νομίζω πως όταν κάποτε απελευθερωθώ από αυτή τη σκλαβιά που είναι η δουλειά μου, θα νιώσω για πρώτη φορά τη δυνατότητα να αρρωστήσω δίχως άγχος 

χειμωνιάζει

έχει ωραίους ουρανούς τις τελευταίες μέρες. ανάκατους με σύννεφα βαριά, κενά ανάμεσά τους με το πιο βαθύ μπλε κι έναν ολόχρυσο ήλιο.
κρυώνω-ζεσταίνομαι, μετρώ τις μέρες για τις γιορτές, πέφτω-ανεβαίνω, παρατηρώ τους άλλους, μερικές φορές γίνομαι για δευτερόλεπτα οι άλλοι και ανάμεσα σε όλα τα παραπάνω τριγυρίζουν μελωδίες στο μυαλό μου σαν




πάντα στο τέλος ο Bach

Canon

Αν το greensleeves με μεταφέρει στην παιδική ηλικία τότε που τα πάντα μοιάζανε με μια περιπέτεια χωρίς τέλος, το Canon του Pachelbel είναι αυτό που μπορεί να φέρει την κλασική του αρμονία σε μια βροχερή μέρα σαν τη σημερινή.
Στο μυαλό μου γεννιούνται τότε αγγλικές εξοχές και ξωκλήσια.

greensleeves

ήταν σε μια ταινία που πρωτάκουσα το greensleeves, δε θυμάμαι σε ποια ηλικία, κάπου ανάμεσα
 8-10 ίσως.
μια θάλασσα, ένα καράβι, το άγνωστο. κι η μελωδία.
κι από τότε χαράχτηκε ανεξίτηλα, με τον τρόπο που χαράσσονται οι πρώτες σημαντικές εντυπώσεις αυτών που θα μας ακολουθούν σε όλη μας τη ζωή.




ίσως η μοναδική μελωδία που με επιστρέφει τόσο δυνατά σε όσα "δεν", σε όσα "θα μπορούσαν" και προτρέπει ακόμη σε όσα "μπορούν"

Μάλλινα

Τι ενοχλητικό το κρύο φέτος ! Και η τόση βροχή Σεπτέμβρη μήνα

Ακόμη δεν αποχαιρετήσαμε το καλοκαίρι και βγήκανε τα μάλλινα

Όμως υπάρχει χρώμα, ακόμη και στους μολυβένιους ουρανούς

September...again

Σεπτέμβρη όμορφο δεν ξέρω. Θέλω να πω...ο καιρός είναι καταπληκτικός και γλυκός σαν τα ώριμα σύκα. Και οι θάλασσες, τόσο θελκτικές !
Αλλά για μένα δεν είχε ποτέ ωραίες μέρες αυτός ο μήνας.
Ο Σεπτέμβρης θα είναι πάντα εδώ να μου υπενθυμίζει την ανούσια σπαταλημένη μου ζωή.

λίγο πριν

αααα...αυτό το καλοκαίρι που φεύγει, με τόση ζέστη, με τόση ομορφιά ακόμη, μ' αυτό το υπέροχο  αεράκι.
είναι η πιο βαθιά μου επιθυμία να μου ανήκουν τα καλοκαίρια, αδιαπραγμάτευτα, χωρίς επιστροφές σε δυσάρεστες διαδρομές.

η Μαίρη

Τέσσερις μήνες μετά και στις ρίζες της κομμένης συκιάς φυτρώσανε νέοι θάμνοι με μεγάλα σκουρόχρωμα φύλλα. Είθε να γίνουν γρήγορα δέντρα. Η μυρωδιά τους γεμίζει τον δρόμο.

Είναι τόσο παράξενο το καλοκαίρι φέτος. Κάθε μεσημέρι σκοτεινιάζει ο ουρανός και βρέχει.

Πέθανε και η Μαίρη. Πέθανε τη μέρα της άφιξής μου. Δεν πρόλαβα να ρωτήσω.

Πάσχα

Η συκιά δεν είναι πια εκεί, στο τέρμα του μικρού δρόμου που βγάζει προς τη γέφυρα. Ποιον ενοχλούσε δε θα μάθω ποτέ.
Μεγαλώνουμε μετρώντας απώλειες.
Όχι κατακτώντας, αλλά χάνοντας.
Είμαστε εμείς και όλοι όσοι κουβαλάμε μέσα μας. Και χωρίς εκείνους δε γίνεται να είμαστε ολόκληροι εμείς.

το φως πάνω στην ώχρα

το φως λαμπυρίζει παράξενα πάνω στην ώχρα του κτιρίου. το βλέμμα σου μοιάζει να πέφτει για πρώτη φορά πάνω του, ενώ αναρωτιέσαι πόσο κοντά θα είναι η μέρα που δε θα χρειάζεται να το αντικρίζεις καθημερινά. 
σαν την Ε που όταν έφυγε, έριξε μαύρη πέτρα πίσω της.
πόσες κακές αναμνήσεις κουβαλούσε!
μαζί με το χρώμα το κτιρίου που άλλαξε, και πάλι άλλαξε, μέχρι να πάρει το χρώμα της ώχρας, πόσο άλλαξαν οι γειτονιές, η πόλη!
σκονισμένες βιτρίνες και "ενοικιάζεται" και χαλασμένα πεζοδρόμια και "πωλείται" και άσχημα συνθήματα στους τοίχους.
κι όλοι αυτοί που φύγανε.
κάθε φορά που άκουγες για ένα θάνατο μετά το αρχικό σοκ ήτανε και μια αποδοχή.
δε θυμάμαι αν ήταν ο Τζων που έκανε την αρχή, εντελώς απρόσμενα.
τότε, ήταν ακόμη πολύ νωρίς. υπήρχε πολλή ζωή να ζήσουμε.
μετά κυλήσαμε στην παρακμή που ήρθε κι έδεσε με όλες τις ματαιώσεις και την προσωπική φθορά.
κρίμα που δε θα αφήσω τίποτε, σκέφτομαι καμιά φορά.