, λιτό, καθαρό, κοντά στο λιμανάκι- κι εκείνη την εποχή ο μόνος τρόπος να βρεις πέντε πληροφορίες για τον προορισμό σου, ήταν μέσω αυτού του περιοδικού. Άλλωστε δε θα είχαμε και αυτοκίνητο για να ψάξουμε μόνοι μας, απαγορεύονταν τα αυτοκίνητα στο νησί, και δε θέλαμε να αφήσουμε την τύχη μας στους ρεντρουμλετάδες. Μόνο οι ντόπιοι είχαν από κανένα αγροτικό για να πηγαίνουν στα χωράφια τους.
Booking, com δεν υπήρχε, ούτε ίντερνετ, ούτε καν κινητά. Αποσκευές λοιπόν λιγοστές, μόνο τις απαραίτητες,
Έφευγες για διακοπές και άφηνες τον κόσμο πίσω σου. Δεν τον έπαιρνες μαζί σου όπως σήμερα.
Φαντάζεστε σήμερα να φεύγετε για κάπου χωρίς κινητό;
Για να πάμε στις παραλίες, παίρναμε το τοπικό βαρκάκι που εκτελούσε ένα δρομολόγιο την ημέρα. Κι άλλο ένα για να μας περιμαζέψει. Τρεις παρέες όλες και όλες από Έλληνες. Και ένα τσούρμο φτωχοί Σουηδοί που κάνανε οικογενειακώς κοινωνικό τουρισμό με τα κατάξανθα αγγελούδια τους, σε μια εποχή που για τα ελληνικά νησιά ήταν τουριστικά νεκρή. Κατεβαίναμε στις 10 ή στις 11 κάτω στο μικρό λιμανάκι, εκεί δίπλα στο Ανεμολόγιο και περιμέναμε το βαρκάκι. Μπορούσαμε φυσικά να πάμε και με τα πόδια, οι αποστάσεις δεν ήταν μεγάλες, αλλά περπάτημα κάτω από τον δυνατό κυκλαδίτικο ήλιο δεν ήταν και το φόρτε μας.
Και αν θυμάμαι ιδιαίτερα εκείνο το ταξίδι, εκείνες τις ολιγοήμερες διακοπές, είναι γιατί καμιά φορά, θυμάμαι το μέρος που έβγαινα στα βραχάκια, μετά τον πρωινό καφέ και χάζευα την ξαπλωμένη σαν κυκλαδίτικο ειδώλιο, Κέρο απέναντι. Εκεί που οι γλάροι είχαν τις φωλιές τους , όπως και στο Κάτω Κουφονήσι. Και δεν άκουγες τίποτα παρά μόνο τους γλάρους και τη θάλασσα. Κι ήταν αυτό ένα αίσθημα ηρεμίας και γαλήνης...σε συνδυασμό με την έλλειψη άλλων εγνοιών. Ο κόσμος, η ζωή κυλάει σαν ένα καλοκουρντισμένο ρολόι....κι εσύ είσαι νέος και δυνατός και ήρθες στο νησί, όχι για να ξεφύγεις από κάτι, αλλά για να πας.
4 σχόλια:
[...Φαντάζεστε σήμερα να φεύγετε για κάπου χωρίς κινητό..] σκέψου, αγαπητή melian, ρώτησα μια μέρα τον εγγονό μου, ετών σχεδόν 9 σήμερα, 7 τότε: το ξέρεις ότι πριν μερικά χρόνια οι άνθρωποι δεν είχαν κινητά τηλέφωνα; του φάνηκε αδιανόητο, όσο αδιανόητο είναι ότι υπήρχε ζωή χωρίς you tube, amazon, free downloading και free everything,ζωή χωρίς το κλικ. Γιατί νομίζω ότι αυτό (το κλικ και η γενιά του κλικ!) ήταν η απαρχή της μεγάλης αλλαγής, η γεμάτη φλας είσοδος του λαιφσταιλ στη ζωή μας, κάπου εκεί πρέπει να ήρθε και η μετάλλαξη των κουφονησίων - δεν έχω πάει, έχω όμως φίλους που πάνε ανελλιπως ως σε προσκύνημα, μόνο που δεν καταλαβαίνουν ότι κι αυτοί πλέον έχουν μεταλλαχθεί μαζί με το κουφονήσι τους... και νοσταλγώ (όσο κι άν κοροϊδεύαμε μικοροί τους δικούς μας γονείς που κάτι χαμένο νοσταλγούσαν κι αυτοί) τις εποχές που περιγράφεις, τις αντίστοιχες δικές μου στιγμές που θα μπορούσα να ή έχω ήδη περιγράψει, όχι, δεν ήταν απαραίτητα καλύτερος ο κόσμος παλιά, τα ίδια πάνω κάτω γίνονταν, υπήρχε όμως κάπου, για κάποιους, μια αίσθηση αθωώτητας, ένα μέρος που θα μπορούσαν να πουν καταφύγιο, μια δίψα για ανακάλυψη, για δημιουργία, τώρα πιά, τα έχουμε όλα, και μοιάζει να "γκώσαμε"
Μπορώ όμως πάντα να σου ευχηθώ τα ταξίδια του μυαλού να μη σταματήσουν ποτέ!
Καλημέρα αγαπητή Magpie,
δεν είναι μόνο ο 9χρονος εγγονός σας που δεν μπορεί να φανταστεί τη ζωή του χωρίς ίντερνετ και έξυπνα τηλέφωνα, είναι μια ολόκληρη γενιά πια, που σήμερα είναι ήδη 25-30 χρονών. Η γενιά που γεννήθηκε με το κινητό στην κούνια" όπως συνηθίζω να την αποκαλώ. Είναι αυτά τα παιδιά, που βγαίνουν έξω με τις παρέες τους και αντί να συνομιλούν μεταξύ τους, χαζεύουν τα κινητά. Που ζουν από τα λάικ και από τα σχόλια. Που έχουν μάθει στην άμεση πληροφόρηση, στην άμεση απόκτηση καταναλωτικών αγαθών, που κάνουν τα πάντα σχεδόν μόνο μέσω της τεχνολογίας.
