Μπροστά μου ήταν οι γυάλινες χιονόμπαλες. Αναποδογύρισα μία για να δω το χιόνι να πέφτει.
Θεωρώ πως όσο κιτς και να είναι, κάνουν κάθε σπίτι, πιο σπίτι.
Στη δική μου, ποντικοί επιβαίνουν ένα παλιό καράβι. Όταν την αναποδογυρίζεις δεν πέφτει χιόνι, αλλά χρυσόσκονη. Είναι φωτιζόμενη και μπορείς να την κουρδίσεις και τότε το σκηνικό μέσα περιστρέφεται και παίξει μία μελωδία. Αλλά αυτό το τελευταίο δεν λειτουργεί τα τελευταία χρόνια.
Στο Hugo ο Ben Kingsley επιδιορθώνει ακριβώς τέτοια παιχνίδια. Πρέπει να βρω έναν Ben Kingsley.
2 σχόλια:
Πάνε χρόνια, ήταν η μέρα της γιορτής μου και ήθελα να μου κάνω ένα δώρο. Αγόρασα μια τέτοια χιονόμπαλα. Έχει μέσα ένα αλογάκι από καρουζέλ, όταν την ανακινώ γεμίζει όλη η σφαίρα χρυσόσκονη και από κάτω έχεις ένα κλειδάκι που το γυρνάω και παίζει μουσική. Νόμιζα ότι αυτό το τελευταίο είχε χαλάσει, αλλά όχι, συνεχίζει και παίζει. Την έχω μόνιμα δίπλα στο κομοδίνο μου. Υπάρχει άλλη μία στο σπίτι, χριστουγεννιάτικη και με φωτισμό, αλλά αυτή δεν ανήκει σε μένα, ανήκει στην κόρη μου.
Καλησπέρα Melian :-)
φιλιά!!!
Μα δεν είναι υπέροχες, Φεγγαρένια? Κιτς για πολλούς αλλά εγώ τις βρίσκω υπέροχες. Δεν εννοώ φυσικά εκείνες τις εντελώς φτηνιάρικες με κάτι πολύ προχειροφτιαγμένες φιγούρες του Αη Βασίλη. Αλλά τις πιο προσεγμένες, τις λίγο διαφορετικές.
Θυμάμαι τη χαρά μου όταν βρήκα αυτήν που περιγράφω στο ποστ! Το ίδιο μαγαζί είχε θυμάμαι και κάτι υπέροχα ξύλινα καρουζέλ που γύριζαν επίσης με κάποια μπαταρία. Μεγάλα και αρκετά ακριβά.
Και νομίζω πως αυτό είναι τελικά το πνεύμα των Χριστουγέννων. Τα μικρά αντικείμενα που μας δίνουν χαρά, ο στολισμός του σπιτιού, τα ιδιαίτερα γλυκά των ημερών και το αίσθημα της θαλπωρής κοντά σε όσους αγαπάμε.
φιλιά πολλά και αγαπη! :-)
Δημοσίευση σχολίου