το ρημα με το πολυ

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

νομίζω πως όταν κάποτε απελευθερωθώ από αυτή τη σκλαβιά που είναι η δουλειά μου, θα νιώσω για πρώτη φορά τη δυνατότητα να αρρωστήσω δίχως άγχος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου

Βρήκα μια μικρή εκκλησιά όλο τρεχούμενα νερά και την κρέμασα στον τοίχο. Τα μανουάλια της είναι πήλινα και μοιάζουν με τα δάχτυλά μου όταν γράφω. Από το πώς αστράφτουν τα τζάμια καταλαβαίνω αν πέρασε άγγελος. Και συχνά κάθομαι τ' απογεύματα έξω στο πεζούλι και κρατιέμαι στις κακοκαιρίες όπως το γεράνι.

Οδυσσέας Ελύτης

Θερινό ηλιοστάσι ΙΑ'

Η θάλασσα που ονομάζουν γαλήνη
πλεούμενα κι άσπρα πανιά
μπάτης από τα πεύκα και τ' Όρος της Αίγινας
λαχανιασμένη ανάσα·
το δέρμα σου γλιστρούσε στο δέρμα της
εύκολο και ζεστό
σκέψη σχεδόν ακάμωτη κι αμέσως ξεχασμένη.

Μα στα ρηχά
ένα καμακωμένο χταπόδι τίναξε μελάνι
και στο βυθό-
αν συλλογιζόσουν ως πού τελειώνουν τα όμορφα νησιά.

Σε κοίταζα μ' όλο το φως και το σκοτάδι που έχω.

Γιώργος Σεφέρης

Η σονάτα του σεληνόφωτος

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, πάνω στο ύψωμα,κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας μπορεί να φαντάζουμε κιόλας πως θα πετάξουμε,γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη, ακούω το θόρυβο του φουστανιού μου,σαν το θόρυβο δυο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν,κι όταν κλείνεσαι μέσα σ' αυτόν τον ήχο του πετάγματος νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου,κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους,δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,(δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου).

Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου

Γιάννης Ρίτσος

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αναγνώστες