Αν το greensleeves με μεταφέρει στην παιδική ηλικία τότε που τα πάντα μοιάζανε με μια περιπέτεια χωρίς τέλος, το Canon του Pachelbel είναι αυτό που μπορεί να φέρει την κλασική του αρμονία σε μια βροχερή μέρα σαν τη σημερινή.
Στο μυαλό μου γεννιούνται τότε αγγλικές εξοχές και ξωκλήσια.
Στο μυαλό μου γεννιούνται τότε αγγλικές εξοχές και ξωκλήσια.
6 σχόλια:
Ομορφες επιλογές που μας ταξιδευουν σε παρεμφερεις μελωδίες όπως: το Rain And Tears. απο το συγκρότημα Aphrodite's Child με την αξέχαστη φωνή του Ντέμη Ρούσου.
Από τα ωραιότερα τραγούδια για βροχερές ημέρες το Rain and Tears, αν όχι το ωραιότερο.
Το Canon το ακούω συχνά τελευταία,ίσως επειδή βγάζει μια ηρεμία και μια γαλήνη.
Χαίρομαι που είσαι εδώ, Caesar.
Καλημέρα, η χαρά είναι δική μου!
Οι επιλογές σου, που ανακαλύπτω κι εγώ μαζί σου, μου δημιουργούν παρόμοια συναισθήματα, που τόσο τα έχουμε ανάγκη στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.
Πάντα μου άρεσαν αυτοί οι ιστότοποι Caesar (εννοώ αυστηρά και μόνο τα blog και όχι το fb ή το twitter ) γιατί υπήρχε ειδικά στην αρχή - την εποχή της αθωότητας των μέσων κοινωνικής δικτύωσης - αυτή η εκπληκτική αλληλεπίδραση. Πόσα βιβλία, μουσικές, ταινίες δεν γνώρισα μέσα από αυτά ; Πόσες όμορφες γραφές!
Και πόσο ευεργετικό για την ψυχολογία μας, μια κουβέντα, ακόμη και μια απλή Καλημέρα, από κάποιον που από τη γραφή του τον σέβεσαι (με όλη τη μαγεία μάλιστα και τη γοητεία κάποιου που δε γνωρίζεις).
Γνωρίζω πως αυτά έχουν πια ξεπεραστεί και πως τα ημερολόγια μας, όσοι τα διατηρούμε ακόμη έγιναν πιο "μοναχικά" (κάτι που δεν είναι υποχρεωτικά κακό γιατί έχουμε μείνει εμείς που πραγματικά τα αγαπήσαμε) και μπορεί και οι αναρτήσεις μας να γίνανε πιο αραιές (προσωπικοί μονόλογοι που όμως ζητούν να διαβαστούν), αλλά θα επιμείνω σε αυτά, γιατί ακόμη κουβαλούν κάτι από εκείνη την παλιά ομορφιά και αθωότητα.
Όπως λες κι εσύ οι καιροί είναι δύσκολοι. Ας τους ομορφύνουμε στο μέτρο που μπορούμε με τρόπους απλούς.
Να έχεις ένα πολύ όμορφο βράδυ, Caesar! :)
Υπέροχη η αγαπημένη σου μελωδία Melian!
Μ' αρέσει όταν είναι ενεργό το ''ρήμα με το πολύ'', είναι σαν να επιστρέφει ένας αγαπημένο άτομο! Έχουν μια ταξιδιάρικη ηρεμία τα κείμενα σου.
Ναι, είναι πιο όμορφα μέσα στα blogs, έχουν μια μαγική μυστικότητα, που όμως κάθε λέξη που ξεδιπλώνεται σε κάνει να θέλεις να πλησιάσεις και να γνωρίσεις τον άλλον πιο πολύ, πράγμα βέβαια που τελικά δεν συμβαίνει και ίσως αυτή η ιδιαιτερότητα να μας έλκει στα blogs πιο πολύ.
Έχουν πιο μαλακή χροιά σε σχέση με τα ''κοφτερά'' και σκληρά f/b και twitter που αναφέρεις. Εκεί, ο βασιλιάς μένει γυμνός κι αυτό δεν είναι καλό για κανέναν μας.
Ας παίζουμε λοιπόν κι ας εκφραζόμαστε με τα μέσα που μας αρέσουν.
Καλό βράδυ σου εύχομαι!!!
Μου άρεσε πολύ το fish eye, Φεγγαρένια. Στα κείμενά σου εκεί πνέει μια πνοή φρέσκου αέρα, που είχα καιρό να νιώσω σε blog.
Καταλαβαίνω την ανάγκη σου γ'αυτήν την αλλαγή
Nickname βέβαια, προτιμώ το παλιό :) Ίσως γιατί μου κάνει πιο ρομαντικό.
Ναι, προτιμώ τα blog. Και όχι μόνο για τη μαγική μυστικότητα που αναφέρεις. Αλλά κυρίως επειδή στα blog γράφουμε κείμενα. Μερικά από αυτά με μια ιδιαίτερη λογοτεχνική αξία. Ο συγγραφέας τους περνά σε δεύτερη μοίρα αν ένα κείμενο μας αγγίξει. Όπως ακριβώς ένα λογοτεχνικό βιβλίο. Μας συγκινεί μια ιστορία και όχι αυτός που την γράφει. Απλά, αν μας συγκινήσει πολύ και κατ'επανάληψη μπορεί να ψάξουμε λίγο το βιογραφικό του.
Το fb εξυπηρετεί άλλους σκοπούς γι'αυτό και τουλάχιστον εμένα δεν με ενδιέφερε ποτέ.
Το "ρήμα με το πολύ" μπορεί να μην είναι πια όπως ξεκίνησε κι αυτό και τα "Σύννεφα", αλλά είναι μια γωνιά στην οποία μπορώ να εκφράζομαι όπως κάθε φορά επιθυμώ.
Δημοσίευση σχολίου