Αλλά ας επιστρέψω στο θέμα της"Ελλάδας που δεν υπάρχει πια". Δεν είναι η καλοσύνη που μου λείπει ή η αθωότητα, αν και σωστά επισημαίνετε πως όλοι πια έχουμε μεταλλαχθεί, μαζί και οι τόποι....αυτό που κύρια μου λείπει είναι η αδειοσύνη. Που αν δε σταμάταγε ένα μνημόνιο και ο covid κάπως τη φόρα που έχουμε πάρει, δε θα είχαμε αφήσει πλαγιά για πλαγιά άχτιστη στα πιο όμορφα μέρη της πατρίδας μας. Χάθηκαν οι λόφοι στα νησιά. Χάθηκε η γεωμορφολογία τους. Να μη μιλήσω για τις παραλίες, που για να τις δεις πρέπει να πας χειμώνα καιρό, όταν είναι άδειες από ομπρέλες και τα μπιτς μπαρ δε λειτουργούν, με όλες τις καταστροφές όμως που έχουν ήδη κάνει.
Αν κάποτε η Ελλάδα φτιαχνόταν "μ'ένα αμπέλι, μια ελιά και ένα καράβι" σήμερα φτιάχνεται μόνο από τσιμέντο και ομπρέλες παραλίας. Και παντού τουρίστες. Τουρίστες.Μιλούνια από δαύτους που κατακλύζουν νησιά στα οποία δεν έφτανε τα παλιά χρόνια το νερό ούτε για τους ντόπιους. Τώρα πώς ; Άλλαξε το κλίμα τους ;
Οι γονείς μου δε νοσταλγούσαν ποτέ το παρελθόν , γιατί το δικό τους παρελθόν είχε πόλεμο και φτώχια, αλλά εμείς ναι. Γιατί πρόλαβα να δω τη Σαντορίνη πριν γίνει αποικία των Κινέζων και τη Μύκονο όταν ακόμη είχε ανοργάνωτες παραλίες, έστω λίγες.Για το δε Κουφονήσι να μη μιλήσω. Πήγε τα πρόσφατα χρόνια γνωστό μου πρόσωπο και γινόταν λέει το αδιαχώρητο.
Αλλά αυτά πλέον δεν αλλάζουν, όπως και η τεράστια εξάρτηση της χώρας μας από τον τουρισμό. Που μακάρι να έφερνε έσοδα, θα είχαμε τουλάχιστον Υγεία, Παδεία, αλλά με τόση ηθελημένη από το κράτος φοροδιαφυγή, ούτε αυτό.
..
Ελπίζω να μη σας κούρασα αγαπητή Magpie και σας εύχομαι μια όμορφη Κυριακή (του Μάρτη και της Σαρακοστής)
Δεν με κουράζετε αγαπητή melian, αντιθέτως, χαίρομαι που μπορώ να μοιραστώ τις ίδιες ανησυχίες, πράγματα που θλίβουν ή πράγματα που χαροποιούν, είναι μια παρηγοριά το να μην νιώθεις μόνος σ' ευτήν την σχεδόν απόγνωση.... έχω ζήσει πανέμορφους χειμώνες σε μέρη όπως η Ίος (ίσως μόνο το χειμώνα να είναι ανθρώπινο το συγκεκριμένο νησί), ο Μόλυβος, η Ερμιόνη-μέρη που τα καλοκαίρια δεν τα άντεχες, όπως δεν αντέχω πιά την πατρίδα της μάννας μου, την Κέρκυρα... όσο για το νερό, που αναφέρατε, πράγματι, τόσο σπάνιο, στα χρόνια μου στη Νιό χρωστάω το ότι έμαθα να το σέβομαι, να μην το σπαταλώ, με καράβια το φέρνανε κι αν δεν είχες στέρνα πολύ απλά ξέμενες, τώρα πως γίνεται να έχουν πισίνες δεν ξέρω, αλλά έχω πάψει κι από καιρό να απορώ! Στη Μύκονο, κάπου νομίζω το έχω γράψει, έζησα δύο πανέμορφα καλοκαίρια, στα τέλη 60ς αρχές 70ς, κι έτσι την κρατάω στο μυαλό μου.... Θα ήθελα να μην νοσταλγούσαμε το παρελθόν αλλά να βλέπαμε μπροστά μας ένα πανέμορφο μέλλον, για τα παιδιά μας κυρίως-όμως σκέφτομαι σε τι κοσμο θα μεγαλώσει ο μικρός μου πετεφρής και ανατριχιάζω.... ότι ήταν κάποτε fiction θα γίνει πραγματικότητα...
Τέλος πάντων, έγινα πολυλογού, συγχωρέστε με.
Απολογούμενη, εύχομαι καλή εβδομάδα!!
Μην απολογείστε, είναι όμορφη η κουβέντα μαζί σας, ίσα-ίσα που εγώ ήμουν πολύ φλύαρη πιο πάνω.
Και για τους νέους μας μην ανησυχείτε. Ο κόσμος τους είναι διαφορετικός. Δε θα τους λείψει ποτέ κάτι που δε γνώρισαν. Θα ήθελα μόνο να μην είχαν αυτήν την τεράστια εξάρτηση από την τεχνολογία, την οποία και θεωρώ νοσηρή για όλους μας.
Να έχετε κι εσείς μια όμορφη ανοιξιάτικη εβδομάδα!
Δημοσίευση σχολίου