Σήμερα πέθανε ο Σιλβέστρος. Κανείς δεν ξέρει ότι του είχα δώσει όνομα, αλλά για μένα ήταν ο Σιλβέστρος.
Ο θάνατός του ακόμη νωπός στο μυαλό μου.
Θα προτιμούσα να του είχαν κάνει ευθανασία όταν παραλύσανε τα δύο του πόδια, τότε στα τέλη του Αυγούστου, στα τέλη του καλοκαιριού, πριν γνωρίσει το κρύο, τις ταλαιπωρίες, την ανημπόρια του.
Τι όμορφες που ήταν εκείνες οι ζεστές πρώτες μέρες της ζωής του!
Όμως και οι δύο γιατροί ήταν άσπλαχνοι μαζί του. Καλλιεργώντας ελπίδες χωρίς νόημα.
...
Είθε να είναι στο πιο ζεστό μέρος του κόσμου τώρα. Και να τρέχει και να πηδάει, να πηδάει από πολύ ψηλά και να προσγειώνεται στα τέσσερα όπως μόνο οι γάτες μπορούν και να παίζει και να είναι χαρούμενος
Και να σε έβαζα στο καλαθάκι του ποδηλάτου -που δεν έχω- και να σε πήγαινα βόλτα για να σου δείξω τον κόσμο. Τον ουρανό έξω από την αυλή και τα δέντρα και το ποταμάκι, να δεις πώς είναι το νερό που τρέχει και να σου δείξω και τον ήλιο να δύει
Καλή αντάμωση Σιλβέστρο που δεν ξέρεις τ'όνομά σου και ελπίζω να με συγχωρέσεις
Κι όπως κι άλλη φορά, την ώρα που καθάριζα την αυλή- γιατί κάτι έπρεπε να κάνω με τα χέρια μου, με το μυαλό μου- κι άκουγα στο διπλανό σπίτι εργάτες και μηχανήματα, μου έκαναν εντύπωση όλοι αυτοί οι θόρυβοι, που μαρτυρούσαν πως η ζωή συνεχίζεται ερήμην του Σιλβέστρου..... γιατί πώς γίνεται να μη σταματάει η Γη να γυρίζει κάθε που ένας Σιλβέστρος χάνεται;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου