Κάποτε πηγαίναμε στο σινεμά. Καθόμασταν σε άνετα καθίσματα, ο ένας δίπλα στον άλλον, αφήναμε το dolby stereo surround να μας ξεκουφαίνει και βυθιζόμασταν σιγά σιγά στη μαγεία της ταινίας.
Κάποτε πηγαίναμε σε fancy restaurants και σε γραφικά ταβερνάκια, όπου τα τραπέζια ήταν δίπλα δίπλα και σχεδόν ήμασταν όλοι μια μεγάλη παρέα.
Κάποτε το Πάσχα το γιορτάζαμε οικογενειακά μαζί με τους ηλικιωμένους αγαπημένους μας και τσουγκρίζαμε τ'αυγά. Και φιλιόμασταν και αγκαλιαζόμασταν.
Κάποτε τα Χριστούγεννα ήταν Χριστούγεννα . Κι έφερναν ελπίδα και χαρά.
Κάποτε σχεδιάζαμε διακοπές και πηγαίναμε σ'αεροδρόμια. Γνωρίζαμε τον κόσμο και γράφαμε χιλιόμετρα στα παπούτσια μας. Και ξεκουραζόμασταν σε όμορφα cafe και bistrot.
Κάποτε πηγαίναμε σε βιβλιοπωλεία και παίρνοντας αγκαλιά στα χέρια μας τα βιβλία, καθόμασταν στις βαθιές πολυθρόνες για να τα ξεφυλλίσουμε πριν τα διαλέξουμε.
Κάποτε πηγαίναμε στα μαγαζάκια της γειτονιάς ή και στα πιο μεγάλα εμπορικά για να διαλέξουμε ένα φορεματάκι που θα μας έκανε να νιώσουμε λίγο πιο όμορφα ή ένα φουλάρι, ένα ζευγάρι σκουλαρίκια.
.....
Κάποτε αναπνέαμε ελεύθερα. Και βλέπαμε τα πρόσωπα των άλλων και αν κάποτε, κάπου τους ακουμπούσαμε κατά λάθος, δε χάλαγε και ο κόσμος.
2 σχόλια:
Αγαπημένη melian κοντεύω να ξεχάσω εκείνο το κάποτε. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πως τα καλύτερα ζούσαμε και δεν το ξέραμε. Ποιός να φανταζόταν πως δεν οι κινηματογράφοι θα είναι κλειστοί, στην εστίαση τα τραπέζια και οι καρέκλες το ένα πάνω στο άλλο και πως τα καταστήματα θα ήταν κλειστά. Ούτε στα πιο χειρότερα μας όνειρα.
Το μόνο που με κάνει να υπομένω την πραγματικότητα είναι η ελπίδα πως θα βγούμε από το τούνελ.
Αυτό που δεν γνωρίζω είναι το τί θα βρούμε βγαίνοντας.
Ή μάλλον δεν θέλω να το σκέφτομαι.
Μου έχει προσθέσει πάρα πολύ άγχος όλη αυτή η κατάσταση. Και καθόλου δεν με παρηγορεί που αφορά ολόκληρο τον κόσμο.
Προσπαθώ να επιβιώσω ψυχολογικά και θα τα καταφέρω όπως όλοι μας αλλά δεν μπορώ να εγγυηθώ για το πώς θα είμαι εγώ την επόμενη μέρα.
Ελπίζω κι εύχομαι στα λογικά μου, στην αυτοεκτίμηση μου και στις ελπίδες μου!
Αισιοδοξία!!!
Ας φανταστούμε ένα μέλλον σύντομα, πολύ πολύ πιο ποιοτικό από ότι ως τώρα βιώσαμε. Ποιοτικό σε όλα τα επίπεδα.
Υπομονή (το λέω για το ακούω)
σε φιλώ
Και να φανταστείς , Φεγγαρένια, ότι όσα γράφω πιο πάνω , είναι πράγματα απλά που είχαμε. Μια βόλτα στα μαγαζιά, το σινεμά, το ταβερνάκι...που όμως προσθέτανε το "αλάτι" στις μέρες μας και τις νοστιμίζανε. Τώρα οι μέρες είναι πανομοιότυπα ίδιες και επιπλέον επιβαρυμένες με ένα διαρκές άγχος ή και φόβο.
Παλιά για να βγεις έξω έπαιρνες τα κλειδιά σου, το πορτοφόλι και το κινητό. Τωρα χρειάζεσαι άδεια μετακίνησης. Και μάσκα. Και γάντια. Και απολυμαντικό.
Κουράγιο , κορίτσι μου, τι να πω ;
Να δω κι εγώ πού θα μας βγάλει αυτό.
πολλά φιλιά
και μεγάλη αγκαλιά
Δημοσίευση σχολίου